Ik doe moeizaam mijn ogen open.  Logan zit in kleermakerszit nog steeds op de grond en ik zit in zijn armen, alsof ik een klein kindje ben dat getroost moet worden. Hoe lang we hier nu al zitten, weet ik niet, maar de zon is al een tijdje op. Iedereen zit op de grond, Mel met een beteuterd gezicht in Mike zijn armen. Waarom zijn we hier nog steeds? Waarom hebben ze me niet gewoon terug gedragen naar het kamp?
"Hey", zegt Logan zacht. "Gaat het een beetje?" Ik kijk hem recht aan en begin weer te jammeren.
"Ik ben nu een van jullie, niet? Wat moet ik nu tegen mijn familie zeggen? Ze zullen me haten. Ze zullen niets meer met me te maken willen hebben. Ik zal..." Ik ratel maar door, maar wordt onderbroken door Logan die een vinger op mijn lippen legt.
"Ricky, je hoeft je geen zorgen te maken. Ze hoeven niet te weten dat je nu een zombie bent, oké?" Ik knik alleen maar. "Goed. Kun je rechtstaan?" Hij haalt zijn armen van me af, zodat ik te kans krijg op te gaan staan. Ik duw me recht en kijk Verbaasd naar mijn lichaam. Ik voel niet veel verschil, alleen heb ik het niet meer koud, wat ik voor mijn transformatie wel had. Ook voel ik de wind niet meer tegen mijn huid aanwaaien, ookal zie ik duidelijk de blaadjes rondzweven door de golven van windvlagen. Als ik weer opkijk zie ik Mel met rood omringende ogen op me aflopen. Ze glimlacht lief naar me en trekt me in haar armen. Stevig knuffelt ze me en ik knuffel haar hard terug.
"Ik vind het zo erg voor je", zegt ze zacht. Ik antwoord niet, omdat ik niet weet hoe. Als ze me loslaat kruist ze  haar arm in de mijne en draait zich om naar de rest. "Gaan we dan?" Iedereen knikt en staat op. Logan komt terug naast mij en Mel lopen en steekt zijn handen in zijn broekzakken.  
"Waarom zijn we hier eigenlijk nog?" vraag ik.
"Als iemand aan het transformeren is, is het niet veilig die persoon te verplaatsen", legt ze uit. "Logan wou je niet achterlaten, en wij wouden Logan niet alleen laten. De kans was nog steeds groot dat er meer zombies zouden komen, en dat risico wouden we niet nemen. Dus zijn we allemaal gebleven. Niet dat we veel keuze hadden want je hield Logan zo hard vast, dat we wisten dat het onmogelijk was je van hem los te krijgen." Ik steek verlegen mijn handen in mijn zakken en kijk naar de bomen. Ze geeft me een knipoog en loopt dan naar Mike toe. Voorzichtig kijk ik op naar Logan en zie hem bedenkelijk voor zich uitkijken. Een klein lachje speelt om zijn lippen. Zou ik het hem nu vragen?
"Eum, Logan?" Hij kijkt op me neer.
"Ja?"
"Ik, eum... Ik vroeg me gewoon af waarom..." Ik stop even om een grote hap lucht te nemen. "Waarom was je daarnet zo boos, toen Kyle bij ons was?" Hij kijkt me even aan, zonder iets te zeggen en draait zijn hoofd dan richting Kyle. Hij zucht even voor hij zijn ogen neer slaat. Dan kijkt hij me weer aan.
"Toen je viel, wou ik op je aflopen om je te helpen, maar Kyle was stond dichter en was dus ook sneller bij je. Hij nam je op en liep naar een restje boomstam van een omgezaagde boom. Je sloeg meteen je armen om hem heen. Toen hij je neer wou leggen, begon je te wenen en wou je hem maar niet loslaten. Ik probeerde je armen los te maken, maar toen..." Ik hoor hem even slikken. "Toen begon je op me te schreeuwen en me weg te duwen. Je mompelde steeds zijn naam en als ik in je buurt kwam begon je weer te roepen", eindigt hij zijn verhaal en kijkt weer strak voor zich uit. Ik kijk hem verbaasd aan en probeer wat te zeggen, maar kan niet tot mijn woorden komen.
