A/n: speciaal voor jullie een extra lang stukje ;)

Hopelijk vinden jullie het tof. Likes en comments zijn altijd welkom xD
___

"Wat bedoel je?" Ik draai me terug om naar mijn groep.
"Dit raam geef uitzicht op de plaats waar de zombies normaal gezien lopen, maar z-ze zijn gewoon weg! Allemaal!"
"Waar zijn ze naar toe dan?"
Nerveus begin ik door de ruimte te ijsberen.
"Moeten we terug naar beneden en een kijkje gaan nemen?"
Ik wil net wat antwoorden op Sindey's vraag als de deur met een ruk opengaat. Mel komt haastig de kamer in, sluit de deur achter zich weer en gaat er dan met haar rug tegen staan. Haar gezicht staat doodsbang en ze heeft een lelijke beet in haar linkerarm. Meteen ren ik naar haar toe en trek haar in een knuffel.
"Wat is er aan de hand?" vraag ik als ik haar terug losgelaten heb.
"De zombies! Ze zitten allemaal in het gebouw! Ze dreven ons uit elkaar en een beet me in mijn arm. Ik ben kunnen ontsnappen en nu zijn jullie hier maar ik weet niet of ze me gevolgd hebben en we moeten de rest gaan helpen voor ze-"
"Mel! Doe even rustig!" Ik leg geruststellend mijn handen op haar schouders en ze neemt een grote hap lucht.
"We moeten de rest gaan helpen", besluit Lucas. Ik knik instemmend.
"Ik... Ik blijf wel hier", antwoord Mel gespannen.
"Nee, ik laat je niet alleen." Meelevend kijk ik haar aan. "Ik zal bij jou blijven." Dan richt ik me tot de groep. "Gaan jullie maar. Ik zal proberen samen met Mel een uitgang te zoeken."
"Redden jullie het wel alleen?" vraagt Stephan bezorgd. Ik knik. En een paar tellen later zijn we alleen.
"Misschien moeten we eerst die wonde schoonmaken." Mel knikt alleen maar en kijkt verwondert de kamer rond.
"Wat is dit?"
"Dat weten we niet precies. Er was hier die ene man. Antoon geloof ik dat hij heette. Of was het Antoine? Ik weet het niet meer."
"Wat doet hij hier?"
"Hij 'traint' de zombies en doet verschillende experimenten op hun."
"Wat absurd! Waar is hij trouwens?"
"Dat weten we ook niet. Hij verdween opeens, zomaar in het niets."
"Sommige mensen zijn te gek voor deze wereld", mompelde ze en trapt tegen een van de apparaten die in de kamer staat. Het begint een piepend geluidje te maken en Mel zet angstig een paar stappen naar achteren.
"Je hebt het geactiveerd!" roep ik uit.
"Ik- Het- Ik-" Opeens begint een bol gedeelte rondjes om zijn as te draaien.
"Wat moeten we nu doen?" vraag ik wanhopig. Op dat moment schieten er verschillende soorten laserstralen alle kanten op. Gillend duik ik ineen voor een straal die recht mijn kant op komt. Ik kruip verder tot bij Mel en trek haar aan haar goede arm mee naar buiten. Ook zij slaat een gil terwijl ze weg springt van een nieuwe straal. Als we eindelijk de gang terug op zijn slaak ik een zucht van verlichting.
"Dat scheelde niet veel", zegt Mel opgelucht. Allebei schrikken we op als een straal de deur raakt en er zich een zwart gat op het witte oppervlak vormt.
"Laten we gaan zoeken of we ergens heel toevallig een EHBO kist vinden", zucht ik weer en samen lopen we verder. Mijn ogen moeten even wennen aan het schaarse licht en met mijn handen voor me uitgestoken, tast ik naar mijn weg door de smalle gang. We passeren een deur waar met een slordig handschrift "keuken" geschreven staat. Ik waag de gok en loop de kamer binnen. Automatisch gaan de lampen aan en we komen in een klein kamertje waar de stinkende geur overweldigend is. Ik loop verder en probeer de geur te negeren. Waarom kan het reukorgaan ook niet gewoon dood zijn, net als de rest van m'n lichaam? Waarschijnlijk is het zodat we de mensen goed kunnen ruiken.
