Raja

"Ik weet wat u wilt gaan zeggen en het spijt me dat ik er niet aan heb gedacht hoe presentabel ik ben, maar ik vond dat dit niet kon wachten." Raja onderdrukt haar zenuwen en kijkt haar moeder, die haar armen langzaam over elkaar slaat, opstandig aan. "Weet u wat we hebben gevonden bij de opgraving? Een koepel. Een overdekte koepel waarin ze jarenlang experimenten hebben gedaan op morfs."

Met één handbeweging legt de koningin haar dochter het zwijgen op en met een tweede gebaar stuurt ze de lijfwacht weg. Raja voelt haar vingers trillen en knijpt in de rugzak. "Moeder?"

Ze is bang voor wat er komen gaat. In het gezicht van de vrouw voor haar ziet ze helemaal geen geschoktheid. Wist ze het al? Was haar moeder op de hoogte van die vreselijke plek?

"Loop even met me mee, Raja. Dit is niet iets wat we in de hal gaan bespreken. En je stinkt een uur in de wind, dus ik wil dat je je eerst omkleedt."

Raja spreekt haar moeder niet tegen. Dit is tenslotte waar ze op gehoopt had, een moment alleen om de inhoud van haar tas door te spitten. Wanneer haar moeder haar echter de kamer in volgt, moet ze toch haar plannen wijzigen. In de hoop dat haar moeder er niets achter zoekt, plaatst ze de rugzak onderweg naar de badkamer in de hoek tegen haar bureau. Daarna stript ze zichzelf van haar vieze outfit en neemt een vlugge douche. Wanneer ze schoongewassen in een zachte kamerjas weer tevoorschijn komt, zit haar moeder met ineengevouwen handen op het bed te wachten.

Terwijl ze haastig schoon ondergoed aantrekt gluurt Raja naar de plek waar de tas nog steeds tegen de muur leunt en dan ademt ze opgelucht uit. Zodra ze achter haar kaptafel gaat zitten om haar lange bruine haar te ontwarren begint haar moeder te praten. "Ik ben niet trots op de praktijken die zijn uitgevoerd in de koepel."

Geschokt draait Raja zich om. "U wist het?"

Haar moeder zucht. "Ja, natuurlijk was ik op de hoogte van het wetenschappelijk onderzoek dat werd uitgevoerd in het geheim."

Raja opent haar mond om te protesteren, maar haar moeder zegt vlug: "Ik wist niet onder welke omstandigheden die experimenten werden gedaan en toen ik daarachter kwam heb ik het onderzoek meteen stopgezet. Het is fortuinlijk dat de aardbeving plaatsvond, daardoor hebben we het hele voorval in de doofpot kunnen stoppen."

"Fortuinlijk?" piept Raja.

De koningin staat op en begint handenwringend te ijsberen."Je wilt niet weten wat voor negatieve gevolgen het uitkomen van dat onderzoek met zich mee had kunnen brengen. De raad van bestuur is heel erg verdeeld in zijn meningen, Raja, ik ben gebonden aan de meerderheid."

"Maar ... maar u bent koningin." Raja betreurt haar opmerking het moment dat die haar lippen verlaat. Natuurlijk werkt het niet zo, dat weet zij ook heus wel. De koningin van de metropool is het gezicht van de stadstaat. Zij heeft de beslissende stem wanneer de stemmen in de raad evenredig verdeeld zijn, maar ze kan niet haar zin doordrukken tegen een meerderheid in. Dat doen zou de oppositie in de hand spelen en die oppositie hoopt al heel lang op een mogelijkheid om de monarchie af te schaffen.

Ze haalt een keer diep adem en vraagt dan bedeesd: "Er zijn vier morfs gestorven nadat de ingang was belemmerd, waarom is er nooit een poging gedaan om hen te redden?"

Nu kijkt haar moeder haar bevreemd aan. "Waar heb je het over? Er was niemand meer in de koepel toen de aardbeving plaatsvond."

