Raja

Bewindvoerder Berus Ker verspilt geen tijd aan triviale zaken en zijn stem klinkt scherp als hij zijn vraag afvuurt. "Kan iemand mij vertellen hoe het mogelijk is dat een stel tieners toegang hebben gekregen tot een geheim complex?" Zijn vraag is niet per se tot de koningin gericht, maar aangezien hij haar recht aankijkt, weet iedereen wie hij verantwoordelijk houdt.

Raja perst haar lippen op elkaar. Als haar vader nog leefde, had de bewindvoerder nooit zo'n grote mond durven opzetten. En hoezo 'een stel tieners'? Zij zijn toch zeker niet de eerste de besten. Hadden ze niet geweten bij welke opgraving ze gingen helpen? Zijn eigen zoon was er tenslotte bij.

Ze heeft respect voor haar moeder die de man kalm blijft aankijken en antwoordt: "Wat ik graag zou willen weten is hoe het mogelijk is dat ik documenten onder ogen heb gekregen die mij vertellen dat het geheime complex niet is gebruikt volgens de afgesproken richtlijnen?"

Berus bindt meteen in en Raja kijkt vlug omlaag om haar gezicht in de plooi te houden. Haar moeder vervolgt: "Twaalf jaar geleden heeft mijn man, de toenmalige koning, toestemming gegeven voor een onderzoekscentrum naar de lichamelijke verschillen tussen ons en de wisselaars." Ze gebruikte de officiële benaming, wat Raja eraan herinnerde dat het woord morfs eigenlijk niet meer dan een scheldwoord is. Ze besluit ter plekke om die naam nooit meer te gebruiken.

"Zes jaar geleden ..." Als de koningin stopt met praten, kijkt Raja op. Haar moeder kijkt haar kant op en slikt moeizaam. Is er iets aan de hand? Raja fronst en wrijft haar handen af aan haar rok.

Na een moment van doodse stilte, herhaalt de koningin met hese stem: "Zes jaar geleden heb ik, wellicht ten onrechte, toestemming gegeven voor het ... decimeren van die specifieke bevolkingsgroep."

Voordat Raja de implicaties van die opmerking kan doorgronden, spreekt haar moeder vlug verder. "Mij was verteld dat de koepel leeg was en dat mogelijke schade aan het bouwwerk geen nadelige gevolgen zou hebben. Kan iemand mij duidelijk maken hoe het mogelijk is dat er bewijs is gevonden van recente bewoning? Meer nog, dat er graven zijn gevonden van kinderen? En niet alleen graven, maar foto's, verslagen, apparatuur dat aantoont dat er geen gebruik is gemaakt van volwassen vrijwilligers, maar van hulpeloze kinderen?" Haar stem slaat over. Het trekt Raja met een ruk uit de verbijstering waarin ze beland was na haar moeders onthulling.

Opnieuw veegt ze met haar zwetende handpalmen over haar rok, tot ze zich bedenkt dat het vlekken zal achterlaten op de lichtroze stof, dan balt ze haar handen tot vuisten en richt ze zich op Berus, die zijn keel schraapt. Als haar moeder er zelf niet over begint, zal ze haar straks vragen wat ze bedoelde met die toestemming om te decimeren.

De bewindvoerder heft zijn kin en zegt zonder enige wroeging: "Er kwamen geen vrijwilligers en in het licht van de aankomende plannen, die toen al in werking waren gezet, leek het ons van belang dat er zoveel mogelijk informatie vergaard moest worden, tegen elke prijs, voordat het te laat was."

'Tegen elke prijs'. Er loopt een rilling over Raja's rug. Hoe kan de man dat zeggen? Hoe kan hij zo ... zo gevoelloos zijn over het hele onderwerp? Het liefst wil ze opspringen en tegen hem schreeuwen, maar ze houdt zich in en wacht op haar moeders reactie.

De koningin reageert echter heel wat minder ontzet en lijkt niet van plan te zijn nog meer te zeggen over de vreselijke beslissingen uit het verleden. In plaats daarvan zegt ze: "We zullen de consequenties voor wie er verantwoordelijk moet worden gehouden later bespreken. Op dit moment zijn we echter bijeen om te bepalen wat er moet gebeuren met het materiaal dat mijn dochter wijselijk heeft laten innemen en dat nu in het paleisarchief ligt."

Raja kan geen vreugde vinden in het zogenaamde compliment dat ze net heeft gekregen. Ze ziet een glimlachje om de lippen van de moeder van Anisa. Ze betwijfelt of de minister van handel veel met deze zaak te maken heeft gehad, maar kan zich er niet toe aanzetten om de glimlach te beantwoorden. Zouden ze wat er gebeurd is echt in de doofpot willen stoppen?

