Er werd aangebeld en mijn moeder deed de deur open. Ik lag ziek op de bank, met koorts. Nog voor ze de kamer binnenkwam, wist ik al dat het Wieteke was: ze kwam elke woensdag, zodat we samen naar zangles zouden gaan.

Ze kwam de kamer binnen en kwam naast me zitten.
"In de benen, Chris," zei ze met een lach op haar gezicht. "Straks komen we nog te laat!"

Ik schudde mijn hoofd.
"Ik ga niet, ik voel me te ziek.

Wieteke schudde haar hoofd.
"Je kan de les nu niet missen! Dit is de laatste keer voor ons optreden!"

Ik knikte.
"Ik weet het, het spijt me. Maar ik voel me echt te ziek."

Wieteke keek me kwaad aan.
"Waag het niet me te laten zitten!"

Ik zuchtte.
"Ik heb hier nu geen puf voor, Wiet, zoek het lekker uit."

Met een ruk stond ze op. Ze was rood aangelopen van woede.
"Geen zin in? Prima, maar kijk niet raar op als ik er volgende week niet ben!"

Boos beende ze naar buiten en ik liep haar rustig achterna.
"Wiet, doe nou toch redelijk..." probeerde ik, maar ze begon te rennen en ik pakte haar bij haar arm. Ze schudde zich los en rende de weg op.

Toen kwam daar de blauwe bestelbus aan, die haar aanreed.

Ik schrok en wilde naar haar toerennen, maar de chauffeur kwam uitgestapt en hield me tegen.

"Dit is jouw schuld!" siste hij.

Ook mijn ouders kwamen aangerend.
"Chris, wat heb je gedaan?" gilde mijn moeder.
"Je bent een moordenaar!" riep mijn vader uit.

Ik keek bang om me heen en ineens stond Wieteke op. Ze kwam met rood doorlopen op me afgelopen, met een priemende, witte vinger in mijn richting.
"Moordenaar," zei ze kwaad.
"Zonder jou was ik hier nog geweest!"

Mijn ogen vulden zich met tranen en ik wilde mijn excuses aanbieden, maar de woorden kwamen niet over mijn lippen.

Mijn ouders, de buschauffeur en Wieteke stonden om me heen en omsingelden me.
"Jouw schuld..." siste mijn moeder.
"Moordenaar...," voegde mijn vader eraantoe.
"Zonder jou was ik er nog geweest!" zei Wieteke verwijtend.

De buschauffeur pakte me bij de keel en ik begon te schreeuwen.

Op dat moment werd ik wakker door de deurbel.