Raja laat de borstel uit haar handen vallen en staat op. Als ze haar moeder de waarheid vertelt moet ze de graven onthullen. Al zullen die toch niet lang verborgen kunnen blijven. Met samengeknepen ogen zegt ze daarom zacht: "Ik heb vier graven gevonden in het oerwoud dat in de koepel groeide. En er was een schuilplaats gebouwd door iemand, of iemanden, die daar lange tijd heeft gewoond." Ze houdt haar ogen strak op haar moeders gezicht gericht en probeert niet te kijken naar de rugzak. "Er waren mappen vol met documentatie en foto's over de afschuwelijke dingen die zijn uitgevoerd onder de noemer 'wetenschap'. Ik kan –" Ze hapert. "Ik kan gewoon niet geloven dat mijn eigen moeder niets heeft gedaan om al die kinderen te redden."

"K-kinderen?"

Verbaasd kijkt Raja toe hoe haar plotseling lijkbleek geworden moeder wankelt en de paal van het hemelbed vastgrijpt om staande te kunnen blijven. "Ja, kinderen. Jonge morf-kinderen." Haar ogen worden groot. Dacht haar moeder dat er volwassen proefpersonen waren gebruikt? Niet dat dat het minder verwerpelijk had gemaakt, maar ... "Wist u dat echt niet?"

"Mij was verteld ..." De koningin slikt moeizaam en begint opnieuw. "Mij was verteld dat het om een experiment ging met gewillige medewerkers. Morfs die zich hadden aangemeld tegen een vergoeding. Er was me verzekerd ... dat ze humaan behandeld werden."

"Door wie?" fluistert Raja met een angstig voorgevoel. Meteen daarna vraagt ze, omdat ze het antwoord op die korte vraag eigenlijk niet wil horen: "Waarom, als het zogenaamd vrijwillige proefpersonen waren, moest het dan zo in het geheim gebeuren?"

Haar moeder zucht diep en gaat gracieus weer op het randje van het bed zitten. Raja vraagt zich af hoe ze het in vredesnaam voor elkaar krijgt om zich zo snel te herpakken. Zij wil nog steeds het liefst een deur door een muur rammen.

"Zelfs met vrijwillige proefpersonen zouden er altijd rellen kunnen uitbreken, dat risico wilden we niet nemen." De koningin strijkt met haar handen niet bestaande kreukels uit haar rok. Raja verdenkt haar ervan dat ze gewoon haar zweethanden afveegt, waardoor ze zich iets beter voelt over haar eigen ontregelde staat.

"En nu? Nu de waarheid aan het licht is gekomen, zullen er nu rellen uitbreken?" Ook Raja gaat weer zitten en terwijl ze haar borstel weer oppakt en verder gaat met het ontklitten van haar haar, wacht ze gespannen tot haar moeder antwoord geeft.

Het antwoord laat niet lang op zich wachten. "Zodra Per mij op de hoogte bracht, heb ik het terrein af laten zetten. De kinderen worden naar huis gestuurd waar hen op het hart zal worden gedrukt dat ze niets mogen onthullen. Het zijn allemaal diplomaten kinderen, zij kennen het belang van geheimhouding. Niets van dit alles zal uitlekken."

Raja verstijft bij het horen van de strenge klank in haar moeders stem. Hier was ze al bang voor. Het wordt weer in de doofpot gestopt. Ze heeft nooit eerder een verlangen gehad om op de hoogte te blijven van staatszaken, ook al heeft ze altijd geweten dat ze op een dag haar moeders rol zal moeten overnemen. Vandaag is er echter iets veranderd. Ze heeft het gevoel dat ze het niet meer kan maken om haar kop in het zand te steken.

Ze legt de borstel behoedzaam terug op de kaptafel, draait zich om en zegt: "Ik wil weten wie u heeft voorgelogen. Ik wil weten wie er toestemming heeft gegeven om kinderen te ontvoeren en te gebruiken voor mensonterende experimenten. Ook wil ik weten wat ze hoopten te ontdekken door die experimenten."

"Raja –"

"Op een dag zal ik u opvolgen, moeder. Op een dag zal ik omringd zijn door mensen die samen met mij deze stadstaat moeten regeren en dan wil ik niet dat ook maar iemand iets voor mij zou kunnen verbergen." Ze ademt diep in na de laatste woorden en blaast de lucht dan een beetje beverig weer uit. Als haar moeder haar nu afwimpelt mag ze op zoek gaan naar een nieuwe troonopvolger.

