Unicode

အထူး လူ့ အရင်းအမြစ် ဗျူရို ၏ဝန်ထမ်း အိပ်ဆောင်တွင် ၊ လုရန်သည် ဆိုဖာပေါ်ရှိ လက်တော့ပ်ကွန်ပျူတာ ကို ကောက်ကျစ်စွာကြည့်နေခဲ့သည်။ ‌

လေ့ကျင့်ရေးသင်တန်းဖွင့်လှစ်တော့မယ့်အချိန်က မကြာမီရောက်လာတော့မည်။ လူအသစ်တစ်ဦးအနေနဲ့လုရန်သည် အလုပ်အကိုင်အစီအစဉ်များနှင့် စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာအကြံပေးသင်တန်းများကို လျင်မြန်စွာ ပြုလုပ်ရမည်ဖြစ်သည်။ အဲ့တာကအလွန်ခက်ခဲတဲ့အလုပ်တော့ မဟုတ်ပါဘူး။ လုရန်အနေနဲ့ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာအကြံပေးမှုစီးပွားရေးလုပ်ငန်းမှာ အတွေ့အကြုံရှိပြီးသားဖြစ်သည်။ ပြီးတော့ ‌‌ဒေါက်တာကျောက်ကသူ့ကို အလုပ်နမူနာပုံစံတွေကို မေးလ်ဘောက်စ်ကနေ ပို့ပြီးသွားပြီဖြစ်သည်။ သူလုပ်စရာရှိတာဆိုလို့ လွတ်နေတဲ့ကွက်လပ်လေးတွေကို လိုက်ဖြည့်လိုက်ရုံသာဖြစ်သည်။ 

"အကြံပေးချိန်၊ ဆရာအရေအတွက်၊ သင်ကြားပေးရတဲ့ အကြောင်းအရာတွေ... မဟုတ်သေးပါဘူး။ ဒီလိုရေးထားတာကြီးကအရမ်းရိုးရှင်းလွန်းတယ်။" လုရန်သည်ကွန်ပျူတာမောက်ကို အပေါ်အောက်ရွေ့လိုက်ပြီး အလုပ်နမူနာပုံစံသည် စာမျက်နှာတစ်ခုဘဲရှိသည်။ 

ဒီစနစ်ရဲ့အစီအစဉ်ကအရမ်းမလွယ်လွန်းဘူးလား။ ဒီဟာကအခြားစီးပွားရေးတွေကိုတောင်ယှဉ်နိုင်လောက်ပါ့မလား? 

လုရန်ကသူ့နှာတံရိုးညှစ်လိုက်ပြီးနောက်ထပ် ပထမတန်းမှာသင်ကြားပေးနေတဲ့ကျောင်းသားနှစ်‌ယောက်ပါတဲ့ ချုံ့ထားတဲ့စာအိတ်တစ်ခုကိုထုတ်လိုက်သည်။  အသေးစိတ်အကြောင်းအရာများနဲ့ ပုံတူအရောင်ပါ‌ဓာတ်ပုံအားလုံးပေါင်းရင် မိတ္တူအရွက်ပေါင်းငါးဆယ်ကျော်ရှိသည်။ လုရန်ကအမြန်ဘဲကျော်လိုက်ကာ သူ့ရဲ့ကျောင်းသားအားလုံးက သနားစရာ၊ အရောင်သွေး‌စုံလင်တဲ့ဆံပင်၊ မဗာရစ်ပုံသဏာန်ရှိပြီး အချို့သောကျောင်းသားများသည် လည်ပင်းတွင်ရွှေရောင်ချိန်းကြိုးများကိုဝတ်ဆင်ထားကြသည်။ ၎င်းတို့သည်၎င်းတို့ခန္ဓာကိုယ်အတွက်အင်အားကြီးကြပြီး ဝံပုလွေ ကျားတွေနှင့်ပင်တူနေသည်။

"အလုပ်တော်တော်ကြာအောင်လုပ်ပြီးတာနဲ့ ဒါကြီးကနတ်ဆိုးတွေနဲ့သရဲတစ္တေတွင်းကြီးလိုတောင်ဖြစ်လာပြီ။ သူတို့အားလုံးက လူမှုဆက်ဆံရေးမှာ ဆန့်ကျင်ဘက်ကိုယ်ရည်ကိုယ်သွေးတွေနဲ့ချည်းဘဲ" လုရန်ညီးတွားလိုက်သည်။ " ဒီအကြမ်းဖက်လူငယ်တွေက ဘယ်လိုလုပ်စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာအကြံဉာဏ်ပေးတာကို နားထောင်နိုင်မှာလဲ?"

နံရံကိုဖြတ်ပြီးရေချိုးခန်းဖွင့်သံကိုကြားလိုက်ရကာ ရေတွေကတဖွဲဖွဲကျနေပြီး ရေချိုးခန်းထဲတွင်လူတစ်ယောက်ရေချိုးနေလေသည်။ 

"အလုပ်အစီအစဉ်ကအရမ်းရိုးရှင်းတာဆန်း‌မနေတော့ပါဘူး။ ဘယ်သူကမှအကြံဉာဏ်ကိုနားမထောင်ဘူးဆိုတာ ငါမှန်းရဲတယ်" လုရန်ကီးဘုတ်ကိုနှိပ်လိုက်သည်။ ထိုသို့ပြောပြီး သူက သူ့ရဲ့လက်ရှိအလုပ်ကို လေးလေးနက်နက်နဲ့ ဆက်လက်လုပ်ဆောင်နေလိုက်သည်။ 

"ကျွန်တော်သေချာနားထောင်ပါ့မယ်" တယောက်ယောက်ကစကားစမြည်ပြောလာသည်။ 

ရေချိုးခန်းဖွင့်လိုက်သည်နှင့် ရေနွေးဖြူအခိုးအငွေ့တွေက နတ်သမီးနယ်မြေပွင့်သွားသလိုမျိုး သွန်ကျလာပြီး လွင့်မြောနေတဲ့အဖြူရောင်ငွေ့တွေက လူတွေကိုထင်ယောင်ထင်မှားဖြစ်စေနိုင်သည်။  ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းထွက်လာသောလူငယ်လေးသည်သူဧ။်ကြွက်သားတွေကိုပြသထားသည်။ မညီညာသောအဖြူရောင်အသားရည်သည်ရေစက်များနှင့်ရွှဲနေပြီး ဒိုရေမွန်တံဆိတ်ရိုက်နှက်ထားတဲ့ မျက်နှာသုတ်ပုဝါကို အောက်တွင်ပတ်ထားလေသည်။ ပြီးတော့သူ့မျက်နှာကရဲနေပြီး ချစ်စရာကောင်းပြီး ပြီးပြည့်စုံတဲ့အပြုံးကို ပန်ဆင်ထားသည်။ 

"အဲ့မျက်နှာသုတ်ပုဝါ....အဲ့တာငါ့ဟာ! မင်းဘယ်လိုတောင်ငါ့ဟာကို ယူသုံးရတာလည်း!"  လုရန်မျက်နှာကမဲမှောင်သွားပြီး သူ့ရဲ့အမူအရာကအနည်းငယ်ပြောင်းလဲသွားလေသည်။ 

"တောင်းပန်ပါတယ်။ ကျွန်တော်မသိလို့ပါ။" ယွိယွီကထိန့်လန့်သွားသည်။ သူ့ရဲ့ခေါင်းကိုငုံ့လိုက်ပြီး သူ့ရဲ့ခါးပေါ်မှာရှိတဲ့ သဘတ်ကိုချွတ်လိုက်သည်။ 

"သေစမ်း... မင်းအဲ့တာကိုချွတ်ပြီးဘာလုပ်မလို့လဲ" လုရန် သူ့ဒေါသကိုထိန်းမထားတော့ဘဲ ပေါက်ကွဲလိုက်သည်။ တရုတ်နိုင်ငံနဲ့ နိုင်ငံခြားတိုင်းပြည်များအကြား ယဉ်ကျေးမှုကွဲပြားခြင်းက ကြီးမားလာပြီး နိုင်ငံခြားတွေရဲ့ အတွေးအခေါ်အဆင့်အတန်းတွေဟာ ဒီလောက်ပွင့်လင်းလာလိမ့်မည်လို့သူမထင်ထားခဲ့ပေ။ အပြာရောင်ဒိုရေမွန်လေးမထုတ်ပြသရသေးခင် လုရန်သူ့ရဲ့မျက်စိကို အလျင်အမြန်ပိတ်လိုက်သည်။ 

"ဒေါက်တာ ဘာလို့ခင်များရဲ့ မျက်စိကိုပိတ်လိုက်တာလဲ?" 

