Ik zit verveelt op een stoel voor lijn tent in de zon. We zijn ondertussen al de volgende ochtend en ik ben aan het wachten tot de groep me komt halen. Het is raar om zo in de zon te zitten zonder de warme stralen op je huid te voelen branden. Zou ik nog steeds zo rood als een kreeft worden als ik te lang zou blijven liggen? Veel tijd om er verder over na te denken krijg ik niet, want ik hoor iemand mijn naam roepen. Ik kijk op en zie Mel, met achter haar de rest van de groep, op me afrennen. Ik spring recht en loop op haar met gespreide armen af. Als we ons terugtrekken uit de omhelzing beginnen we te lachen.
"Ben je klaar om dan te vertrekken?" vraagt Kyle. Ik knik en loop terug naar mijn stoel waar ik mijn rugzak van de grond op til.
"Ik ga nog snel afscheid nemen", zeg ik en loop naar de tent van mijn ouders.  "Mam? Pap?"
"Ja lieverd?" hoor ik mijn moeder.
"Ik moet dan vertrekken." Ik hoor gestompel waarna de tent wordt opengeritst. Ze stapt uit de tent en veegt haar broek af, ook al is die helemaal niet vuil of iets dergelijks.
"Zijn je vrienden hier?" Ik knik ter antwoord. "Wel dan wil ik ze wel eens ontmoeten." Ik zucht en wil er iets op in brengen, maar ze is al weggelopen. Snel loop ik haar achterna. "Hallo, ik ben Liesbeth, de moeder van Ricky", hoor ik haar zeggen en als ik de tent omloop zie ik ze iedereen een kus op de wang geven. Wel... Mag ik jullie voorstellen aan mijn moeder.... Gegeneerd loop ik naar de groep toe.
"Mam, we moeten dan echt door."
"Oh ja tuurlijk", zegt ze en glimlacht. "Veel plezier mijn kindje", en ze trekt me in een omhelzing. Oh gosh, kan het nog genanter? Als ze me los gelaten heeft draai ik me terug om naar de groep en sluit me bij hun aan. Ik zie dat ze allemaal hun lach proberen in te houden, behalve Mel die me liefkozend aankijkt.
"Kom mee", zeg ik geïrriteerd en begin te lopen. De groep neemt afscheid van mijn moeder en natuurlijk moet Mel haar nog eens omhelzen. Ik rol met mijn ogen en vertraag mijn tempo tot ik naast Logan loop.
"Heb je er zin in?"
"Eigenlijk wel", geef ik toe. Hij lacht en Sander komt ook naast ons lopen.
"En hoe vind je het nu om half dood te zijn?", vraagt hij grinnikend. Ik haal mijn schouders op.
"Het voelt raar omdat... Ja omdat ik niets meer voelt. Ik voelt de koude wind niet meer tegen mijn blote benen of armen waaien, ik voelt de warme zonnestralen niet meer op mijn huid branden en ik voel de honger in mijn maag niet meer."
"Ja, in het begin is het even wennen, maar na een tijd ben je het wel gewoon. Hoe gaat het met je wondes?"
"Ze beginnen te hechten."
"Hmm, dat is een goed teken."
"Ik heb trouwens een pot met vlees voor je meegenomen", mengt Logan zich weer in het gesprek.
"Ow, ja..."
"Ben je zenuwachtig voor je eerste keer vlees?" vraagt Jake, die er ook bij gekomen is en slaat een arm om mijn schouders. Ik zie Logan hem minachtend aankijken vanuit mijn ooghoeken.
"Het is gewoon raar, wetende dat ik zometeen het vlees van iets ga eten wat ik twee dagen geleden zelf nog was."
"Dat heeft iedereen moeten doormaken. We weten allemaal hoe je je voelt", zegt Sindey. Ondertussen lopen we allemaal naast elkaar door het bos.
"Ja, dat weet ik."
"Oké, genoeg over dat. Laten we een spel doen", zegt Mel opgewekt. Er klinkt was gemompel, wat aangeeft dat niet iedereen akkoord is met dat idee.
"Wat voor spel dan?" vraagt Mike. Mel kijkt even bedenkelijk.
"Wat als we nu even verstoppertje zouden spelen?"
"Serieus, Mel?" spreekt Jake tegen. "We zijn geen kinderen meer!"
"Oh, komaan. We hebben toch nog tijd en wie zegt dat dat alleen voor kinderen is?"
"We kunnen de zoeker geblinddoekt laten zoeken", stelt Lucas enthousiast voor.
"Wie stemt er allemaal in, die steekt zijn hand op", besluit Mel. Iedereen, behalve Jake en Kyle steken hun hand op.
"Ik weet niet of het zo een goed idee is nu een spel te spelen..."
"Niet zo streng, Kyle", zegt Stephan. "We hebben nog tijd genoeg!"
"Ja, inderdaad", probeert Mel nog eens.
"Maar verstoppertje is voor kleuters!" Sindey geeft Jake en (zachte) klap tegen zijn achterhoofd.
"Stop met doen alsof je te oud bent voor dit soort dingen. Je bent pas over een week en een half jarig dus je bent nog niet officieel volwassenen, wat dan weer betekent dat je eigenlijk nog een kind bent", zegt ze streng. Iedereen in de groep begint te grinniken. Ik moet lachen van Sindey haar uitval. Deze kant van haar kende ik duidelijk nog niet. Jake zucht maar steekt dan toch zijn hand op.
"Wie wilt de zoeker zijn?" Iedereen doet zijn hand weer naar beneden en kijkt de groep rond.
"Ik wil hem wel zijn", zegt Mel lachend. Mike trekt zijn pull uit en doet hem over Mels hoofd.
"Dit is je blinddoek", zegt hij en duwt haar voorzichtig naar een boom toe. "Tel maar tot twintig." Mel begint te tellen en iedereen loopt weg. Opeens trekt Logan me mee.
"Ik weet een goede plek", fluistert hij en trekt me mee aan mijn arm. Niet wetend wat anders te doen volg ik hem. We komen aan een grote struik en hij kruipt opeens tussen de bladeren. Ondertussen heeft hij mijn hand losgelaten en ik sta maar wat dom naar de bladeren te kijken.
"Ga je daar zo blijven staan of kom je nog?" vraagt hij en ik hoor hem lachen. Ik kijk snel om me heen om er zeker can te zijn dat Mel niet in de buurt is en kruip dan door de nauwe doorgang van bladeren en takken.
"Dit is niet eerlijk, hier gaat ze ons noo-", verder geraak ik niet want Logan legt een vinger op mijn lippen en maakt een "shhht" geluidje. Dan wijst hij naar een klein gaatje tussen de bladeren en ik zie Mel passeren, haar handen strak voor haar uit gespannen en voet voor voet haar weg zoekend. Logan wilt zich verzetten, maar blijft aan een tak vast haken waardoor hij recht op me valt. Ik slaak een gil en een luide kraak volgt.
"Wie is daar?" hoor ik Mel vragen en haar voetstappen steeds dichterbij komen. Logan kijkt even naar rechts, de kant waar Mel nu staat, en kijkt me dan weer recht in de ogen.

Nu pas besef ik hoe klein de ruimte tussen ons in is...