Raja

"Raja ... je ogen."

Haar moeder kijkt haar geschokt aan en Raja kan het vocht dat door haar traanbuisjes omhoog wordt gedrukt niet tegenhouden. Dit is echter niet het moment om te gaan huilen. Ze moet haar moeder de waarheid zeggen. Ze moet haar aan het verstand brengen dat ze die waarheid naar buiten moet brengen en dus begint ze haar verhaal. Vanaf het moment dat ze de koepel vond tot de laatste woorden die ze hoorde van de topvrouwen van de PM-organisatie, alles rolt in een aaneenschakeling van letters over haar lippen. De koningin wordt almaar bleker en even is Raja bang dat ze zal flauwvallen, wanneer ze vertelt over haar ontmoeting met dokter Easun.

Uiteindelijk zegt ze: "Ik ben niet boos, mama, ik begrijp waarom jullie die beslissing hebben genomen, maar dit mag niet zo doorgaan. Ik leef omdat er een onschuldige vrouw is vermoord. Talloze kinderen zijn gedood omdat het recht werd overschaduwd door wraakgevoelens. Beide zijden hebben zoveel verloren, maar dit moet eindigen."

Ze haalt even adem en ziet dat haar moeder probeert om iets te zeggen. Haar open mond beweegt alsof ze woorden zoekt, maar er komt geen geluid uit haar keel. Raja zegt zacht: "We hebben bewijs, mama. Mappen uit de koepel, nieuwsberichten over onrecht dat wisselaars is aangedaan, gemanipuleerde rechtzaakverslagen, talloze ooggetuigen bij nodeloos geweld. Ze werken samen met de pro-morf-organisatie en ..." Ze slikt een nerveuze brok weg, balt haar vuisten en verkondigt dan stellig: "Ik zal de wereld vertellen over wat de raad zes jaar geleden heeft gedaan, over de aardbeving die ze hebben veroorzaakt onder het dorp van een onderdrukte bevolkingsgroep. De vrouwen en kinderen die daar zijn gestorven."

"Raja ..." hijgt haar moeder.

"Ik kan niet langer zwijgen en doen alsof mij dit niets aangaat. Als ik ooit die kroon wil dragen met een rein geweten, dan moet dit openbaar worden gemaakt."

"En wat ..." fluistert haar moeder, "als ze ons die kroon zullen afnemen?"

Raja grijpt haar moeders hand vast en knijpt erin, terwijl ze even zacht antwoordt: "Dan nog zal ik niet zwijgen. Misschien wordt het een storm in een glas water, misschien verandert er in eerste instantie helemaal niets, dan nog is dit het juiste wat we moeten doen. Wij staan in een unieke positie, mama, onze stemmen tellen en wij moeten het goede voorbeeld geven. Ik weet dat de raad wacht op het moment dat ze de monarchie ten val kunnen brengen, maar we zijn niet alleen. Als u er nu voor kiest om de waarheid te verbergen, zult u uiteindelijk meer kwijtraken dan u denkt."

En net zo plotseling als dat de spraakwaterval begon, is hij opgedroogd. Raja heeft geen woorden meer en uitgeput laat ze zich achterover in de kussens van de zetel vallen. Ze heeft haar zegje gedaan, het is nu aan haar moeder om de juiste beslissing te nemen.

Ze staat op, drukt een kus op haar moeders voorhoofd en sloft het kantoortje uit.

Per loopt zwijgend achter haar aan naar haar kamer en sluit de deur achter haar terwijl hij op de gang blijft staan. Ze is te moe om zich uit te kleden, te moe om zich nog ergens druk om te maken. Ze trekt haar schoenen uit en laat zich op het bed vallen, waar ze haar ogen sluit en in een diepe, droomloze slaap valt.