Berus recht zijn rug, legt het stapeltje papier wat voor hem op tafel ligt nog een millimeter rechter dan het al lag en kijkt dan met een superieure blik de kring rond. "Aangezien de meesten van de betrokken tieners kinderen zijn van de aanwezigen hier, die wellicht ooit een zetel in deze raad zullen bezetten ..." Hij richt zijn blik even op Raja en kijkt dan weer weg. Het zet de haartjes in haar nek overeind.

Hij vervolgt: "Mogen we ervan uitgaan dat zij het belang zullen erkennen van deze gevoelige kwestie. We zullen het materiaal dat verzameld is zorgvuldig doornemen en het dan op gepast wijze verwerken."

Hij bedoelt dat het vernietigd zal worden, dat weet Raja zeker. Ze opent haar mond, maar haar moeder is haar voor. "Er is de kwestie van een mogelijke overlevende. Er is bewijs gevonden dat iemand een tijd in de koepel heeft gewoond en die persoon is nog niet gevonden."

Met ingehouden adem wacht Raja af of de koningin zal vermelden wat zij gezien heeft. Ondanks dat ze niets heeft gezegd tegen haar moeder, is er een grote kans dat Per verslag heeft gedaan van alles wat ze gezegd en gedaan heeft. Niet omdat hij haar zo graag wil verraden, maar omdat zij nou eenmaal de kroonprinses is. Alles wat ze doet wordt ontleed en bekritiseerd.

Het hoofd van de veiligheidsdienst spreekt voor het eerst: "We hebben het gebied rondom de ingang afgezet en zijn op dit moment bezig met een nauwgezette speurtocht in de koepel. Als er nog iemand is, zullen we die persoon vinden. Zo niet ... dan is diegene al ontsnapt of we vinden een lijk."

Raja laat zachtjes haar adem ontsnappen. Ze voelt zich een beetje licht in het hoofd worden en concentreert zich een paar minuten op haar ademhaling terwijl de mannen en vrouwen rondom haar spreken over wat er gedaan moet worden met de koepel. Uiteindelijk wordt er besloten om de ingang en het gat te dichten en te bedekken met een dikke laag aarde, zodat de koepel in de vergetelheid kan raken. De archeologen zullen het gebied moeten verlaten en er zal een nationaal park van worden gemaakt.

"Dus we zullen het er gewoon maar niet meer over hebben?"

Alle ogen zijn in één klap op haar gericht. Haar hart bonst in haar keel en ze slikt een paar keer om het verstikkende gevoel kwijt te raken.

"Hoe bedoelt u, prinses Raja?" vraagt Berus met een zuinig lachje. Zijn omlaag gebogen wenkbrauwen vertellen haar dat hij er duidelijk niet blij mee is dat ze zich met de discussie bemoeit. Toch trotseert ze de blik in zijn ogen en zegt: "Er is jarenlang geëxperimenteerd op kinderen, hoort er niet iets van een verontschuldiging te komen?"

"Een verontschuldiging?" De man vindt het hele idee belachelijk want hij lacht als hij vraagt: "Aan wie moeten we die verontschuldiging aanbieden?"

"Aan de m– wisselaars, natuurlijk." Onder tafel beginnen haar vingers pijn te doen door haar eigen stevige grip.

Nu lacht de bewindvoerder hardop en enkele andere leden van de raad grinniken mee. Raja kijkt opzij naar haar moeder en haar hart zinkt wanneer ze de blik van gelatenheid herkent. De koningin kijkt haar bewust niet aan en haar vingers tikken rusteloos op de tafel.

"Moeder?"

Het is echter niet de koningin die antwoord geeft. Opnieuw neemt Berus als eerste het woord. Hij wendt zich direct tot haar en Raja klemt haar kaken opeen bij het zien van de spot in zijn ogen. "Publiekelijk toegeven dat wij een fout hebben gemaakt, erger nog, onthullen dat zulke experimenten hebben plaatsgevonden, is iets wat wij nooit kunnen doen, prinses."

Ze haat zijn belerende toontje. "En waarom niet?"

"Raja," klinkt haar moeders waarschuwende stem zacht naast haar. Ze blijft Berus echter strak aankijken en met een bagatelliserende zucht zegt hij: "Omdat we daarmee zwakheid tonen en een rijk dat zwakheid toont zal niet kunnen blijven bestaan."