"ဒါဆိုမင်းဘာလို တခြားတစ်ယောက်ရဲ့အိမ်မှာ ကိုယ်တုံးလုံးနဲ့ပတ်ပြေးနေတာလဲ? ဖော်ချွတ်ပြနေတာလား? ရူးနေလား!" လုရန်သည်တဖက်သားက ဒီလိုပြောင်ပြောင်တင်းတင်းမေးခွန်းမျိုးမေးလာခဲ့မယ်လို့မထင်ထားပေ။

"အဆင်ပြေပါတယ်။" ယွိယွီကအောက်ငုတ်ကြည့်လိုက်သည်။ "အားလုံးကယောက်ျားလေးတွေဘဲကိုး"

"အမျိုးသားတွေကကိုယ်ဗလာနဲ့ ‌လျှောက်ပြေးနိုင်လား? သုံးနှစ်ခွဲကလေးငယ်တစ်ယောက်တောင် ဘောင်းဘီ ဘယ်လိုဝတ်ရမလဲသိသေးတယ်။ နိုင်ငံခြားတိုင်းပြည်တွေကလွတ်လပ်မှုကိုလိုက်စားနိုင်ပေမယ့် ငါတို့နဲ့ဆိုရင်မင်းရဲ့အပြုအမူတွေကို အဓ္မဝါဒလို့ခေါ်တယ်။ အဲ့တာကို မင်းသိလား?" သူမျက်နှာတည်နှင့်စကားပြောပြီးနောက် လူငယ်လေးရဲ့အားရပါးရ ရီသံကိုကြားလိုက်ရသည်။ 

"ဒေါက်တာ မကြောက်ပါနဲ့ ခင်များ‌အပေါ်မှာ လူဆိုးလုပ်တန်းမကစားပါဘူး။" ယွိယွီရဲ့အသံသည် အပြုံးများနှင့်ပြည့်နှက်နေပြီး လူတိုင်းကိုရှက်သွေးဖြာသွားစေသည်။ 

"ငါဘယ်လိုကြောက်ရမှာလဲ? ယောက်ျားတွေမှာတစ်ခုခုရှိတယ်။" လုရန်သည်သူ့မျက်လုံးများကို‌ အေးအေးဆေးဆေးဖွင့်လိုက်သည်။ လူငယ်လေးသည်သူတွေးထင်ထားတာနှင့် ကွဲပြားနေသည်။ သူကအတွင်းခံတစ်ထည်ကို အတွင်းထဲတွင်ဝတ်ထားသည်။ 

သူသည်ထိုကလေးရဲ့ လှည့်ဖျားမှုများကိုထပ်မံခံလိုက်ရကြောင်းသိသွားသဖြင့် ထိန့်လန့်သွားသည်။ 

"ဒေါက်တာ ခင်များရဲ့ အမူအရာက နည်းနည်းစိတ်ပျက်သွားတဲ့ပုံပေါက်နေတယ်။" ယွိယွီကရွှတ်နောက်နောက်ကြည့်လိုက်သည်။ 

"မင်းပြောတာမဟုတ်ဘူး" လုရန်သည်သက်ကြီးရွယ်အိုတစ်ယောက်လို လက်ဖက်ရည်ခွက်ကိုကိုင်ထားပြီး သူ့ရဲ့စိတ်ထဲမှာနွမ်းနယ်နေလေသည်။ 

"ဒေါက်တာ ကျွန်တော်ခင်များကိုမေးခွန်းမေးချင်နေတာ ကြာပြီ" ယွိယွီကသူ့ရဲ့ခေါင်းပေါ်ကဒိုရေမွန်မျက်နှာသုတ်ပုဝါနဲ့ သူ့ရဲ့ရေစိုနေတဲ့ဆံပင်ကိုသုတ်လိုက်ပြီး လုရန်နဲ့ ဆန့်ကျင်ဘက်ထိုင်ခုံမှာ သဘာဝကျကျထိုင်လိုက်သည်။ 

"ဘာလဲ?" လုရန်ကမျက်တောင်မခက်ဘဲနဲ့ သူ့ရှေ့ရှိသင်တန်းသားကိုကြည့်လိုက်သည်။ 

"ခင်များရည်းစားရှိလားလို့ကျွန်တော်မေးချင်ပါတယ်။" 

"...." လုရန်သည်တကမ္ဘာလုံးမှာရှိတဲ့ဆင်ဂယ်လ်ခွေးများကို ဒေါသတကြီးတိတ်တဆိတ်ပြစ်တင်ကြိမ်းမောင်းလိုက်သည်။ သူကအထူးလူ့စွမ်းအားရင်းမြစ်ဗြူရိုတွင်ရှိနေမှန်း ရှာဖွေတွေ့ရှိခဲ့သည်။ လူများစွာသည် သူတို့၏ဗလာဖြစ်သောစိတ်ခံစားမှုဆိုင်ရာအတွေ့အကြုံကို အာရုံစိုက်လာကြသည်။ 

"မင်းကအပျိုလား? ယောက်ျားလား?"

"..." လုရန်သည်စူးရှသောတစ်စုံတစ်ခုကြောင့် သူ့နှလုံးသားသည်နာကျင်ခံစားလိုက်ရပြီး သွေးများထွက်လာသည်။ 

"တကယ်တော့ ယောက်ျားလေးတွေအတွက်ရှက်စရာဘာမှမရှိပါဘူး။ ကျွန်တော်လည်းအဲ့တာကိုမလုပ်ရသေးပါဘူး။" ယွိယွီရဲ့လေသံက တစ်ခုခုကိုကြိုမြင်နေသလို နှစ်သိမ့်ပုံပေါက်နေသည်။ 

"ခနလောက်အေးအေးဆေးဆေးနေလို့ရမလား။ ဒါမှမဟုတ်မင်းလုပ်စရာရှိတာလုပ်နေ။ ငါအခုအလုပ်လုပ်နေတယ်။" လုရန်၏မျက်ခုံးသည်တုန်လှုပ်သွားပြီး စိတ်ဆိုးလျှင်ရှုံးမည်ဟု သူ့ကိုယ်သူဆက်ပြောနေခဲ့သည်။

"ကောင်းပါပြီ။ ဒေါက်တာ့ရဲ့အလုပ်ကိုမနှောက်ယှက်တော့ပါဘူး" ယွိယွီကခေါင်းငြိမ့်လိုက်သည်။ ပြီးတာနဲ့ စကားဆက်မပြောတော့ဘဲ ဥရောပအနုပညာပြတိုက်ရှိ လှပသောအင်္ဂတေပန်းပုရုပ်ထုလိုမျိုး ငြိမ်သက်နေလေသည်။ 

လုရန်၏နားများသည်နောက်ဆုံးတွင်တိတ်ဆိတ်သွားကာ သူ့ရှေ့ရှိကွန်ပျူတာစခရင်ပေါ်ကိုစိုက်ကြည့်နေပေမယ့်လည်း အာရုံမစိုက်ထားနိုင်သေးပေ။ 

"မင်းအရင်အိပ်ယာဝင်ချင်လား?" လုရန်သည်သူ့မျက်လုံးများကိုသည်းမခံနိုင်ဘဲ ခေါင်းကိုမော့လိုက်သည်။

ယွိယွီကသူ့ခေါင်းကိုခါလိုက်ကာ "ဟင့်အင်း ကျွန်တော့်ဆံပင်မခြောက်သေးဘူး" 

"ဒါဆိုလည်း မင်းဘာသာမင်းစာအုပ်လိုက်ရှာဖတ်လိုက်" လုရန်ကသူ့နှုတ်ခမ်းကိုလိမ်လိုက်သည်။ "ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် ပေါ့ပေါ့ပါးပါးတစ်ခုကိုလုပ်နေလိုက်။ ငါ့ကိုစိုက်ကြည့်မနေနဲ့ ။ အဲ့တာကငါ့ကိုစိတ်မသက်မသာဖြစ်စေတယ်။"

"ဒါပေမယ့် ကျွန်တော့်အနားမှာဘာစာအုပ်မှမရှိဘူး" 

လုရန်ကသိုလှောင်ခန်းရဲ့ထောင့်တစ်နေရာကိုညွှန်ပြလိုက်ပြီး " ဟိုမှာစာအုပ်စင်ရှိတယ်။ အဲ့ထဲကကော်ပီတွေကိုမင်းရှာဖတ်လို့ရတယ်။" 

"ကောင်းပြီ" ယွိယွီကပုခုံးကိုတွန့်ပြီး မီးဖိုချောင်ဘေးနားကအခန်းထဲလျှောက်သွားလိုက်သည်။ 

"ဒါက ‌‌ဒေါက်တာပိုင်တဲ့စာအုပ်တွေလား?" 