"Denk je dat hier iets ligt?" hoor ik Mel vragen. Verbaasd draai ik me om, haar stem klinkt alsof ze verkouden is. Ik schiet hard in de lach als ik zie hoe ze haar neus dichtgeknepen houdt en een raar gezicht trekt. Dan verandert haar expressie naar een boze blik, wat me nog harder laat lachen.
Hoofdschuddend draai ik me terug om naar het kleine aanrecht en open een van de kasten. Meteen sla ik een hand voor mijn ogen en draai mijn hoofd weg.
"Wat is er?", vraagt Mel weer. Ze komt naast me staan en kreunend wendt ze haar ogen af. Wat in de kast ligt, zal ik je besparen. Maar ik kan je zeggen dat het niet meer eetbaar is.
Snel doe ik de kast weer dicht en open een nieuwe.
"Bingo!" Op mijn tenen haal ik een klein doosje tevoorschijn en zet het neer op het tableau.
"Werkt die kraan?" Mel loopt naar de kraan toe en probeert hem. Niets. Hoofdschuddend draait ze zich weer naar me om.
"Kunnen we wel door doen? Straks komen de zombies hier naar binnen en dan zitten we als ratten in de val."
"Ja ja. Ga zitten aan die tafel en leg je arm erop", beveel ik haar. Zuchtend doet ze wat ik haar opgedragen heb en met een doekje, ontsmettingsmiddel en verband neem ik naast haar plaats. Op het doekje doe ik wat ontsmettingsmiddel en begin de wonde te deppen.
"Prikt dat niet?" vraag ik lachend.
"Mijn zenuwen zijn zo goed als dood, weet je nog?" lacht ze. Ik trek een raar gezicht - dat doe ik altijd als ik eraan denk hoe dood mijn lichaam nu is - waardoor Mel hard in de lach schiet. Als alle bloed opgekuist is, wikkel ik het verband om haar arm. Allebei schrikken we op van een harde bonk op de deur, waarna die langzaam, heel langzaam, open gaat. In het deurgat verschijnt een jongen en als bevroren blijven zowel Mel als ik zitten.
"Kijk eens aan", zegt hij met een lage stem. Aan zijn huid kan ik zien dat het een zombie is, de ogen is wat moeilijk te zien van hieraf. Zijn blik laat hij over Mel glijden en daarna over mij. "Een nieuweling", mompelt hij goedkeurend en een grijns verschijnt op zijn strakke gezicht. "Neff, kom hier", roept hij zijn hoofd een beetje naar achteren leunend, waarna hij de kamer inloopt. Niet veel later komt ook een tweede jongen naar binnen. Hij heeft een grote, bruine, krullenbos, en een huid met een mengeling van lichtbruin en geel, wat een vreemd uitzicht geeft.
"Jij pakt die rosse krullenbol, ik bak die bruine", wenkt de onbekende jongen naar Neff.
"Joey, wat ben je van plan?" antwoord die afkeurend. Joey, zo heet de 'onbekende' dus. De grijns op Joey's gezicht wordt groter en met grote passen loopt hij op me af. Door de krappe ruimte is hij snel bij me en ik spring van mijn stoel af om een paar stappen terug te zetten. Mijn ogen worden groot van angst. Wat is hij met ons van plan?
"Kijk nieuwe. Je kunt je bij ons aansluiten. Ik beloof je dat het je wel zal bevallen." Terwijl hij steeds dichterbij komt likt hij zijn lippen. Ondertussen sta ik met mijn rug tegen de muur. Hij buigt voorover en plaatst zijn handen aan beide kanten van me.
"W-wat wil je", stotter ik, maar geraak niet verder doordat hij een vinger op mijn lippen legt en een sussend geluid maakt. Met de rug van zijn hand wrijft hij over mijn wang. Zijn gezicht is nu nog maar een paar centimeter van me verwijderd en zijn ogen staan vol lust.