---

De volgende ochtend wordt ze gewekt door gebons op de deur. Met moeite opent ze haar ogen en meteen valt haar een fel licht op. Ze heeft het geluid van haar communicatiemodule al sinds gisteren op stil staan, maar het flitsende alarm werkt nog wel. Opnieuw klinkt er gebons tegen het hout en dit keer wordt er niet op toestemming gewacht, Per dendert de kamer in. "Uwe Hoogheid, mijn excuses voor mijn gedrag, maar u moet zich klaarmaken. Er is geen tijd te verliezen, de demonstratie is al begonnen."

Klaarwakker schiet Raja haar bed uit. "Ze zijn te vroeg. Waarom hebben ze niet gewacht op de afgesproken tijd? Ik weet nog niet eens wat mijn moeder gaat doen." Ze holt naar haar kast, neemt een moment om haar meest degelijke jurk uit te kiezen en vliegt dan de badkamer in. Er is geen tijd om uitgebreid te douchen. Ze trekt haar oude plunje, waarmee ze in slaap is gevallen, uit en wast zich vlug met een washandje. De nieuwe jurk sluit nauw om haar lijf en heeft een donkerpaarse kleur die glanst in het zonlicht. In het witte licht van de badkamer oogt hij flets. Ze wenst dat ze meer tijd heeft om iets met haar haar te doen, maar Per bonst alweer op haar deur.

"Ja, ik kom al!" schreeuwt ze hem toe. Waarom hebben ze niet gewacht? Het plan was om op het antwoord van haar moeder te wachten, om vervolgens aan de hand van dat antwoord te kiezen voor plan A of plan B. Blijkbaar hebben ze nooit het vertrouwen gehad dat de koningin aan hun kant zou staan, want het is duidelijk plan B dat in werking is gezet.

Bijna ramt ze de deur tegen Pers gezicht wanneer ze de badkamer verlaat, hij wijkt nog net op tijd achteruit. De lijfwacht verspilt verder geen woorden aan een uitleg en leidt haar de gangen door in de richting van de grote raadszaal. Raja voelt haar hart tekeergaan in haar borstkas. Wat zal haar moeder besloten hebben? Heeft ze haar verkeerd ingeschat? Is er helemaal geen hoop meer? Voor haar houdt Per halt en ze ziet aan de stand van zijn schouders dat hij net zo gespannen is als zij. Ze wisselen een blik uit en dan recht ze haar rug. Wat er vandaag ook zal gebeuren, op dit moment is ze nog steeds de prinses en ze heeft een missie te voltooien.

Met zweterige vingers wrijft ze de stof van haar lijfje glad en dan knikt ze naar de bewakers bij de dubbele deuren. Ze is er klaar voor. De deuren gaan open en ze komt terecht in een chaos.

Haar moeder staat voor de stoel aan het hoofd van de tafel, er zitten rode vlekken op haar wangen en haar vuisten zijn gebald. Tegenover haar staat Berus Ker en hij schreeuwt. Hij schreeuwt tegen zijn koningin, terwijl overal rondom hen raadsleden in verhitte discussies zijn beland.

Raja is onder de indruk van de isolerende werking van de muren en deuren van de zaal, maar dan concentreert ze zich. De tafel ligt bezaaid met data-chips en mappen papier, maar bovenop liggen vellen met een logo dat Raja meteen herkent. Het is de brief die ze gisteren heeft gelezen, de officiële beschuldiging van de PM-organisatie. Ze weet nog precies wat erin staat. Alles wat ze gisteren tegen haar moeder heeft gezegd, maar dan uitgebreider.

Ze neemt kort de tijd om te luisteren naar de woorden van raadslid Ker en aan zijn getier kan ze merken welke kant haar moeder heeft gekozen. Een warm gevoel van trots doorstroomt haar, maar wanneer de rood aangelopen man zijn vuist heft en een stap dichterbij doet, komt ze in actie. Of de wetenschap dat ze het recht aan hun zij hebben haar nou moed geeft of dat ze het gewoon niet kan aanzien hoe respectloos de man tegen haar moeder praat, ineens kookt haar bloed. Ze tilt de rok van haar jurk op en rent naar voren.