လုရန်ကသူ့ရဲ့ပါးစပ်ထဲမှာဆေးလိပ်ကိုချိတ်ဆွဲထားပြီး ကီးဘုတ်ကိုခေါက်နေလိုက်သည်။ မထင်မှတ်လိုက်ဘဲ"အင်း" လို့ပြောလိုက်သည်။ 

"ဒေါက်တာ ကျွန်တော်ဒီစာအုပ်ကိုဖတ်လို့ရလား?" ယွိယွီကအတန်းသုံးတန်းဘဲပါတဲ့စာအုပ်ပုံးလေးကိုလှန်ကြည့်လိုက်ပြီး အဲ့ထဲကစာအုပ်တစ်ခုကိုအမြန်ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။

လုရန်သည်သူ၏လှုပ်ရှားမှုများကိုရပ်တန့်လိုက်ပြီး ယုယူကိုင်ထားတဲ့စာအုပ်ရဲ့အဖုံးကိုကြည့်လိုက်သည်။ သူ့ရဲ့မျက်လုံးသည်အနည်းငယ်ရွေ့သွားပြီး "အာ...Wildesရဲ့ Nightingale and the Rose ဘဲ။ အဲ့တာကတရုတ်ဘာသာပြန်ဆိုတော့မင်းဖတ်လို့မရလောက်ဘူး။ နားလည်လား။" 

"အဆင်ပြေပါတယ်။ ကျွန်တော်ကြိုးစားပြီးဖတ်ကြည့်လိုက်မယ်။ ကျွန်တော့်တရုတ်စကားလေ့ကျင့်လို့ရတာပေါ့။" ယွိယွီသူ့ရဲ့နေရာမှာပြန်ထိုင်လိုက်သည်။ "ဒေါက်တာ ခင်များဒီစာအုပ်ကိုဖတ်ပြီးသွားပြီလား?"

"ပြောရရင်တော့ လူကြီးတွေအတွက်ဒဏ္ဍာရီလာပုံပြင်လိုဘဲ။ ငါဘွဲ့ရတဲ့အချိန်တုံးကဒီလိုစာအုပ်အမျိုးအစားကို စိတ်ဝင်စားခဲ့ဖူးတယ်။ အင်္ဂလိပ်မူရင်းအပါအဝင် မတူညီတဲ့ဗားရှင်းတွေကို အထူးစုဆောင်းခဲ့တာကိုလည်းမှတ်မိသေးတယ်။" လုရန်ကအတိတ်ကိုပြန်သတိရဖို့ကြိုးစားလိုက်သည်။ အချို့သောပုံရိပ်များသည်ဖြောက်ဖျက်လိုက်သကဲ့သို့ မှေးမှိန်ပျောက်ကွယ်သွားသည်။ 

"မူရင်းအင်္ဂလိပ်မိတ္တူကဘယ်မှာလဲ? သူများကိုပေးပလိုက်တာလား?" ယွိယွီအသံတိုးတိုးလေးနဲ့မေးလိုက်သည်။ 

"ငါမမှတ်မိဘူး" လုရန်သူ့ကိုမေးလာတဲ့မေးခွန်းကြောင့်အေးခဲသွားသည်။ "ငါအရင်တုန်းကတစ်ခုခုဝယ်ခဲ့တာ၊ ကြည့်ရတာကမ္ဘာပျက်ခါနီးမှာပျောက်သွားတယ်ထင်တယ်။" 

ယွိယွီကခေါင်းငြိမ့်လိုက်ပြီးတစ်ခုခုကိုရေရွတ်လိုက်သည်။ 

"မင်းဘာပြောလိုက်တာလဲ?" လုရန်ကသေချာမကြားလိုက်ရချေ။

ယွိယွီကခေါင်းခါပြီး မျက်ခုံးပင်ကာပြုံးပြလိုက်သည်။ ပြီးတော့ဘာမှပြန်မပြောပေ။

လုရန်သည်အနည်းငယ်ထူးဆန်းနေသည်။ မော်နီတာစခရင်ကိုပထမဦးဆုံးမြင်လိုက်ရသလိုမျိုး သူ့ဆန့်ကျဘက်ရှိလူငယ်ကိုကြည့်လိုက်သည်။ ဒီတစ်ခါတော့ သူနဲ့ပိုနီးကပ်လာတာကလွဲရင်ပေါ့။ လူငယ်လေးသည်စာအုပ်ကိုငြိမ်ငြိမ်လေးကိုင်ကာ အနည်းငယ်နိမ့်လိုက်သည်။ သူ့ရဲ့ဦးခေါင်း၊ မညီညာတဲ့အညိုရောင်ဆံပင်တွေက ကဗျာစုဆောင်းရတာကိုနှစ်သက်တဲ့စာကြည့်တိုက်ထဲက ကျောင်းသားများကဲ့သို့ သူ့ရဲ့လှပကျော့ရှင်းသောလည်တိုင်ကိုပေါ်လွင်စေသည်။ 

"ဟေး...ဘာဖြစ်နေတာလဲ?" ကြည်လင်သောမျက်ရည်များသည်လူငယ်လေး၏မျက်လုံးများမှတဆင့်ဖြည်းငြင်းစွာ ကျဆင်းလာတာကို လုရန်တွေ့လိုက်ရသည်။ "အဲ့လောက်လည်းမလိုအပ်ဘဲနဲ့ ဘာလို့ရုတ်တရက်ငိုနေတာလဲ?" 

"တောင်းပန်ပါတယ်ဒေါက်တာ ကျွန်တော်လည်းဒီလိုမဖြစ်ချင်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့်ဒီဇာတ်လမ်းက အရမ်းထိလွန်းတယ်" ယွိယွီသည်သူ့ခေါင်းကိုတစ်ခြားဖက်သို့လှည့်လိုက်ပြီး မျက်လုံးတုန်ခါလိုက်သည်။ သူအရမ်းစိတ်ဓာတ်ကျနေပေမယ့် တိရစ္ဆာန်လေးတစ်ကောင်လိုငိုရှိုက်သံကို ပျောက်သွားအောင်မလုပ်နိုင်ခဲ့ပေ။ 

လုရန်အနည်းငယ်လမ်းပျောက်သွားသည်။ သူသည်အသက်ရှင်နေသောလူများနှင့်ဆက်ဆံရာ‌တွင် အခြေအနေသိပ်မကောင်းချေ။ အထူးသဖြင့် သူ့ရှေ့မှာငိုနေတဲ့သူတွေနဲ့ပေါ့။ အကြောင်းပြချက်မှာတော့ လုရန်ကသူငယ်ငယ်လေးကတည်းက တစ်ခါမှမငိုဖူးတာကြောင့်ဖြစ်သည်။ မိဘမဲ့‌ဂေဟာမှာဘဲဖြစ်ဖြစ်၊ သိမ်းပိုက်ခံထားရတဲ့နယ်မြေမှာဘဲဖြစ်ဖြစ်၊ မတော်တဆတက္ကသိုလ်ဝင်တာဘဲဖြစ်ဖြစ် ဒါမှမဟုတ် စိတ်ဓာတ်ကျနေတဲ့အခါမှာဖြစ်ဖြစ်၊ သူသည်အလွန်သာလွန်သော သာမာန်စိတ်ထားဖြင့်နေထိုင်ခဲ့ပြီး သူ၏စိတ်ခံစားမှုများတွင် အမှန်တကယ် အတက်အကျဖြစ်တာကိုမကြုံရသေးချေ။ 

