"Hij hoort je niet."
Geschrokken kijk ik op en ga rechtstaan. Groenharige sneeuwman staat een paar meter voor me nonchalant tegen een boom. Meteen storm ik op hem af.
"Jij! Dit is allemaal jouw schuld! Hoe kun je ons dit aandoen?! Alsjeblieft, vraag je zombies zich terug te trekken", smeek ik. Hij trekt een pijnlijk gezicht.
"Die arm ziet er niet zo goed uit. Wat heb je daarmee gedaan?" Met opgetrokken wenkbrauwen kijk ik hem aan.
"Ik ben serieus."
"Ik ook", antwoord hij terwijl hij lachend zijn hoofd schud.
"Roep nu toch gewoon je zombies terug!" Deze sneeuwpop begint me alleen maar meer en meer op de zenuwen te werken.
"Ik heb geen controle over hen. Ik geef ze alleen eten en experimenteer op hen. Ze lui-" Hij stopt midden in zijn zin en kijkt verschrikt voor zich uit. "Nee... Mijn gebouw!" Nu draai ik me ook om en zet ik een stap naar achteren. De helft van het gebouw zit onder de vlammen van het vuur. Een grote zwarte rook stijgt op in de lucht en verdonkerd die. Zo snel als ik kan loop ik weer naar de deur en begin er weer op te kloppen.
Natuurlijk komt er weer geen reactie.
"Is er nog een andere ingang?", vraag ik groenharige sneeuwman.
"Ja, die deur waarlangs jullie naar binnen gegaan zijn. Maar die heb ik al op slot gedaan." Mijn woede voor deze man begint alleen maar te groeien.
"Je weet toch dat wij daarbinnen aan het winnen zijn? Straks ga je geen zombies meer over hebben." Ik had verwacht dat hij in paniek naar een ingang gelopen zou zijn, of iets dergelijks. In plaat daarvan zet hij zijn dunne armen in zijn zij en haalt een mondhoek op.
"Dan zoek ik toch gewoon een nieuwe groep?" Oké nu is het duidelijk. Met deze man kun je niets aanvangen. Weer laat ik me tegen de deur op de grond zakken en leg mijn hoofd op mijn knieën. Dit was zo een slecht idee! En het is allemaal mijn schuld...
Ik schrik op als de deur opeens hard tegen mijn rug geduwd wordt en spring meteen recht. Iets later komt Kyle buiten gerend. Ik sla verschrikt een hand voor mijn mond als ik Logan roerloos in zijn armen zie liggen. Nu komt Mel door de deur en rent snel achter Kyle aan, die Logan op de grond aan het leggen is. Ik volg Mel haar voorbeeld en loop ook naar hem toe.
"Wat is er gebeurd?", vraag ik als ik neer geknield ben. Mel trekt snel zijn t-shirt uit en verschillende steekwonden worden zichtbaar. Ik kan het niet laten en laat mijn ogen over zijn sixpack glijden.
"Ik heb iets nodig deze te genezen", zegt ze, mijn vraag negerend. Lucas komt ook aangelopen. "Lucas, kun jij het bos ingaan en van die hele dikke bladeren zoeken?" Hij knikt en loopt weer weg.
"Gaat hij het halen?", vraag ik weer bezorgd.
"Hij is gewoon bewusteloos. Hij komt er-", antwoord ze, maar stopt als Logan zijn ogen opent. Ik zucht opgelucht.
"W-wat is er gebeurd?"
"Je was even bewusteloos geraakt", grinnikt Mel.
"Waar is mijn t-shirt?"
"Die moest ik uitdoen om je verwondingen beter te kunnen bekijken. Ricky, ik kom zo bij je voor je arm en je rug, maar ik ga eerst de anderen onderzoeken." Ik knik en ze staat op om weg te lopen. "Let goed op Logan", zegt ze nog vlug met een knipoog, waardoor ik moet lachen. Als ik me terug naar hem toe wil draaien, zit hij alweer recht. We kijken elkaar diep in de ogen.
"Je moet je schamen Logan", zeg ik resoluut. Hij haalt een wenkbrauw op.
"En waarom dan wel?"