"Het spijt me", zeg ik dan maar en kijk terug naar het bospad. "Dat... Dat wist ik niet." Hij pakt mijn hand vast om me tegen te houden en duwt mijn kin omhoog.
"Het geeft niet, oké? Je was buiten westen, je wist niet wat je deed", probeert hij me gerust te stellen, maar ik zie de pijn in zijn ogen.
"Nee, Logan, ik... Het was helemaal niet mijn bedoeling. Ik had het koud en voelde iets warms en..." Ik geraak niet verder want Logan omhelst me stevig en duwt mijn gezicht in zijn t-shirt. Ik sla mijn armen om hem heen en probeer een snik te verbergen. Hij wrijft geruststellend met zijn hand over mijn haar.
"Het is oké", mompelt hij terwijl hij zijn gezicht in mijn haar begraaft. Doordat ik nu een zombie ben kan ik de warmte die zijn lichaam afstraalt niet meer voelen, wat ik wel ga missen. Als we iemand horen kuchen laten we elkaar snel los. Kyle staat ons grijnzend aan te kijken.
"We vroegen ons af waar jullie bleven", zei hij en draaide zich weer om. "Het is misschien niet zo hygiënisch hier biologie te gaan studeren", roept hij nog over zijn schouder. Als ik nu geen zombie zou zijn, zou mijn gezicht waarschijnlijk zo rood als een tomaat zijn. Er zijn dus toch nog voordelen aan half dood zijn. Ik schaap mijn keel even en begin dan te lopen.

#

Ik zit rond het kampvuur, ook al is hij niet aan. Bedenkelijk kijk ik naar het hout. Wat gaat er nu gebeuren? Wat moet ik nu doen? Moet ik mijn ouders vertellen dat ik een zombie ben. Nee, dat is wel het stomste wat ik zou kunnen doen. En hoe moet het nu verder met mij? Hoe moet ik aan hersenen geraken? Ik kan toch moeilijk mensen van de camping vermoorden? Ik schik op uit mijn gedachten als ik iemand naast me in het droge gras hoor komen zitten.
"Waar denk je aan?" vraagt de persoon. Ik draai mijn hoofd een beetje en kijk recht in de blauwe ogen van Logan. Ik zie hem schrikken.
"Wat is er?" vraag ik lichtelijk in paniek.
"Nee, het is gewoon... Je ogen zijn gewoon niet meer zo mooi en fel groen", mompelt hij. Verlegen kijk ik neer mijn schoenen. Dan schieten weer verschillende vragen door mijn hoofd. Zijn mijn ogen zo erg veranderd? Heb ik dezelfde wazige glans als al de rest? Zou mijn familie het merken? Wat als mijn vader ernaar zou vragen? Ik denk dat Logan gezien heeft dat ik weer in paniek schoot want hij trekt me in zijn armen.
"Wat moet ik nu doen Logan? Mijn familie zal niets meer met me temaken willen hebben", jammer ik. Hij trekt zich terug maar houdt mijn schouders vast. Strak kijkt hij me aan.
"Je moet regelmatig naar ons toe komen om wat mensenvlees te eten, anders word je gek en breng je je familie in gevaar", waarschuwt hij me. "Je mag je foundation en concealer zeker niet vergeten, anders gaan je ouders denken dat er iets mis is. Als ze je dan onderzoeken, en ontdekken dat je geen hartslag
meer hebt, zit je diep in de problemen! Ook moet je doen alsof je ademt. We weten allemaal dat jij, wij, niet meer hoeven te ademen, maar je ouders moeten denken dat je nogsteeds mens bent." Ik knik en probeer me het beeld voor te stellen van mijn vader als hij ontdekt dat ik niet langer levend ben, als hij ontdekt dat ik één van die monsters ben waar we doodsbang voor vluchten en vermoorden om te overleven.