ဒါကိုစိတ်ရောဂါတစ်မျိုးအဖြစ်မှတ်ယူသင့်သည်။ လုရန်သည်အမျိုးမျိုးသောကုသနည်းများကိုတွေးတောခဲ့သည်။ ဒါပေမယ့်လွန်ခဲ့တဲ့ငါးနှစ်အတွင်းမှာ သူဖုတ်ကောင်ဖြစ်လာခဲ့သည်။ ပြီးတော့ အဲ့တာကြောင့်ဘဲသူ့ရဲ့ဝိညာဉ်ပိုင်းဆိုင်ရာသည် ပိုမိုအေးဆက်လာခဲ့သည်။ လုရန်သည် သာမာန်လူများ၏ပျော်ရွှင်မှု၊ ဒေါသ၊ ဝမ်းနည်းမှုနှင့်ပျော်ရွှင်မှုကိုတုပနိုင်ပြီး သာမာန်လူတွေရဲ့နည်းလမ်းတွေကိုသင်ယူနိုင်ပေမယ့် သာမာန်လူတွေကိုဘယ်တော့မှစာနာလို့မရချေ။ 

သို့သော် ဒီနေ့သူအနည်းငယ်ကွဲပြားပုံရသည်______

အရင်တုန်းက သူဘာကိုမှမထိပေ။ ဒီတစ်ကြိမ်တွင်တော့သူသည် နီရဲသောမျက်လုံးများဖြင့်လူငယ်ကို ကြည့်လိုက်ရာ အနည်းငယ်မသက်သာ တစ်ခုခုဖြင့်ညစ်ထားခံရသလို သူ့စိတ်ထဲတွင်ထူးဆန်းစွာခံစားနေရသည်။ 

လုရန်၏လက်သည် ဒိုရေမွန်တံဆိတ်နဲ့မျက်နှာသုတ်ပုဝါပေါ်သို့ ညင်သာစွာကျဆင်းသွားပြီး မျက်နှာသုတ်ပုဝါတစ်လျှောက် မသက်မသာဖြင့် လူငယ်လေး၏ခေါင်းကိုပွတ်ပေးလိုက်သည်။ "အိုကေ မငိုနဲ့တော့၊ စိတ်ဓာတ်မကျနဲ့။" 

"ကျွန်တော်အရမ်းဝမ်းနည်းတယ်"

"ဒါဆိုသွားအိပ်တော့"

လုရန်သည်သူ့ရဲ့နှစ်သိမ့်စကားကအရမ်းကြောက်စရာကောင်းတယ်လို့ခံစားလိုက်ရသည်။ ဒါပေမယ့်သူမတတ်နိုင်ခဲ့ပါ။ အမှန်တော့၊ ဝမ်းနည်းကင်းတဲ့လူတစ်ယောက်သည် ပျော်ရွှင်မှုရဲ့လျှို့ဝှက်ချက်ကို မည်သို့လမ်းညွှန်ပေးရမည်နည်း။ လုရန်ကအိပ်စက်ချင်းသည် အကောင်းဆုံးဖြေရှင်းချက်လို့သာသိသည်။ သူစိတ်ဓာတ်ကျလာတဲ့အခါမျိုးမှာ သူ့ရဲ့စိတ်တွေကဗလာကျင်းသွားပြီးအိပ်ပျော်သွားတတ်သည်။ ကွန်ပျူတာကို restart ချလိုက်သလိုပင် အပြာရောင်စခရင်ဘဲဖြစ်ဖြစ်၊ ပျက်စီးမှုဘဲဖြစ်ဖြစ်၊ ပြန်လည်စတင်ရန်ခလုတ်ကိုဖိထားသရွေ့ ပြဿနာအများစုကို ဤရိုးရှင်းသောနည်းလမ်းဖြင့်ဖြေရှင်းနိုင်လေသည်။ 

သူသည်လူငယ်လေး၏ခေါင်းကိုပုတ်ကာ ထိုလူကိုအိပ်ခန်းထဲသို့ခေါ်သွားကာ လူငယ်လေး၏အညိုရောင်ဆံပင်တိုတိုကို သဘတ်ဖြင့်ခြောက်သွားအောင်လုပ်လိုက်သည်။ ပြီးတာနဲ့ယုယူရဲ့စိတ်တွေတည်ငြိမ်သွားသည်။ 

"‌‌ဒေါက်တာ စူပါမားကတ်မှာဖြစ်ခဲ့တာကို တောင်းပန်ပါတယ်။" ကုတင်ပေါ်တွင်လဲလျှောင်းနေသောလူငယ်လေးရဲ့မျက်နှာမှာ ခေါင်းအုံးနှင့်ဖိကာ ဆူညံသောအသံတစ်ခုထွက်လာလေသည်။ 

"မေ့လိုက်တော့၊ ငါလည်းမျက်နှာလွှဲပြီးမထွက်လာသင့်ဘူး။" သူအသက်ရှူထုတ်လိုက်သည်။ သူကပျင်းရိပြီးရန်ရှာတတ်တဲ့လူမျိုးမဟုတ်ပေ။ 

"ဒေါက်တာကအမြဲတမ်းကြင်နာတတ်တာဘဲလား?"

"မင်းကလွဲပြီး ငါ့ကိုဘယ်သူမှအဲ့အသုံးအနှုန်းနဲ့ မဖော်ပြဖူးဘူး" 

"ဆိုလိုတာက ဒေါက်တာကကျွန်တော့်ကိုဘဲ ကြင်နာတယ်လို့ပြောချင်တာလား?"

"ငါတော့မင်းစိတ်ကူးယဉ်တာများနေတယ်လို့ထင်တယ်" လုရန်ပြောလိုက်သည်။ လူတိုင်းအပေါ်ထားရှိတဲ့သူ့သဘောထားသည် သိမ်မွေ့သည်ဟုသည်ထင်သည်။ တစ်ခါတစ်ရံသူအားစိုက်ထုတ်၍အထောက်အကူဖြစ်စေသော ကောင်းတဲ့အရာအချို့ကိုပြုလုပ်သည်။ သို့သော်အဲ့တာက အဓိပ္ပါယ်အများကြီးမရှိပေ။ ကမ္ဘာပေါ်ရှိလူများစွာသည် ဤကဲ့သို့ဖြစ်ကြပြီး အထူးသဖြင့်နူးညံ့သိမ်မွေ့ခြင်း၏အဓိပ္ပါယ်ဖွင့်ဆိုချက်အပေါ် အနည်းငယ်လွဲမှားနေသည်ဟု သူခံစားရသည်။ 

အိပ်ခန်းသည်တိတ်ဆိတ်ညိမ်သက်နေသည်။ ဒီတစ်ခါတော့ ယွိယွီတို့တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက်စကားမပြောကြတော့ပေ။ လုရန်အောက်ကိုငုံ့ကြည့်ရန် ကျင့်သားရမနေချေ။ ယွိယွီသည်ဘေးတိုက်တွန့်ကွေးနေပြီး ရှည်လျားသောမျက်တောင်တွေက အောက်သို့ငုံ့ကွေးထားကာ သူ၏မျက်နှာတွင်အပြုံးမပျက်ပေ။ ငြိမ်းချမ်းစွာအိပ်ပျော်သွားရုံသာမက အိမ်မက်ကောင်းများလည်းမက်နေပုံရသည်။ 

"ထူးဆန်းတဲ့နေရာကိုပထမဆုံးရောက်ဖူးတာကို ဒီလိုအိပ်ပျော်သွားရတယ်လို့။ အရမ်းများလွန်သွားပြီမလား?" ရာသီဥတုပူနေပြီလို့တွေးရင်း လုရန်ဘယ်တုန်းကမှမသုံးဖူးတဲ့ လေအေးပေးစက်ကိုဖွင့်လိုက်ပြီး ယွိယွီရဲ့ခန္ဓာကိုယ်ကိုပါးလွှာသောစောင်လေးကိုခြုံပေးလိုက်လေသည်။ 

Zawgyi

အထူး လူ႕ အရင္းအျမစ္ ဗ်ဴ႐ို ၏ဝန္ထမ္း အိပ္ေဆာင္တြင္ ၊ လုရန္သည္ ဆိုဖာေပၚ႐ွိ လက္ေတာ့ပ္ကြန္ပ်ဴတာ ကို ေကာက္က်စ္စြာၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ‌

