Allison's POV

Pagkakita ko kay Zoey, alam kong hindi siya makakaligtas. Her life aura are starting to fade. And when I saw Rome looking at Zoey like he want to burst into cry, I saw his future will not be good. He will not make it through the grief.

As I look in my friends, Zoey's life will affect us all... And it's devastating to watch their future in my head. Pwera kay Carlos... hindi ko makita ang future nya hanggang ngayon and it's frustrating.

I need to do something. I need to at least try.

Pagkatapos kong kausapin si Rome, I excused myself and went outside to call my cousin.

"Beth, kailangan ko ng tulong." I said when she answered the phone.
I explained to her what the situation is. Hindi maganda ang response ni Beth.
"Allie, hindi mo na mababalik ang dati kapag nakialam ka." Sagot nito. Alam ko yun.
"Alam ko. Pero kailangan ako ng mga kaibigan ko."
"The dead will openly communicate you after this... Hindi mo gustong kumakausap ng spirits." She replied. I can see ghost but I can't talk to them. Panakot ko lang minsan sa mga kaibigan ko yun. Pero hindi ko talaga sila nakakausap. Nakakabaliw yun, ang laging may bumubulong sayo.
"Kailangn kita bilang anchor. Someone needs to pull me out. Beth, sige na. We don't have much time."
"Nasa Kalinga ako ngayon. Bukas pa ako makakabiyahe papuntang Baguio. Tapos kinabukasan pa ako makakababa sa Maynila. Yun ay kung hindi ako mahuhuli ni tatay."
"Beth, someone will die... Please help me to save her." Pagmamakaawa ko sa pinsan ko.
"Ukinam, sige tatakas ako. Sagot mo ako kay tatay ha. Kapag pinalayas ako, sa bahay mo ako titira."
"Oo sige... Ako mag-explain kay uncle. Bilisan mo Beth. Tawagan mo ako kung may kailangan ka."
"Pambihira ka Allie. Mumultuhin tayo ni lola sinasabi ko sayo." Binaba nito ang cellphone. Huminga ako ng malalim at kinalma ang sarili.

"Allison, sino ang sinasabi mong mamamaty?" Napalingon ako sa boses ni Carlos.
"Wala Carlos. Wala yun."
"I heard you. Who will die?" Tiim ang bagang ni Carlos na lumapit sa akin.
"No one will die." I replied.
But the visions are still blurry. Hindi pa safe si Zoey.
"Let me rephrase it. Let me help you to save her... Kung ayaw mong sabihin sa akin kung sino ang nakikita mo."
"I need help." I honestly replied. "I need my cousin to be here as fast as we can."
Tumango si Carlos. "Now tell me what's wrong." Carlos demanded.
He has a way to get what he wanted. Ang galing niyang magpaikot kahit kailan.
"Zoey is in danger. I need to save her."

Napapikit si Carlos.
"Tell me what I need to do."

I told him where Beth is. That I need her to be here... Sabi niya mas magigiling madali kung siya ang susundo. Binigay ko sa kanya ang number ni Beth. Nagplano kami ng gagawin habang kausap namin si Beth sa kabilang linya.

Hindi nakiayon sa amin ang panahon kinabukasan... Kinailangan naming ipostpone ang pagluwas ni Beth dahil sa bagyo. Sarado ang mga daan paakyat sa Kalinga. Walang ibang madadaan kaya kailangan naming maghintay. Habang papalapit ang delivery date ni Zoey, palabo ng palabo ang nakikita ko.

"Mga isang linggo pa yata bago buksan ang daan." Beth said over the phone.
Kasama ko si Carlos at Cailee ng araw na yun.
"Hindi pwede. Bukas na ang operation ni Zoey." I told her habang palakad lakad ako sa harap ng magkapatid.
"At binabalaan kita Allie, huwag kang aalis sa katawan mo ng wala ako. Hindi ka makakabalik." Giit ni Beth.
"Kaya nga kailangan kita, ngayon na."
"Hindi ako marunong mag time travel." Sarcastic na sagot ni Beth.
"Beth..." Tawag ni Carlos sa kanya. Nilagay ko sa speaker phone si Beth.
"Bakit? Sarado pa nga ang mga daan." Frustrated na sagot ni Beth.
"Meron bang pwedeng paglandingan ng chopper sa lugar ninyo?" Tanong ni Carlos.
Natahimik saglit si Beth.
"Hindi ko sure." Sagot niya
"Sa eskwelahan." I replied.
"Sige puntahan ko. Picturan ko tapos send ko sa inyo. Tingnan nyo kung pwede." Sabi nito.

Tatlong araw pa bago nakalipad si Carlos at Jon papuntang Kalinga. By that time, nakaconfine na si Zoey sa hospital at hindi gumigising. Kailangan na naming bilisan.