Najdroższa Clarke,

   Pierwszego dnia naszej znajomości dowiedziałam się, że jesteś wyjątkowa. I pielęgnowałam w sobie ten zalążek wiedzy, której przyjmowałam coraz więcej i więcej. Spotkanie po spotkaniu ja zauważałam szczegóły, z którymi wcale się nie afiszowałaś. Po prostu byłaś i nadal jesteś - w moim sercu i w pamięci - specjalna.
  Pierwszym detalem, który nieopacznie ujawniłaś przede mną, okazała się twoja wrażliwość. Nie cieszyłaś się z żadnej przelanej krwi - nawet śmierć wroga nie dawała ci satysfakcji. Rozpaczałaś i czciłaś pamięć tych, którzy odchodzili. Honorowałaś tych, którzy wielokrotnie próbowali cię zabić. A najwspanialsze wydało mi się to, że tak dbałaś o bliskich sobie ludzi. Chroniłaś ich za wszelką cenę, ryzykując własne życie i swą duszę.

Ukochana, niejednokrotnie walczyłam u twojego boku i muszę ci zdradzić, że to były najbardziej wartościowe i sensowne bitwy w moich dziejach. Nigdy wcześniej nie zaznałam smaku walczenia w imię miłości, o której sądziłam, że jest tylko i wyłącznie słabością. Nauczyłaś mnie. Nauczyłaś mnie, że kierowanie się uczuciem nie jest drętwe ani nie prowadzi do zła, wręcz przeciwnie - serce i głowę wypełnia nadzieją, pozwala zwyciężyć najtrudniejszy znój, każdy ciężki bój. Gdy się wycofywałam, ty stawałaś za moimi plecami i wtedy mogłam się o ciebie oprzeć. Kiedy potrzebowałam ciszy, ale nie umiałam być samotnie - przesiadywałaś ze mną, milcząc i gładząc mnie po długich włosach.

Jestem ci wdzięczna. Za wszystko. Za twoją obecność, twoje czyny, twoje słowa. Za twoją miłość.

Kocham cię na zawsze,
Lexa kom Trikru.