ေလ့က်င့္ေရးသင္တန္းဖြင့္လွစ္ေတာ့မယ့္အခ်ိန္က မၾကာမီေရာက္လာေတာ့မည္။ လူအသစ္တစ္ဦးအေနနဲ႔လုရန္သည္ အလုပ္အကိုင္အစီအစဥ္မ်ားႏွင့္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာအၾကံေပးသင္တန္းမ်ားကို လ်င္ျမန္စြာ ျပဳလုပ္ရမည္ျဖစ္သည္။ အဲ့တာကအလြန္ခက္ခဲတဲ့အလုပ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ လုရန္အေနနဲ႔ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာအၾကံေပးမႈစီးပြားေရးလုပ္ငန္းမွာ အေတြ႕အၾကဳံ႐ွိၿပီးသားျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ ‌‌ေဒါက္တာေက်ာက္ကသူ႕ကို အလုပ္နမူနာပုံစံေတြကို ေမးလ္ေဘာက္စ္ကေန ပို႔ၿပီးသြားၿပီျဖစ္သည္။ သူလုပ္စရာ႐ွိတာဆိုလို႔ လြတ္ေနတဲ့ကြက္လပ္ေလးေတြကို လိုက္ျဖည့္လိုက္႐ုံသာျဖစ္သည္။ 

"အၾကံေပးခ်ိန္၊ ဆရာအေရအတြက္၊ သင္ၾကားေပးရတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ... မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ဒီလိုေရးထားတာႀကီးကအရမ္း႐ိုး႐ွင္းလြန္းတယ္။" လုရန္သည္ကြန္ပ်ဴတာေမာက္ကို အေပၚေအာက္ေ႐ြ႕လိုက္ၿပီး အလုပ္နမူနာပုံစံသည္ စာမ်က္ႏွာတစ္ခုဘဲ႐ွိသည္။ 

ဒီစနစ္ရဲ႕အစီအစဥ္ကအရမ္းမလြယ္လြန္းဘူးလား။ ဒီဟာကအျခားစီးပြားေရးေတြကိုေတာင္ယွဥ္ႏိုင္ေလာက္ပါ့မလား? 

လုရန္ကသူ႕ႏွာတံ႐ိုးညႇစ္လိုက္ၿပီးေနာက္ထပ္ ပထမတန္းမွာသင္ၾကားေပးေနတဲ့ေက်ာင္းသားႏွစ္‌ေယာက္ပါတဲ့ ခ်ံဳ႕ထားတဲ့စာအိတ္တစ္ခုကိုထုတ္လိုက္သည္။  အေသးစိတ္အေၾကာင္းအရာမ်ားနဲ႔ ပုံတူအေရာင္ပါ‌ဓာတ္ပုံအားလုံးေပါင္းရင္ မိတၱဴအ႐ြက္ေပါင္းငါးဆယ္ေက်ာ္႐ွိသည္။ လုရန္ကအျမန္ဘဲေက်ာ္လိုက္ကာ သူ႕ရဲ႕ေက်ာင္းသားအားလုံးက သနားစရာ၊ အေရာင္ေသြး‌စုံလင္တဲ့ဆံပင္၊ မဗာရစ္ပုံသဏာန္႐ွိၿပီး အခ်ိဳ႕ေသာေက်ာင္းသားမ်ားသည္ လည္ပင္းတြင္ေ႐ႊေရာင္ခ်ိန္းႀကိဳးမ်ားကိုဝတ္ဆင္ထားၾကသည္။ ၎တို႔သည္၎တို႔ခႏၶာကိုယ္အတြက္အင္အားႀကီးၾကၿပီး ဝံပုေလြ က်ားေတြႏွင့္ပင္တူေနသည္။

"အလုပ္ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္လုပ္ၿပီးတာနဲ႔ ဒါႀကီးကနတ္ဆိုးေတြနဲ႔သရဲတေစၲတြင္းႀကီးလိုေတာင္ျဖစ္လာၿပီ။ သူတို႔အားလုံးက လူမႈဆက္ဆံေရးမွာ ဆန္႔က်င္ဘက္ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးေတြနဲ႔ခ်ည္းဘဲ" လုရန္ညီးတြားလိုက္သည္။ " ဒီအၾကမ္းဖက္လူငယ္ေတြက ဘယ္လိုလုပ္စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာအၾကံဉာဏ္ေပးတာကို နားေထာင္ႏိုင္မွာလဲ?"

နံရံကိုျဖတ္ၿပီးေရခ်ိဳးခန္းဖြင့္သံကိုၾကားလိုက္ရကာ ေရေတြကတဖြဲဖြဲက်ေနၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲတြင္လူတစ္ေယာက္ေရခ်ိဳးေနေလသည္။ 

"အလုပ္အစီအစဥ္ကအရမ္း႐ိုး႐ွင္းတာဆန္း‌မေနေတာ့ပါဘူး။ ဘယ္သူကမွအၾကံဉာဏ္ကိုနားမေထာင္ဘူးဆိုတာ ငါမွန္းရဲတယ္" လုရန္ကီးဘုတ္ကိုႏွိပ္လိုက္သည္။ ထိုသို႔ေျပာၿပီး သူက သူ႕ရဲ႕လက္႐ွိအလုပ္ကို ေလးေလးနက္နက္နဲ႔ ဆက္လက္လုပ္ေဆာင္ေနလိုက္သည္။ 

"ကြၽန္ေတာ္ေသခ်ာနားေထာင္ပါ့မယ္" တေယာက္ေယာက္ကစကားစျမည္ေျပာလာသည္။ 

ေရခ်ိဳးခန္းဖြင့္လိုက္သည္ႏွင့္ ေရေႏြးျဖဴအခိုးအေငြ႕ေတြက နတ္သမီးနယ္ေျမပြင့္သြားသလိုမ်ိဳး သြန္က်လာၿပီး လြင့္ေျမာေနတဲ့အျဖဴေရာင္ေငြ႕ေတြက လူေတြကိုထင္ေယာင္ထင္မွားျဖစ္ေစႏိုင္သည္။  ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းထြက္လာေသာလူငယ္ေလးသည္သူဧ။္ႂကြက္သားေတြကိုျပသထားသည္။ မညီညာေသာအျဖဴေရာင္အသားရည္သည္ေရစက္မ်ားႏွင့္႐ႊဲေနၿပီး ဒိုေရမြန္တံဆိတ္႐ိုက္ႏွက္ထားတဲ့ မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါကို ေအာက္တြင္ပတ္ထားေလသည္။ ၿပီးေတာ့သူ႕မ်က္ႏွာကရဲေနၿပီး ခ်စ္စရာေကာင္းၿပီး ၿပီးျပည့္စုံတဲ့အျပဳံးကို ပန္ဆင္ထားသည္။ 

"အဲ့မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါ....အဲ့တာငါ့ဟာ! မင္းဘယ္လိုေတာင္ငါ့ဟာကို ယူသုံးရတာလည္း!"  လုရန္မ်က္ႏွာကမဲေမွာင္သြားၿပီး သူ႕ရဲ႕အမူအရာကအနည္းငယ္ေျပာင္းလဲသြားေလသည္။ 

"ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္မသိလို႔ပါ။" ယြိယြီကထိန္႔လန္႔သြားသည္။ သူ႕ရဲ႕ေခါင္းကိုငုံ႔လိုက္ၿပီး သူ႕ရဲ႕ခါးေပၚမွာ႐ွိတဲ့ သဘတ္ကိုခြၽတ္လိုက္သည္။ 

"ေသစမ္း... မင္းအဲ့တာကိုခြၽတ္ၿပီးဘာလုပ္မလို႔လဲ" လုရန္ သူ႕ေဒါသကိုထိန္းမထားေတာ့ဘဲ ေပါက္ကြဲလိုက္သည္။ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံနဲ႔ ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္မ်ားအၾကား ယဥ္ေက်းမႈကြဲျပားျခင္းက ႀကီးမားလာၿပီး ႏိုင္ငံျခားေတြရဲ႕ အေတြးအေခၚအဆင့္အတန္းေတြဟာ ဒီေလာက္ပြင့္လင္းလာလိမ့္မည္လို႔သူမထင္ထားခဲ့ေပ။ အျပာေရာင္ဒိုေရမြန္ေလးမထုတ္ျပသရေသးခင္ လုရန္သူ႕ရဲ႕မ်က္စိကို အလ်င္အျမန္ပိတ္လိုက္သည္။ 

"ေဒါက္တာ ဘာလို႔ခင္မ်ားရဲ႕ မ်က္စိကိုပိတ္လိုက္တာလဲ?" 

