Ze fluisterde geruststellend tegen haar beste vriendin, hield haar hand vast en wreef haar lange, mooie bruine haren, die nu vol bloed hingen en kletsnat waren van het zweet, uit haar prachtige gezicht.

Daar was Leyla altijd al jaloers op geweest; het uiterlijk van  haar beste vriendin. Larissa had alles waar elk meisje van droomde. Lange, perfect in model zittende haren die lichtjes krulden en een strakke, jonge, gebruinde huid die haar prachtige grijze ogen extra accentueerde, sportief lichaam met lange benen en mooie rondingen. Ze leek zo uit een tijdschrift gestapt.

Dat was nu allemaal verpest, en daar was Leyla het meeste boos om. Ze wist dat Larissa het zou overleven, dat had de krullenbol haar gezegd. Hoe hij dat zo zeker wist, wist ze zelf niet, maar hij gaf haar op de een of andere manier het gevoel dat ze hem kon vertrouwen. Cliché, niet?

Neff kwam de caravan ingelopen. "Hoe gaat het met haar?", vroeg hij Mel en keek bezorgd naar de twee meisjes. Mel antwoordde niet en even later hoorde Leyla ze naar buiten gaan. Meteen sloegen de zenuwen haar om het hart. Waarom gaf Mel geen antwoord? Ging ze het toch niet overleven? Snel liep ze naar een raampje toe en kantelde het open.

"Ze slaapt nu maar ik ben bang dat als ze wakker gaat worden, het er niet goed uit gaat zien", hoorde ze Mel zeggen. "Waarschijnlijk gaat ze door die wonde nooit meer kunnnen praten, maar waar ik het meeste om vrees, is dat ze misschien niet meer zal kunnen eten." Neff slaakte een diepe zucht terwijl Leyla zich afvroeg wat daar zo erg aan kon zijn.

"Dan gaan we haar moeten vermoorden", fluisterde hij zachtjes. Wat? Haar vermoorden!?

Verward liet Leyla het raampje los en zette er een stap vandaan. Wat was er toch aan de hand? Ze begreep er niets meer van.

"Arme meid", zei Mel nog, voor het stil werd. Leyla slaakte een gesmoorde gil toen iets haar arm vastgreep en ze draaide zich geschrokken om. Larissa keek haar met grote, bange ogen aan en trok haar dichterbij. Meteen knielde Leyla naast het bed neer en streelde geruststellend de hand van haar vriendin. Tranen stonden in haar ogen en Leyla veegde ze zachtjes weg.

"Ssstt, rustig maar. Alles komt in orde.  Blijf liggen. Ik ga de rest zeggen dat je wakker bent, goed?" Larissa knikte en sloot haar ogen van vermoeidheid. Ze begreep niet wat er met haar gebeurde, maar ze wist dat het niets goeds kon zijn. Ze wist ook dat die jongens die haar aanvielen zombies waren, ook al hadden ze er als normale tieners uit gezien. Ze was zo verward, en hoewel ze geen pijn meer had, verkeerde ze nog steeds in schok, maar Leyla was bij haar en dat stelde haar gerust. Ze liet de arm van haar beste vriendin los en keek toe hoe ze de caravan waarin ze lag uitliep.

Leyla schrok zich (alweer) een hoedje toen ze de caravan uitliep en bijna tegen Neff opbotste. Hij pakte haar voorzichtig, maar stevig, vast bij haar armen om te voorkomen dat ze viel. "Sorry, ik had je niet zien staan", verontschuldigde ze zichzelf, maar ze bleef staan waar ze stond en trok haar armen niet los. De huid waar Neff haar aanraakte begon lichtjes te tintelen en ze keek recht in zijn schattige, bruine ogen. Kuchend liet Neff haar weer los en zette een stap bij haar vandaan.

"Is ze al wakker?", vroeg hij en Leyla dacht even na over het antwoord. Kon ze hem, na zijn gesprek met Mel, nog vertrouwen?

"Eum. Ja", zei ze dan uiteindelijk toch omdat ze wist dat het geen zin had tegen hem te liegen. Hij knikte.

"Goed, we zullen straks even bij haar gaan kijken. Eerste stel ik voor dat je je een beetje gaat opfrissen voor we gaan bespreken hoe het nu verder gaat gaan." Hij wees naar haar lichaam en verward liet Leyla haar blik naar beneden glijden. Haar kleren en armen hingen onder het bloed en ze vermoedde dat haar haar en gezicht er niet veel beter aan toe waren. "Kom mee, ik zal je naar Ricky brengen. Zij zal je wel wat spullen geven."

Zonder nog iets te zeggen draaide hij zich om en liep naar de vuurkorf toe. Zwijgzaam volgde Leyla hem. "Hé, Neff! Zin om mee te gaan jagen?" Een jongen met bruin haar kwam hun richting uitgelopen. Neff haalde een hand door zijn haar.

"Straks misschien. Weet jij waar Ricky is? Ik heb haar nodig." Opeens viel de jongen zijn blik op Leyla en keek opeens opmerkzaam.

"Die is in de caravan. Eum, onze voorraad eten aan het opbergen", mompelde hij en gaf Neff een veelbetekenende blik. Ook Neff kreeg die rare blik en Leyla keek hun verward aan.

"Kom mee", zei hij tegen haar en weer volgende ze hem gehoorzaam. Hij liep naar de tweede caravan en klopte hard op de deur. voorzichtig deed hij die open. "Ricky, hoi."

