Drie stappen.

Drie stappen en ik stond op de snelweg.

Ik hoefde maar drie stappen te zetten, op het juiste moment.

Drie stappen. Wanneer niemand het verwachtte, wanneer niemand het aan zag komen.

Drie stappen en het was gebeurd. Ik zou er niet meer zijn, iedereen zou weer normaal verder kunnen leven.

Ik zou voorgoed verleden tijd zijn. Alle pijn die ik mensen aangedaan had, eindelijk zouden ze gerechtigheid krijgen.

Mijn ouders, mijn vrienden, Wietekes familie, Eliza...

Ze zouden me niet missen, niemand van hen.

Voor mijn ouders betekende het een last minder. Vrienden had ik toch niet meer. Wietekes familie zou blij zijn dat hun dochters moordenaar dood was. En Eliza... die zou op me terugkijken als de jongen die haar voor schut zette.

Allemaal haatten ze me, iedereen. En het was terecht.

Ik keek nog een keer omhoog. Wieteke... ik miste haar meer dan ooit tevoren. Zij zou me hebben tegengehouden, gezegd dat ze me zou vergeven, dat alles goed was.

Maar dat was het niet. Wieteke was dood en dat was mijn schuld.

Misschien had zij het me vergeven, maar dit zou ik mezelf nooit kunnen vergeven.

Dit gevoel zou me altijd bijblijven, tot de dood.

Ik hoorde het harde gepruttel van een vrachtwagen dichterbij komen.

Dit was het moment.

Drie stappen.

Één, twee...

De vrachtwagen zoefde voorbij. Ik keek hem na.

Drie stappen, klinkt zo simpel als wat. Maar ik kón het niet.