"ဒါဆိုမင္းဘာလို တျခားတစ္ေယာက္ရဲ႕အိမ္မွာ ကိုယ္တုံးလုံးနဲ႔ပတ္ေျပးေနတာလဲ? ေဖာ္ခြၽတ္ျပေနတာလား? ႐ူးေနလား!" လုရန္သည္တဖက္သားက ဒီလိုေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္းေမးခြန္းမ်ိဳးေမးလာခဲ့မယ္လို႔မထင္ထားေပ။

"အဆင္ေျပပါတယ္။" ယြိယြီကေအာက္ငုတ္ၾကည့္လိုက္သည္။ "အားလုံးကေယာက်္ားေလးေတြဘဲကိုး"

"အမ်ိဳးသားေတြကကိုယ္ဗလာနဲ႔ ‌ေလွ်ာက္ေျပးႏိုင္လား? သုံးႏွစ္ခြဲကေလးငယ္တစ္ေယာက္ေတာင္ ေဘာင္းဘီ ဘယ္လိုဝတ္ရမလဲသိေသးတယ္။ ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္ေတြကလြတ္လပ္မႈကိုလိုက္စားႏိုင္ေပမယ့္ ငါတို႔နဲ႔ဆိုရင္မင္းရဲ႕အျပဳအမူေတြကို အဓၼဝါဒလို႔ေခၚတယ္။ အဲ့တာကို မင္းသိလား?" သူမ်က္ႏွာတည္ႏွင့္စကားေျပာၿပီးေနာက္ လူငယ္ေလးရဲ႕အားရပါးရ ရီသံကိုၾကားလိုက္ရသည္။ 

"ေဒါက္တာ မေၾကာက္ပါနဲ႔ ခင္မ်ား‌အေပၚမွာ လူဆိုးလုပ္တန္းမကစားပါဘူး။" ယြိယြီရဲ႕အသံသည္ အျပဳံးမ်ားႏွင့္ျပည့္ႏွက္ေနၿပီး လူတိုင္းကို႐ွက္ေသြးျဖာသြားေစသည္။ 

"ငါဘယ္လိုေၾကာက္ရမွာလဲ? ေယာက်္ားေတြမွာတစ္ခုခု႐ွိတယ္။" လုရန္သည္သူ႕မ်က္လုံးမ်ားကို‌ ေအးေအးေဆးေဆးဖြင့္လိုက္သည္။ လူငယ္ေလးသည္သူေတြးထင္ထားတာႏွင့္ ကြဲျပားေနသည္။ သူကအတြင္းခံတစ္ထည္ကို အတြင္းထဲတြင္ဝတ္ထားသည္။ 

သူသည္ထိုကေလးရဲ႕ လွည့္ဖ်ားမႈမ်ားကိုထပ္မံခံလိုက္ရေၾကာင္းသိသြားသျဖင့္ ထိန္႔လန္႔သြားသည္။ 

"ေဒါက္တာ ခင္မ်ားရဲ႕ အမူအရာက နည္းနည္းစိတ္ပ်က္သြားတဲ့ပုံေပါက္ေနတယ္။" ယြိယြီက႐ႊတ္ေနာက္ေနာက္ၾကည့္လိုက္သည္။ 

"မင္းေျပာတာမဟုတ္ဘူး" လုရန္သည္သက္ႀကီး႐ြယ္အိုတစ္ေယာက္လို လက္ဖက္ရည္ခြက္ကိုကိုင္ထားၿပီး သူ႕ရဲ႕စိတ္ထဲမွာႏြမ္းနယ္ေနေလသည္။ 

"ေဒါက္တာ ကြၽန္ေတာ္ခင္မ်ားကိုေမးခြန္းေမးခ်င္ေနတာ ၾကာၿပီ" ယြိယြီကသူ႕ရဲ႕ေခါင္းေပၚကဒိုေရမြန္မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါနဲ႔ သူ႕ရဲ႕ေရစိုေနတဲ့ဆံပင္ကိုသုတ္လိုက္ၿပီး လုရန္နဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ထိုင္ခုံမွာ သဘာဝက်က်ထိုင္လိုက္သည္။ 

"ဘာလဲ?" လုရန္ကမ်က္ေတာင္မခက္ဘဲနဲ႔ သူ႕ေ႐ွ႕႐ွိသင္တန္းသားကိုၾကည့္လိုက္သည္။ 

"ခင္မ်ားရည္းစား႐ွိလားလို႔ကြၽန္ေတာ္ေမးခ်င္ပါတယ္။" 

"...." လုရန္သည္တကမ႓ာလုံးမွာ႐ွိတဲ့ဆင္ဂယ္လ္ေခြးမ်ားကို ေဒါသတႀကီးတိတ္တဆိတ္ျပစ္တင္ႀကိမ္းေမာင္းလိုက္သည္။ သူကအထူးလူ႕စြမ္းအားရင္းျမစ္ျဗဴ႐ိုတြင္႐ွိေနမွန္း ႐ွာေဖြေတြ႕႐ွိခဲ့သည္။ လူမ်ားစြာသည္ သူတို႔၏ဗလာျဖစ္ေသာစိတ္ခံစားမႈဆိုင္ရာအေတြ႕အၾကဳံကို အာ႐ုံစိုက္လာၾကသည္။ 

"မင္းကအပ်ိဳလား? ေယာက်္ားလား?"

"..." လုရန္သည္စူး႐ွေသာတစ္စုံတစ္ခုေၾကာင့္ သူ႕ႏွလုံးသားသည္နာက်င္ခံစားလိုက္ရၿပီး ေသြးမ်ားထြက္လာသည္။ 

"တကယ္ေတာ့ ေယာက်္ားေလးေတြအတြက္႐ွက္စရာဘာမွမ႐ွိပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္လည္းအဲ့တာကိုမလုပ္ရေသးပါဘူး။" ယြိယြီရဲ႕ေလသံက တစ္ခုခုကိုႀကိဳျမင္ေနသလို ႏွစ္သိမ့္ပုံေပါက္ေနသည္။ 

"ခနေလာက္ေအးေအးေဆးေဆးေနလို႔ရမလား။ ဒါမွမဟုတ္မင္းလုပ္စရာ႐ွိတာလုပ္ေန။ ငါအခုအလုပ္လုပ္ေနတယ္။" လုရန္၏မ်က္ခုံးသည္တုန္လႈပ္သြားၿပီး စိတ္ဆိုးလွ်င္႐ႈံးမည္ဟု သူ႕ကိုယ္သူဆက္ေျပာေနခဲ့သည္။

"ေကာင္းပါၿပီ။ ေဒါက္တာ့ရဲ႕အလုပ္ကိုမေႏွာက္ယွက္ေတာ့ပါဘူး" ယြိယြီကေခါင္းၿငိမ့္လိုက္သည္။ ၿပီးတာနဲ႔ စကားဆက္မေျပာေတာ့ဘဲ ဥေရာပအႏုပညာျပတိုက္႐ွိ လွပေသာအဂၤေတပန္းပု႐ုပ္ထုလိုမ်ိဳး ၿငိမ္သက္ေနေလသည္။ 

လုရန္၏နားမ်ားသည္ေနာက္ဆုံးတြင္တိတ္ဆိတ္သြားကာ သူ႕ေ႐ွ႕႐ွိကြန္ပ်ဴတာစခရင္ေပၚကိုစိုက္ၾကည့္ေနေပမယ့္လည္း အာ႐ုံမစိုက္ထားႏိုင္ေသးေပ။ 

"မင္းအရင္အိပ္ယာဝင္ခ်င္လား?" လုရန္သည္သူ႕မ်က္လုံးမ်ားကိုသည္းမခံႏိုင္ဘဲ ေခါင္းကိုေမာ့လိုက္သည္။

ယြိယြီကသူ႕ေခါင္းကိုခါလိုက္ကာ "ဟင့္အင္း ကြၽန္ေတာ့္ဆံပင္မေျခာက္ေသးဘူး" 

"ဒါဆိုလည္း မင္းဘာသာမင္းစာအုပ္လိုက္႐ွာဖတ္လိုက္" လုရန္ကသူ႕ႏႈတ္ခမ္းကိုလိမ္လိုက္သည္။ "ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးတစ္ခုကိုလုပ္ေနလိုက္။ ငါ့ကိုစိုက္ၾကည့္မေနနဲ႔ ။ အဲ့တာကငါ့ကိုစိတ္မသက္မသာျဖစ္ေစတယ္။"

"ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္အနားမွာဘာစာအုပ္မွမ႐ွိဘူး" 

လုရန္ကသိုေလွာင္ခန္းရဲ႕ေထာင့္တစ္ေနရာကိုၫႊန္ျပလိုက္ၿပီး " ဟိုမွာစာအုပ္စင္႐ွိတယ္။ အဲ့ထဲကေကာ္ပီေတြကိုမင္း႐ွာဖတ္လို႔ရတယ္။" 

"ေကာင္းၿပီ" ယြိယြီကပုခုံးကိုတြန္႔ၿပီး မီးဖိုေခ်ာင္ေဘးနားကအခန္းထဲေလွ်ာက္သြားလိုက္သည္။ 

"ဒါက ‌‌ေဒါက္တာပိုင္တဲ့စာအုပ္ေတြလား?" 