"Neff, wat kan ik voor je doen?" Een vriendelijke stem klonk vanuit het witte ding en niet veel later kwam er een meisje tevoorschijn met kort bruin haar. Ze ving Leyla haar blik op en lachte vriendelijk.  "Jij wilt je vast opfrissen?", raadde ze en het meisje knikte verlegen. "Kom maar mee, ik heb nog wel een setje kleren voor je." Leyla wierp nog een blik op Neff, die geruststellend naar haar glimlachte (daardoor kreeg hij een kuiltje in één wang, iets wat haar nog niet eerder opgevallen was) en liep toen achter Ricky aan. Ze liepen in stilte om de caravan heen, naar een grote, grijze auto waarvan Leyla het merk niet kende.

"Leuk kapsel trouwens", merkte Leyla op in de hoop de stilte wat minder ongemakkelijk te maken. Het had duidelijk succes, want Ricky begon te stralen.

"Dankjewel! Ik vond dat het eens tijd was voor verandering."

"Een verandering van twintig centimeter, zul je bedoelen." Een jongen kwam van achter de caravan gelopen en sloeg zijn armen van achteren om Ricky heen om haar een klein kusje op haar wang te geven. Ricky keek verlegen, en ik dacht dat ze zou beginnen blozen, maar haar wangen veranderde niet van kleur en bleven die rare geelachtige kleur hebben. Zou ze Japanse, of gewoon buitenlandse roots hebben?

"Dat was echt geen twintig centimeter!", Lachte Ricky en legde haar hoofd schuin op zijn schouder. "Logan, kun jij de nieuwe jongens verse kleren en een handdoek geven zodat zij zich ook kunnen opfrissen? Maar stuur ze niet naar de grote boom want daar neem ik deze meid mee naartoe." Leyla lachte zachtjes. "Tenzij je het niet erg vind om je samen met hen te wassen, maar..."

Ricky hoefde haar zin niet af te maken en Leyla stak haar hand op. "Het zijn schatten, maar ik denk dat ik daar nog niet klaar voor ben", lachte ze en Ricky begon ook te lachen.

"Goed, goed. Ik zal wel een andere plaats zoeken." Ricky lachte tevreden en draaide zich volledig in zijn armen zodat ze hem een kus te geven. Zuchtend liet hij zijn geliefde los en liep weer weg.

"Wat is hij toch een spetter", grinnikte ze. Leyla kon dat alleen maar bekennen.

Ze slaakte een harde gil toen het koude water over haar rug liep en Ricky begon hard te lachen. Boos keek Leyla haar aan. "Dat was koud!", klaagde ze en sloeg haar armen in elkaar. Ricky begon alleen nog maar harder te lachen.

"Ricky?" Verbaasd keken ze op en Leyla draaide zich snel om toen Jake achter de struik heen gelopen kwam. Meteen bleef hij staan en trok een wenkbrauw op. 

"Wat sta je daar te kijken?!" riep Leyla boos uit en liet zich zo diep mogelijk in het ondiepe water zakken. Door de plotse kou gilde ze het weer uit. Ricky begon alleen nog maar harder te lachen.

"Ja?", begon ze maar geraakte niet verder toen Leyla weer gilde en klaagde dat haar voet vast zat in een waterplant, want ze begon weer te lachen. Geamuseerd keek de jongen toe. Ricky bleef nog even verder lachen voor ze zichzelf weer onder controle kreeg en zich weer tot de jongen richtte. "Wat is er, Jake?"

"Mel heeft je nodig. Het, euh, gaat over Hermelien." Nog steeds lachend liep ze naar hem toe.

"Wat is er met mijn zusje?"

"Ik weet het niet precies, maar Mel zei dat het ernstig was." Meteen verdween de lach van haar gezicht en ze liep terug naar de kampplaats, Jake en Leyla alleen achter latend.

"Ga je daar nog lang blijven staan, of een man worden en me wat privacy geven?", riep Leyla over haar schouder naar Jake. Die toverde meteen een grijns tevoorschijn.

"Ik weet het zo niet. Dit uitzicht bevalt me eigenlijk wel."

"Jake", smeekte Leyla, en het was raar zijn naam uit te spreken terwijl ze hem nog niet eens kende.

"Oké, ik ben meteen weg." Leyla slaakte opgelucht een zucht. Ze had zich nog nooit zo ongemakkelijk gevoeld. "Maar eerst wil ik je naam weten, want geef nou toe, het is toch niet eerlijk dat jij wel mijn naam weet maar ik de jouwe niet."

"Leyla", mompelde ze en hoopte vurig dat hij snel weg zou gaan. Tevreden lachte de jongen en liep toen uiteindelijk weg. Snel liep Leyla uit het water, droogde zich af en trok de kleren die Ricky haar gegeven had aan. Toen ze terugliep, begon de zon al op te komen en Leyla hoopte dat deze dag beter zou gaan dan de vorige.

A/N: Mijn examens zijn gedaan!! Voor de volgende twee maand geen wiskunde meer, geen chemie noch fysica of welk vak dan ook, en tijd om te feesten :')

Ik hoop dat jullie allemaal genoten hebben van dit schooljaar en ook al is het nog een week, toch een leuke tijd hebben gehad. Nu volgen er twee maanden rust, schrijven en feesten en dan mogen we weer opnieuw beginnen. Maar dát is een zorg voor later.

Ik heb voor deze vakanties al veel ideeën opgedaan voor dit boek en nieuwe verhalen die ik allemaal ga proberen uit te schrijven, maar ik heb er volle vertrouwen in want regen of zonneschijn, schrijven maakt alles gewoon beter! :)

En dan natuurlijk niet te vergeten: likes en comments zijn altijd welkom ;p

- B

P.s.: dit hoofdstuk is voor een keertje op zaterdag omdat ik morgen een hele dag naar Nederland ben voor een handbaltoernooi. Wens me allemaal dus maar veel succes want ik denk dat ik het nodig ga hebben :')