Haar moeder sluit de vergadering af voordat er een welles-nietes discussie kan ontstaan en een voor een verlaten de raadsleden vrolijk lachend de ruimte, tot alleen Raja en haar moeder nog aan tafel zitten.

Het maakt haar niet langer uit of haar jurk vies wordt en met ruwe bewegingen wrijft ze haar handen droog. "Heb je mij niet altijd geleerd dat ik mijn fouten moest toegeven? Dat ik eerlijk moet zijn en oprecht, niet moet liegen en mezelf niet anders moet voordoen dan ik ben? Gelden die regels niet meer wanneer je volwassen bent? Of gelden ze misschien alleen niet meer wanneer je de leiding hebt over een grote groep mensen?"

"Raja ..." Haar moeders zucht gaat verloren in het lawaai van schrapende stoelpoten als Raja wild naar achteren schuift en overeind springt.

"Moet ik dat ook gaan doen als ik straks koningin ben? De zogenaamde vrede bewaren door misdaden weg te moffelen?" Haar rok maakt een ruisend geluid langs de stoelen wanneer ze in haar boosheid om de tafel begint te lopen. Ze kan nog steeds niet geloven dat de raad van bestuur, nota bene, de mensen die de verstandige beslissingen moeten nemen, de mensen op wie ze dagelijks haar vertrouwen stelt; dat juist zij een schanddaad als deze niet eens durven toegeven.

Midden in haar innerlijke tirade houdt ze halt en ze keert zich tot haar moeder. "Kunt u niet iets doen? U bent het hier toch zeker niet mee eens? U bent de koningin. Kunt u geen officiële verklaring afgeven of zoiets?"

Met een klap op tafel staat koningin Mizani op. "Dit zijn zaken waar jij nog geen verstand van hebt, Raja. Bemoei je er niet mee."

"Leer het me dan," smeekt Raja. Ze snelt op haar moeder af en neemt haar hand in de hare. Hij voelt koud aan. "Ik moet dit op een dag zelf doen, help me het te begrijpen. Waarom kunt u nu niet ingrijpen?"

Haar moeder trekt haar hand los en draait zich om. "Omdat ze gelijk hebben en ik deze staat niet in een nieuwe oorlog wil trekken."

Raja rent om haar moeder heen om haar vertrek tegen te houden. "Er zijn nauwelijks mo– wisselaars meer, hoe kunnen zij nou oorlog voeren?"

"Er zijn er nog genoeg!" De barse klank in haar moeders stem doet Raja achteruitdeinzen.

Met haperende stem vraagt ze: "B-bent u het ermee eens? D-die aardbeving ... Wat de bewindvoerder zei, d-de-de plannen, wat voor plannen–"

"Ik zei, bemoei je er niet mee, Raja. Gedane zaken nemen geen keer." De ogen van de koningin verzachten en ze zegt: "Natuurlijk had ik het nooit goedgekeurd als ik wist dat er kinderen werden gebruikt. Maar het blijft een feit dat de wisselaars gevaarlijk zijn."

"En dus ..." Raja schudt haar hoofd in een poging de over elkaar buitelende gedachten te ordenen. "Dus daarom moeten ze onderdrukt worden? Onderzocht tegen wil en dank? Uitgeroeid?" In haar hoofd ontstaat het idee dat de raad van bestuur op de een of andere manier verantwoordelijk is voor de aardbeving. Het idee is zo idioot dat ze het meteen weer verwerpt, maar toch kan ze niet onder de gedachte uitkomen dat het wel heel toevallig is dat het epicentrum van de aardbeving precies heeft plaatsgevonden onder het dorp van de wisselaars.

Behoedzaam vraagt ze: "Moeder, wat waren die plannen waar bewindvoerder Ker het over had?"

De koningin knijpt haar ogen samen, ontspant zich dan en zegt: "Een aardbeving kon aan niemand toegeschreven worden, dus zijn er in het geheim tunnels gegraven en springstoffen aangelegd onder het dorp. De dreiging werd simpelweg te groot. Je weet dat je vader om het leven is gekomen bij een uit de hand gelopen protestactie van wisselaars. Wat je niet weet is dat daar ook mensen aan mee hadden gedaan. Mensen die samenwerken met de wisselaars en vergaande acties uitvoerden om ervoor te zorgen dat de wisselaars een grotere rol zouden spelen in onze samenleving. Dat moest koste wat het kost vermeden worden."

Raja doet een stap achteruit. En dan nog één. Ze staart haar moeder met wijd open ogen aan, haar verstand is in één klap op nul gezet. Ze draait zich om en rent de raadszaal uit.