"Laat haar gerust!" roept Mel boos en automatisch schieten mijn ogen naar haar. Neff houd haar aan haar pols - niet al te stevig - vast. Het is duidelijk dat hij dit maar niets vind. Geïrriteerd duwt Joey zich van de muur af en loopt met zijn grote passen op haar af. Voor ik het goed en wel besef geeft hij Mel een harde klap op haar wang.
"Jij zwijgt, trut."
"Stop! Alsjeblieft!" Joey, die zijn arm al opgeheven had om haar een nieuwe klap te geven, stopt abrupt zijn beweging.
"Let op deze rosse. Ik en die andere willen even wat privacy."
"Joey, ik-" wilt Neff tegenspreken, maar hij maakt weer dat sussende geluid.
"Zorg dat ze niet ontsnapt", beveelt hij Neff. Die knikt en neemt Mel wat steviger vast. Weer kijk ik Mel aan. Ik zie haar een hoofdgebaar maken, al is het bijna onzichtbaar. Het duurt even voor ik het begrijp, maar loop dan zo snel mogelijk naar de deur.
"Wat the?!" Verder kan ik niet horen wat Joey zei want ik loop zo snel als ik kan weg. Ergens voel ik me slecht dat ik Mel alleen achterlaat, maar zij kan haar plan wel trekken. Ik werp een snelle blik over mijn schouder en zie Joey achter me aan lopen. Ik dwing mijn benen sneller te lopen en wil net weer voor me kijken als ik tegen een muur aan bots waardoor ik mijn snelheid kwijt ben. Een gil verlaat mijn mond als ik van achter vastgegrepen, naar achteren getrokken en weer tegen een muur geduwd wordt. En weer staan we in dezelfde positie als ik de kleine keuken.
"Dacht je nou echt aan mij te kunnen ontsnappen?" vraagt hij arrogant, al is het niet echt als vraag bedoelt. Mijn armen houdt hij boven mijn hoofd tegen de muur gepind en hij duwt zijn lichaam tegen dat van mij aan. Zijn voorhoofd laat hij tegen dat van mij leunen en ik wil iets doen, me verdedigen, of iets dergelijks, maar ik kan me niet bewegen. Denk, Ricky, denk! Als een gek begin ik te gillen, maar Joey legt al snel een hand voor mijn mond.
"Ach, kom nou. Verpest dit nu niet voor me", zeurt hij en kijkt bedenkelijk om zich heen. Dan trekt hij me een kamer in en geef me een duw waardoor ik verder de kamer in tuimel. Achter zich sluit hij de deur en ik hoor hoe hij een slot indraaid. Als ik me omdraai zie ik hoe hij de sleutel in zijn achterzak steekt. Weer komt hij naar me toe, maar ik zet een paar stappen bij hem weg. Gelukkig is dit een ruime kamer en het enige wat erin staat is hier en daar wat rommel. Zo blijven we een paar stappen verder gaan tot ik mijn rug weer tegen de muur voel botsen. En voor de derde keer duwt hij me harder tegen de muur aan.
"Waar waren we gebleven?" zegt hij zwoel en hij brengt zijn gezicht weer dichter naar me toe. Vlak voordat onze lippen elkaar raken, verplaatst hij zijn mond naar mijn wang en laat zijn tong erover glijden. Allerlei gedachten vliegen in me op. Dit is niet goed, dit mag niet, duw hem weg, dit hoort niet, gil zo hard je kunt! Maar ik ben niet in staat me te bewegen.

Denk, Ricky, denk!
___
A/n: hier dan het lang verwachte hoofdstukje ^^

Ik heb er extra hard aan doorgewerkt omdat ik het zo goed en spannend mogelijk wou voor jullie en ook voor mezelf. Uiteindelijk bevat dit hoofdstuk - zonder deze melding erbij natuurlijk- 1814 woorden, wat ikzelf toch wel een prestigieuze prestatie vind :')

Laat zeker weten wat jullie ervan vinden. Jullie commentaar kan me help en met het verbeteren van mijn boek. Ik hoor ook graag wat mijn lezers vinden van mijn creaties dus spam me maar vol met berichtjes en/of comments ;)

Nog veel leesplezier!!