Als bevroren blijf ik liggen, met Logan nog steeds op me.
"Jongens, als jullie daar zijn is het wel de bedoeling dat jullie een beetje geluid maken, anders is dit ook onmogelijk voor mij", zeurt Mel en ik hoor aan haar voetstappen dat ze rondjes draait, niet precies meer wetend waar het geluid vandaan kwam. Logan zucht en rolt van me af waardoor weer een luid gekraak van takken te horen is.
"Aha!" Mel komt steeds dichter en dichterbij.
"Nee, Mel!" roep ik, in een poging haar tegen te houden, maar ze loopt recht tegen de struik aan. Gillend valt ze recht boven op me. Met een snelle beweging trekt ze de trui van Mike van haar hoofd af en kijkt verward om zich heen. Dan valt haar blik op mij en even later op Logan. Een grote grijns vormt zich om haar lippen en ze haalt haar wenkbrauwen op.
"Nee, Mel, haal die grijns van je gezicht en ga van me af!" zeg ik boos en probeer haar recht te duwen, wat grandioos mislukt. Logan schiet hard in de lach en ik werp hem een vernietigende blik toe. Opeens verschijnt Sander in het gat dat Mel gemaakt had.
"Wat...", begint hij, maar zodra hij mij onder Mel ziet liggen, begint hij hard te lachen.
"Kan iemand me misschien helpen?!" vraag ik geërgerd. In plaats daarvan begint iedereen nog harder te lachen.
"Wat is er aan de hand?" hoor ik een nieuwe stem vragen. Sander zet een stap opzij en Jake komt tevoorschijn. Hij begint spontaan te grijnzen.
"Ik wist niet dat we een lesbisch koppel in ons midden hadden." Hij grinnikt zachtjes als hij dat zegt. Hopeloos laat ik mijn armen langs vallen. Logan begint nog harder te lachen en Mel kruipt snel van me af.
"Ik ben helemaal niet lesbisch", mompelt ze boos.
"Wie is niet lesbisch?" Jake wordt opzij geduwd en Mike komt in de plaats staan. Hij kijkt mij Logan en Mel een voor een aan, kantelt zijn hoofd dan een beetje en kijkt ons verward aan. Logan, die ondertussen gestopt was, begint weer te lachen, net als Sander en Jake. Ook ik kan deze keer mijn lach niet inhouden. Mel rolt met haar ogen en kruipt de struik uit. Ik volg haar voorbeeld net als Logan.
"Oké, al vijf mensen gevonden, nog vijf te gaan", zucht Mel. Ik laat me op de grond zakken en sla mijn ellebogen over mijn knieën.
"Ga maar zoeken, ik blijf hier wel zitten", zeg ik en kijk naar haar op.
"Nee, jij gaat mij helpen", antwoord ze streng en trekt aan mijn arm. Ik laat me voorover vallen en draai me dan op mijn rug. Mel slaat boos haar armen over elkaar.
"Ik zak je wel helpen", Mike komt met een grijns naast haar staan en slaat een arm om haar schouders. Ze kijkt hem verlegen aan en dan boos naar mij. Ik steek mijn vuist op en Mike geeft me een bots. Ik vorm een geluidloze "Graag gedaan" met mijn lippen en laat mijn arm weer vallen. Mike rolt lachend met zijn ogen en begint Mel weg te duwen. Ik sluit mijn ogen en leg mijn arm over mijn gezicht. Dan ploft er iets naast me neer en niet veel later voel ik een gewicht op mijn buik rusten. Verward hef ik mijn hoofd op en kijk recht in een paar groen-bruine ogen. Jake ligt ook op de grond, zijn hoofd op mijn buik, en kijkt me met een lach aan. Zonder dat ik het wil begin ik zachtjes te lachen en laat mijn hoofd weer achterover vallen.
"Gaan jullie hier zo blijven liggen of gaan we nog iets doen?" hoor ik Sander vragen. Ik kijk weer op en zie dat hij verveeld met zijn handen in de zakken van zijn gele broek staat.
"Ik lig hier wel goed", zegt Jake tevreden. Ik hoor Logan snuiven en als ik zijn kant op kijk zie ik hem met een boze blik naar de bomen kijken. Moet hij nu echt elke keer als Jake in mijn buurt is jaloers zijn?! Ik laat mijn hoofd weer vallen en sla mijn arm weer over mijn gezicht heen. Het gewicht van mijn buik verdwijnt en ik schijf mijn arm een beetje naar boven om te gluren waar Jake naartoe gegaan is. Hij is dichter naar me toe geschoven en heeft zijn gezicht dicht bij dat van mij gebracht.
"Wat nu, Jake?"
"Mag ik jouw schoonheid niet bewonderen?" vraagt hij terug en haalt zijn wenkbrauwen op. Ik schuif mijn arm weer over mijn gezicht en spendeer verder geen aandacht meer aan de slijmbal naast me. Ik moet grinniken om die naam. Hij is inderdaad een bal gemaakt van slijm. Dikke, vieze, opgerolde slijmslierten.
"Waar lach je om?"
"Om jouw bijnaam."
"En wat is die?"
"Dikke, vieze, opgerolde slijmsliert." Er komt geen antwoord en ik lach tevreden. Opeens voel ik iets tegen mijn nek wrijven en ik krijg kippenvel over mijn hele lichaam. Snel sla ik Jake's hand weg. "Handen thuis houden graag." Zuchtend sta ik op. "Ik wil iets doen."
"Dankje!" zegt Sander opgelaten en gooit zijn armen in de lucht. Ik kijk om mee heen en wil net wat zeggen als ik Mel, met de rest van de groep, tussen de bomen door onze richting op zie lopen.
"Iedereen is terug!" roept ze blij. Jake staat op en we besluiten om weer verder te gaan.

___

A/n: Iets korter stukje, sorry daarvoor, had niet veel inspiratie dit keer.
Ik zal proberen volgend weer wat langer te maken.