Na nog een paar rampzalige dagen school, waarin ik Eliza en mijn vrienden vermeed, was het weer weekend. Als er één ding was waar ik geen behoefte aan had, was het wel weekend. Twee dagen lang thuis zitten, niks doen, nadenken over hoe vreselijk ik het had en het ergst van alles: dat verbergen voor mijn ouders.

Want hoe goed ik de snee ook verborgen wist te houden, mijn ouders kregen door dat het niet goed met me ging. Ik was bleek en ziek en had koorts, maar wilde niet toegeven.
Daarbij zat ik hele dagen alleen in mijn kamer en zag ik mijn vrienden nooit meer. En nu begon het mijn ouders op te vallen.

Toen ik op zondag een boek las in mijn kamer, om mijn gedachten even af te leiden -iets dat overigens niet lukte -, kwam mijn moeder binnen.

"Mag ik naast je komen zitten?" vroeg ze met een glimlach.
Ik knikte en was bang voor wat komen zou.

"Je ziet de laatste tijd wat bleek," begon mijn moeder bezorgd.
Onmerkbaar zorgde ik dat de mouw van mijn T-shirt over de korst op mijn pols zou vallen.

"Ik maak me zorgen om je. Slaap je wel goed?" ging ze verder en ik knikte.

"Ja, prima." Ik kon haar niet vertellen dat ik bijna niet sliep.

"En je vrienden? Waarom zie je die nooit meer?"

"Het is mijn voorexamen-jaar, mam," legde ik zo overtuigend mogelijk uit. "We hebben het allemaal druk."

Mijn moeder zuchtte even.
"Als er iets met je is, kun je dat altijd tegen je vader en mij zeggen, dat weet je toch?"

Ik knikte stil en mijn moeder stond weer op.
"Goed dan. Succes met je huiswerk."

Ze liep mijn kamer weer uit en ik dacht dat ik van de problemen af zou zijn en mijn miserabele leven zonder gedoe kon voortzetten.

Niets was minder waar.