"Omdat je mij hier alleen liet!" Daardoor begint hij te lachen en kruipt iets dichter naar me toe.
"Vond je het dan zo erg dat ik je hierheen bracht?" Terwijl hij dat vraagt schuift hij een haarlok achter mijn oor. Ongemakkelijk kijk ik hem aan, waarna ik zenuwachtig begin te lachen over mijn voorhoofd wrijf.
"Een beetje", mompel ik dan en kijk naar mij handen.
"Een beetje?", lacht hij en pakt mijn kin vast om mijn hoofd omhoog te duwen. Daardoor ben ik verplicht hem recht in zijn ogen te kijken, wat me alleen nog zenuwachtiger maakt. Langzaam buigt hij iets naar voren terwijl zijn blik naar mijn lippen afdaalt.
"Oké, Ricky. Laat me-", hoor ik achter Logan en snel trek ik me weg. Logan daarentegen blijft in de zelfde positie staan en er ontstaat een glimlach rond zijn lippen. Uiteindelijk draait hij zich ook om naar Mel, die net aan kwam gerend maar ons nu met een sluwe grijns aankijkt.
"Stoor ik?"
"Eigenlijk wel ja", antwoord Logan, nog steeds met een lach om zijn lippen. Wat ongemakkelijk kuch.
"Wat kwam je doen?", vraag in dan.
"Ik kwam je arm onderzoeken. En je rug", antwoord ze, wijzend naar mij. Zonder iets te vragen komt ze op me af en knielt aan de andere kant dan Logan naast me neer. Even kijkt ze op.
"Waar blijft Lucas nou toch...", mompelt ze dan. "Doen de steken pijn?"
"Een beetje", antwoord Logan voor ik dat kan doen.
"Een beetje?", imiteer ik hem, wat hem laat lachen.
"Okeee... Logan, ik wil dat je Ricky een hand geeft", mengt Mel zich weer in het gesprek. Verbaasd kijken we haar allebei aan. "Doe nou maar gewoon." Een beetje ongemakkelijk pakken we elkaar hand vast. Nouja, ik vind het ongemakkelijk, Logan gaat er alleen maar van zitten grijnzen. Mel pakt heel voorzichtig mijn arm op en bestudeerd hem grondig. En dan, zomaar uit het niets, geeft ze er een flinke draai aan. Ik gil het uit van de pijn en vermaal Logans hand bijna tot moes. Of nu ja, zo gebeurt dat in mijn hoofd toch. Waarschijnlijk ben ik niet sterk genoeg om hem echt pijn te doen. Troostend legt Logan zijn vrije arm om me heen en trekt me tegen zich aan. Niet dat het echt nodig is, want zo snel als de pijn gekomen was, is hij al weer weg.
"Ooh kijk jullie nou!" hoor ik Mel zeggen, maar ik heb geen zin me te bewegen. In mijn arm zit nu een raar gevoel. Het lijkt namelijk alsof het bloed dat er normaal gezien door zou moeten stromen extra hard door gepompt wordt door mijn hard, maar dat is natuurlijk onmogelijk. En dat is hetgeen wat zo raar aanvoelt. Maar ik ben blij om Logans stevige armen om me heen te voelen. Maar natuurlijk komt er aan alles een einde.
"Ik heb de bladeren!" hoor ik Lucas roepen.
"Eindelijk!", beantwoordt Mel zijn oproep. "Kom tortelduifjes, laat elkaar maar weer los", beveelt ze ons en met veel moeite maak in me van Logan los.
"Ricky omdraaien, ik wil eerst zien of ik voor de jouwe dit sap nodig heb." Gehoorzaam draai ik me om en voel hoe Mel de achterkant van mijn t-shirt omhoog trekt. "O hemeltje", hoor ik haar mompelen en angstig draai ik me om.
"Wat is er?"
"Je.. je hebt geluk gehad, echt. De persoon die jou aanvielen heeft je ruggengraat net niet geraakt", mompelt ze weer.
"Ow."
"Hé, niet zo sip. We zijn veilig nu dat is het belangrijkste", zegt Logan optimistisch. Mel knikt alleen maar en begint het sap van de bladeren over onze sneden te wrijven.