လုရန္ကသူ႕ရဲ႕ပါးစပ္ထဲမွာေဆးလိပ္ကိုခ်ိတ္ဆြဲထားၿပီး ကီးဘုတ္ကိုေခါက္ေနလိုက္သည္။ မထင္မွတ္လိုက္ဘဲ"အင္း" လို႔ေျပာလိုက္သည္။ 

"ေဒါက္တာ ကြၽန္ေတာ္ဒီစာအုပ္ကိုဖတ္လို႔ရလား?" ယြိယြီကအတန္းသုံးတန္းဘဲပါတဲ့စာအုပ္ပုံးေလးကိုလွန္ၾကည့္လိုက္ၿပီး အဲ့ထဲကစာအုပ္တစ္ခုကိုအျမန္ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။

လုရန္သည္သူ၏လႈပ္႐ွားမႈမ်ားကိုရပ္တန္႔လိုက္ၿပီး ယုယူကိုင္ထားတဲ့စာအုပ္ရဲ႕အဖုံးကိုၾကည့္လိုက္သည္။ သူ႕ရဲ႕မ်က္လုံးသည္အနည္းငယ္ေ႐ြ႕သြားၿပီး "အာ...Wildesရဲ႕ Nightingale and the Rose ဘဲ။ အဲ့တာကတ႐ုတ္ဘာသာျပန္ဆိုေတာ့မင္းဖတ္လို႔မရေလာက္ဘူး။ နားလည္လား။" 

"အဆင္ေျပပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ႀကိဳးစားၿပီးဖတ္ၾကည့္လိုက္မယ္။ ကြၽန္ေတာ့္တ႐ုတ္စကားေလ့က်င့္လို႔ရတာေပါ့။" ယြိယြီသူ႕ရဲ႕ေနရာမွာျပန္ထိုင္လိုက္သည္။ "ေဒါက္တာ ခင္မ်ားဒီစာအုပ္ကိုဖတ္ၿပီးသြားၿပီလား?"

"ေျပာရရင္ေတာ့ လူႀကီးေတြအတြက္ဒ႑ာရီလာပုံျပင္လိုဘဲ။ ငါဘြဲ႕ရတဲ့အခ်ိန္တုံးကဒီလိုစာအုပ္အမ်ိဳးအစားကို စိတ္ဝင္စားခဲ့ဖူးတယ္။ အဂၤလိပ္မူရင္းအပါအဝင္ မတူညီတဲ့ဗား႐ွင္းေတြကို အထူးစုေဆာင္းခဲ့တာကိုလည္းမွတ္မိေသးတယ္။" လုရန္ကအတိတ္ကိုျပန္သတိရဖို႔ႀကိဳးစားလိုက္သည္။ အခ်ိဳ႕ေသာပုံရိပ္မ်ားသည္ေျဖာက္ဖ်က္လိုက္သကဲ့သို႔ ေမွးမွိန္ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ 

"မူရင္းအဂၤလိပ္မိတၱဴကဘယ္မွာလဲ? သူမ်ားကိုေပးပလိုက္တာလား?" ယြိယြီအသံတိုးတိုးေလးနဲ႔ေမးလိုက္သည္။ 

"ငါမမွတ္မိဘူး" လုရန္သူ႕ကိုေမးလာတဲ့ေမးခြန္းေၾကာင့္ေအးခဲသြားသည္။ "ငါအရင္တုန္းကတစ္ခုခုဝယ္ခဲ့တာ၊ ၾကည့္ရတာကမ႓ာပ်က္ခါနီးမွာေပ်ာက္သြားတယ္ထင္တယ္။" 

ယြိယြီကေခါင္းၿငိမ့္လိုက္ၿပီးတစ္ခုခုကိုေရ႐ြတ္လိုက္သည္။ 

"မင္းဘာေျပာလိုက္တာလဲ?" လုရန္ကေသခ်ာမၾကားလိုက္ရေခ်။

ယြိယြီကေခါင္းခါၿပီး မ်က္ခုံးပင္ကာျပဳံးျပလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ဘာမွျပန္မေျပာေပ။

လုရန္သည္အနည္းငယ္ထူးဆန္းေနသည္။ ေမာ္နီတာစခရင္ကိုပထမဦးဆုံးျမင္လိုက္ရသလိုမ်ိဳး သူ႕ဆန္႔က်ဘက္႐ွိလူငယ္ကိုၾကည့္လိုက္သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ သူနဲ႔ပိုနီးကပ္လာတာကလြဲရင္ေပါ့။ လူငယ္ေလးသည္စာအုပ္ကိုၿငိမ္ၿငိမ္ေလးကိုင္ကာ အနည္းငယ္နိမ့္လိုက္သည္။ သူ႕ရဲ႕ဦးေခါင္း၊ မညီညာတဲ့အညိဳေရာင္ဆံပင္ေတြက ကဗ်ာစုေဆာင္းရတာကိုႏွစ္သက္တဲ့စာၾကည့္တိုက္ထဲက ေက်ာင္းသားမ်ားကဲ့သို႔ သူ႕ရဲ႕လွပေက်ာ့႐ွင္းေသာလည္တိုင္ကိုေပၚလြင္ေစသည္။ 

"ေဟး...ဘာျဖစ္ေနတာလဲ?" ၾကည္လင္ေသာမ်က္ရည္မ်ားသည္လူငယ္ေလး၏မ်က္လုံးမ်ားမွတဆင့္ျဖည္းျငင္းစြာ က်ဆင္းလာတာကို လုရန္ေတြ႕လိုက္ရသည္။ "အဲ့ေလာက္လည္းမလိုအပ္ဘဲနဲ႔ ဘာလို႔႐ုတ္တရက္ငိုေနတာလဲ?" 

"ေတာင္းပန္ပါတယ္ေဒါက္တာ ကြၽန္ေတာ္လည္းဒီလိုမျဖစ္ခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ဒီဇာတ္လမ္းက အရမ္းထိလြန္းတယ္" ယြိယြီသည္သူ႕ေခါင္းကိုတစ္ျခားဖက္သို႔လွည့္လိုက္ၿပီး မ်က္လုံးတုန္ခါလိုက္သည္။ သူအရမ္းစိတ္ဓာတ္က်ေနေပမယ့္ တိရစၧာန္ေလးတစ္ေကာင္လိုငို႐ိႈက္သံကို ေပ်ာက္သြားေအာင္မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ေပ။ 

လုရန္အနည္းငယ္လမ္းေပ်ာက္သြားသည္။ သူသည္အသက္႐ွင္ေနေသာလူမ်ားႏွင့္ဆက္ဆံရာ‌တြင္ အေျခအေနသိပ္မေကာင္းေခ်။ အထူးသျဖင့္ သူ႕ေ႐ွ႕မွာငိုေနတဲ့သူေတြနဲ႔ေပါ့။ အေၾကာင္းျပခ်က္မွာေတာ့ လုရန္ကသူငယ္ငယ္ေလးကတည္းက တစ္ခါမွမငိုဖူးတာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ မိဘမဲ့‌ေဂဟာမွာဘဲျဖစ္ျဖစ္၊ သိမ္းပိုက္ခံထားရတဲ့နယ္ေျမမွာဘဲျဖစ္ျဖစ္၊ မေတာ္တဆတကၠသိုလ္ဝင္တာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ဒါမွမဟုတ္ စိတ္ဓာတ္က်ေနတဲ့အခါမွာျဖစ္ျဖစ္၊ သူသည္အလြန္သာလြန္ေသာ သာမာန္စိတ္ထားျဖင့္ေနထိုင္ခဲ့ၿပီး သူ၏စိတ္ခံစားမႈမ်ားတြင္ အမွန္တကယ္ အတက္အက်ျဖစ္တာကိုမၾကဳံရေသးေခ်။ 

