Buğra

Okula gitmek istemediğimi söyledim anneme. Sonra Allaaah.... Neymiş de, kaç gün olmuş gitmiyormuşum, böyle nasıl mezun olacakmışım, eğer bu şekilde devam edersem beni askerlik şubeye ihbar edermiş, istediğim kızla hiçbir zaman evlendirmezmiş, eve sokmazmış, sigaralarımı alır kırarmış, harçlığımı kesermiş...

">Her zamanki kavgalarımızdan bir kupleydi işte. Ama hiç soruyor mu "Oğlum, yavrum.." "İyi misin? Neden gitmiyorsun okula? Bir ara koşa koşa gidiyordun noldu sonra..."

Sorsa da cevap verebilir miyim bilmiyorum. Zira, bana nolduğunu da tam olarak bilmiyorum. Ne yaptığımı. İçimden bir ses boğulduğumu söylüyor, tıpkı annemin tüm gün o haber kanallarında boğulmasına benziyor. Sigarama laf eden annem o kaosu gün boyu içine bir afyon gibi çekiyor aslında.. Ama gel gör ki onunla bunu da konuşamayız.

Hümeyra olsa anlatırdım aslında. Ama..

Neyse.. Konuşmayalım bunu. Konuştuğum zaman haksız çıkacağım şeyler yapmaya başlıyorum ve sonra olanı biteni nasıl toparlayabileceğimi bilmiyorum. En azından kalkıp okula gideyim, belki Burcu'yu görürüm, belki son olaylardan konuşur, beni yine suçlarken bir şeyleri ağzından kaçırır da ben de öğrenirim bir şeyler.

Ama en çok onu arıyor gözüm, yalan değil. Onunla paylaştığım ufacık anların artmasını ve onu bolca görmeyi çok istemiştim.

Ah be Hümeyra.

Deliler gibi merak ediyorum, neden gittin o herif için hastaneye? Koşa koşa gittiğini gördüğüm zaman kalbimin ikiye bölündüğünü söyleseydim durur muydun merak ediyorum. Neler neler yaptı o sana, bilmiyor musun? Koca bir hayal kırıklığından başka bir şey olmadı senin için.

Ama sen.. Buna rağmen babasına bir şey olduğunu öğrenir öğrenmez soluğu onun yanında aldın. O senin yanında hala bu kadar değerliyken sen onun yanında hiçsin, bunu nasıl es geçersin? Ah be Hümeyra.. Senin her şeyi büyük bir olgunlukla karşılayabildiğini, nerede ne yapman gerektiğini bildiğini sanırdım. Ama gel gör ki sen de benden farksızmışsın. Sevdiğin söz konusu olduğunda kendini ve tüm yaşananları hiçe sayıyormuşsun. Sen de benim gibiymişsin.