Blijkbaar neemt de koningin een besluit, want ze staat op en zegt berustend: "Kleed je aan, maak je klaar en kom dan naar de raadszaal. Ik zal de raad van bestuur bijeen roepen."

Als Raja opgetogen haar wenkbrauwen optrekt, zegt haar moeder vlug: "Ik wil dat je stil blijft en je niet bemoeit met wat er gezegd wordt, maar ... je hebt gelijk. Je hebt het recht te weten wat er in ons rijk gebeurd." Een beetje grimmig voegt ze daaraan toe: "En ik ook." Daarna verlaat ze de slaapkamer.

Nu ze weer helemaal alleen is, voelt Raja alle energie uit haar wegvloeien en ze laat zich achterover op het bed vallen. Haar hart klopt wild in haar borst. Ze is nog nooit zo tegen haar moeder tekeer gegaan, wat bezielde haar? Met trillende vingers trekt ze het koord rondom haar middel strak en dan gaat ze rechtop zitten. Ze heeft geen idee hoeveel tijd ze heeft voordat de raad verzameld is, maar voor die tijd moet ze de mappen hebben doorgebladerd. Dus springt ze overeind en knielt ze allereerst bij haar rugzak neer. De vier steentjes legt ze voorzichtig in de onderste lade van haar bureau en dan haalt ze een voor een de papieren tevoorschijn. Ze verspilt geen tijd aan het netjes op een stapeltje leggen, maar plaatst alles kris kras door elkaar in een cirkel om zich heen. Op elk formulier staat de dag van opname en de dag van overlijden. Raja voelt tranen van woede opkomen wanneer ze ziet dat die twee datums bij elk kind nauwelijks meer dan een maand uiteen liggen.

Een meisje van vier. Een jongen van zeven ... Ze rekent vlug, maar schuift het blad met gegevens weer aan de kant. De jongen die ze zag wegvluchten was ouder dan haar. Hij moet op zijn minst twaalf zijn geweest toen hij de koepel betrad.

Nog twee meisjes en een jongen van acht. Teleurgesteld laat ze haar handen zakken. Hij zit er niet bij. Ook op de foto's is niets te zien van een kind dat ouder is dan een jaar of tien. Ze weet niet of ze daar blij om moet zijn of niet. Het zou kunnen dat zijn gegevens nog in de mappen zitten die ze heeft laten confisqueren, maar ze begint te geloven dat er van hem gewoon niets gedocumenteerd is. Hij is tenslotte anders dan de andere kinderen. In tegenstelling tot hen, leeft hij nog.

Met bruuske gebaren legt ze alles op een stapel, die ze vervolgens ook in de onderste lade propt. Ze draait de la op slot, wat ze nog nooit gedaan heeft, en nadat ze een van haar mooiste jurken over haar hoofd heeft getrokken stopt ze het sleuteltje in een klein vakje dat in de plooien van de rok zit verstopt. Ze roept een dienstmeisje binnen om haar haar in een kunstige vlecht om haar hoofd te binden en als laatste schiet ze in onhandige pumps.

Tijdens de korte wandeling door de gangen van het paleis naar de raadszaal bereidt ze zich mentaal voor op haar aanwezigheid bij de bespreking van het beladen onderwerp. Ze weet zeker dat mensen als de vader van Barras zullen protesteren, maar ze zal zich niet laten wegsturen.

Pas bij de dubbele deuren voor de zaal merkt ze op dat Per haar is gevolgd en als ze zich naar hem omdraait, vouwt hij kort zijn mond tot een bemoedigende glimlach. Daar moet ze het maar mee doen.

Lakeien openen de deuren en zo statig als ze kan treedt ze binnen. Haar moeder zit op de met zilverfiligraan versierde troon aan het hoofd van een lange houten tafel. De stoel aan haar rechterkant is leeg en zonder aarzeling neemt Raja plaats. Ze knikt alle mannen en vrouwen eenmaal kort toe en dan verstrengelt ze haar vingers onder tafel. Zachtjes ademt ze in en uit. Wat er ook gezegd gaat worden, ze zal niet toestaan dat het gebeuren in de doofpot wordt gestopt.