ဒါကိုစိတ္ေရာဂါတစ္မ်ိဳးအျဖစ္မွတ္ယူသင့္သည္။ လုရန္သည္အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာကုသနည္းမ်ားကိုေတြးေတာခဲ့သည္။ ဒါေပမယ့္လြန္ခဲ့တဲ့ငါးႏွစ္အတြင္းမွာ သူဖုတ္ေကာင္ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ၿပီးေတာ့ အဲ့တာေၾကာင့္ဘဲသူ႕ရဲ႕ဝိညာဥ္ပိုင္းဆိုင္ရာသည္ ပိုမိုေအးဆက္လာခဲ့သည္။ လုရန္သည္ သာမာန္လူမ်ား၏ေပ်ာ္႐ႊင္မႈ၊ ေဒါသ၊ ဝမ္းနည္းမႈႏွင့္ေပ်ာ္႐ႊင္မႈကိုတုပႏိုင္ၿပီး သာမာန္လူေတြရဲ႕နည္းလမ္းေတြကိုသင္ယူႏိုင္ေပမယ့္ သာမာန္လူေတြကိုဘယ္ေတာ့မွစာနာလို႔မရေခ်။ 

သို႔ေသာ္ ဒီေန႔သူအနည္းငယ္ကြဲျပားပုံရသည္______

အရင္တုန္းက သူဘာကိုမွမထိေပ။ ဒီတစ္ႀကိမ္တြင္ေတာ့သူသည္ နီရဲေသာမ်က္လုံးမ်ားျဖင့္လူငယ္ကို ၾကည့္လိုက္ရာ အနည္းငယ္မသက္သာ တစ္ခုခုျဖင့္ညစ္ထားခံရသလို သူ႕စိတ္ထဲတြင္ထူးဆန္းစြာခံစားေနရသည္။ 

လုရန္၏လက္သည္ ဒိုေရမြန္တံဆိတ္နဲ႔မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါေပၚသို႔ ညင္သာစြာက်ဆင္းသြားၿပီး မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါတစ္ေလွ်ာက္ မသက္မသာျဖင့္ လူငယ္ေလး၏ေခါင္းကိုပြတ္ေပးလိုက္သည္။ "အိုေက မငိုနဲ႔ေတာ့၊ စိတ္ဓာတ္မက်နဲ႔။" 

"ကြၽန္ေတာ္အရမ္းဝမ္းနည္းတယ္"

"ဒါဆိုသြားအိပ္ေတာ့"

လုရန္သည္သူ႕ရဲ႕ႏွစ္သိမ့္စကားကအရမ္းေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္လို႔ခံစားလိုက္ရသည္။ ဒါေပမယ့္သူမတတ္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ အမွန္ေတာ့၊ ဝမ္းနည္းကင္းတဲ့လူတစ္ေယာက္သည္ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈရဲ႕လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ကို မည္သို႔လမ္းၫႊန္ေပးရမည္နည္း။ လုရန္ကအိပ္စက္ခ်င္းသည္ အေကာင္းဆုံးေျဖ႐ွင္းခ်က္လို႔သာသိသည္။ သူစိတ္ဓာတ္က်လာတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ သူ႕ရဲ႕စိတ္ေတြကဗလာက်င္းသြားၿပီးအိပ္ေပ်ာ္သြားတတ္သည္။ ကြန္ပ်ဴတာကို restart ခ်လိုက္သလိုပင္ အျပာေရာင္စခရင္ဘဲျဖစ္ျဖစ္၊ ပ်က္စီးမႈဘဲျဖစ္ျဖစ္၊ ျပန္လည္စတင္ရန္ခလုတ္ကိုဖိထားသေ႐ြ႕ ျပႆနာအမ်ားစုကို ဤ႐ိုး႐ွင္းေသာနည္းလမ္းျဖင့္ေျဖ႐ွင္းႏိုင္ေလသည္။ 

သူသည္လူငယ္ေလး၏ေခါင္းကိုပုတ္ကာ ထိုလူကိုအိပ္ခန္းထဲသို႔ေခၚသြားကာ လူငယ္ေလး၏အညိဳေရာင္ဆံပင္တိုတိုကို သဘတ္ျဖင့္ေျခာက္သြားေအာင္လုပ္လိုက္သည္။ ၿပီးတာနဲ႔ယုယူရဲ႕စိတ္ေတြတည္ၿငိမ္သြားသည္။ 

"‌‌ေဒါက္တာ စူပါမားကတ္မွာျဖစ္ခဲ့တာကို ေတာင္းပန္ပါတယ္။" ကုတင္ေပၚတြင္လဲေလွ်ာင္းေနေသာလူငယ္ေလးရဲ႕မ်က္ႏွာမွာ ေခါင္းအုံးႏွင့္ဖိကာ ဆူညံေသာအသံတစ္ခုထြက္လာေလသည္။ 

"ေမ့လိုက္ေတာ့၊ ငါလည္းမ်က္ႏွာလႊဲၿပီးမထြက္လာသင့္ဘူး။" သူအသက္႐ွဴထုတ္လိုက္သည္။ သူကပ်င္းရိၿပီးရန္႐ွာတတ္တဲ့လူမ်ိဳးမဟုတ္ေပ။ 

"ေဒါက္တာကအၿမဲတမ္းၾကင္နာတတ္တာဘဲလား?"

"မင္းကလြဲၿပီး ငါ့ကိုဘယ္သူမွအဲ့အသုံးအႏႈန္းနဲ႔ မေဖာ္ျပဖူးဘူး" 

"ဆိုလိုတာက ေဒါက္တာကကြၽန္ေတာ့္ကိုဘဲ ၾကင္နာတယ္လို႔ေျပာခ်င္တာလား?"

"ငါေတာ့မင္းစိတ္ကူးယဥ္တာမ်ားေနတယ္လို႔ထင္တယ္" လုရန္ေျပာလိုက္သည္။ လူတိုင္းအေပၚထား႐ွိတဲ့သူ႕သေဘာထားသည္ သိမ္ေမြ႕သည္ဟုသည္ထင္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံသူအားစိုက္ထုတ္၍အေထာက္အကူျဖစ္ေစေသာ ေကာင္းတဲ့အရာအခ်ိဳ႕ကိုျပဳလုပ္သည္။ သို႔ေသာ္အဲ့တာက အဓိပၸါယ္အမ်ားႀကီးမ႐ွိေပ။ ကမ႓ာေပၚ႐ွိလူမ်ားစြာသည္ ဤကဲ့သို႔ျဖစ္ၾကၿပီး အထူးသျဖင့္ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕ျခင္း၏အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္အေပၚ အနည္းငယ္လြဲမွားေနသည္ဟု သူခံစားရသည္။ 

အိပ္ခန္းသည္တိတ္ဆိတ္ညိမ္သက္ေနသည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ယြိယြီတို႔တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္စကားမေျပာၾကေတာ့ေပ။ လုရန္ေအာက္ကိုငုံ႔ၾကည့္ရန္ က်င့္သားရမေနေခ်။ ယြိယြီသည္ေဘးတိုက္တြန္႔ေကြးေနၿပီး ႐ွည္လ်ားေသာမ်က္ေတာင္ေတြက ေအာက္သို႔ငုံ႔ေကြးထားကာ သူ၏မ်က္ႏွာတြင္အျပဳံးမပ်က္ေပ။ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာအိပ္ေပ်ာ္သြား႐ုံသာမက အိမ္မက္ေကာင္းမ်ားလည္းမက္ေနပုံရသည္။ 

"ထူးဆန္းတဲ့ေနရာကိုပထမဆုံးေရာက္ဖူးတာကို ဒီလိုအိပ္ေပ်ာ္သြားရတယ္လို႔။ အရမ္းမ်ားလြန္သြားၿပီမလား?" ရာသီဥတုပူေနၿပီလို႔ေတြးရင္း လုရန္ဘယ္တုန္းကမွမသုံးဖူးတဲ့ ေလေအးေပးစက္ကိုဖြင့္လိုက္ၿပီး ယြိယြီရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ကိုပါးလႊာေသာေစာင္ေလးကိုျခဳံေပးလိုက္ေလသည္။