"Raadslid Ker!" schreeuwt ze. Zo hard, dat rondom haar alle stemmen een moment zwijgen. "Wat denkt u dat u aan het doen bent? Hoe durft u zo tekeer te gaan tegen de koningin?" Ze stopt vlak naast haar moeder en ziet tot haar genoegen hoe de brede man een stukje achteruit deinst.

Waar ze geen rekening mee had gehouden, wat ze eigenlijk straal vergeten was, zijn haar ogen. Ze bemerkt haar fout op het moment dat raadsleden open monden achter handen verstoppen en met grote ogen en wijzende vingers aantonen dat de sterren moeten zijn teruggekeerd.

"Wat is hier in hemelsnaam aan de hand?" Berus Ker doet nog een stap naar achteren, alsof ze een besmettelijke ziekte is.

Heel even is Raja bang dat ze alles verpest heeft door haar komst, maar dan beseft ze dat er geen beter bewijs is voor de wandaden die zijn verricht dan zijzelf en dus zet ze haar handen op haar heupen, richt haar blik helder en recht op het raadslid en zegt: "Tien jaar geleden is er een vrouw vermoord om mijn leven te redden. Jaren geleden is er moedwillig een gerucht de wereld in geholpen dat onschuldigen verantwoordelijk waren voor een vreselijke ziekte en daarmee zijn talloze gruwelijkheden uitgevoerd op volwassenen en kinderen."

Ze haalt even diep adem, maar net voordat het raadslid zich kan herpakken om een weerwoord te geven vervolgt ze: "Overlevenden van de vreselijkste wereldoorlog in de geschiedenis van de mensheid hebben van meet af aan te lijden gehad onder verdrukking, alleen maar omdat wij, die veilig verborgen waren onder koepels, bang voor ze waren. Genoeg!" Het laatste woord schreeuwt ze en raadslid Ker deinst nog een stukje achteruit.

Raja wil nog een heleboel zeggen, ze wil alles wat in de brief staat in zijn opgezette gezicht slingeren, maar de hand van haar moeder op haar schouder houdt haar tegen. Als ze omkijkt ziet ze dat de rode vlekken verdwenen zijn. Op het gezicht van de koningin ligt nu een serene blik en opgelaten doet ze een paar passen terug.

Het is niet haar plaats om tegen de raad tekeer te gaan. Ze buigt haar hoofd en zegt gedwee: "Het spijt me voor mijn uitbarsting, Uwe Majesteit, dat was ongepast."

Een miniem glimlachje speelt om haar moeders lippen. Raja twijfelt of ze het wel goed gezien hebben, maar het is weg voordat ze beter kan kijken.

De koningin wendt zich tot Per en draagt hem op: "Begeleidt de prinses naar de troonzaal, ik zal me over een paar minuten bij haar voegen. En laat de leiders van de demonstratie binnenkomen, zij hebben het recht te horen wat ik te zeggen heb."

Van meerdere kanten klinkt een demonstratief 'Uwe Majesteit', maar Raja kan niet meer luisteren naar wat er verder besproken wordt.

"Goed gedaan," mompelt Per, die voor haar uit loopt, en daar moet ze het mee doen.

---

IJsberend over de rode loper, die vanaf de troon tot aan de deuren naar het bordes loopt, telt Raja de seconden totdat iemand haar gezelschap komt houden. Ze hoeft niet lang te wachten. Een van de voordeuren gaat open en vijf personen lopen achter Per aan naar binnen. Achter hen kan ze nog net het cordon aan militairen zien, die een woeste menigte probeert tegen te houden het paleis te bestormen.

Haar handen wringend wacht ze tot de zes personen bij haar zijn. Niemand zegt iets.

Rivar en zijn broer zijn niet in vermomming en Raja vraagt zich af hoeveel wisselaars er tussen het publiek staan. Open en bloot, kwetsbaar. Uiteindelijk waagt ze het te vragen: "Wat is er gebeurd? Waarom hebben jullie niet gewacht?"

Een van de leiders van de PM neemt het woord. Met een glimlach zegt ze: "We hebben wel gewacht. Vanmorgen vroeg kregen we het bericht waar we op hebben gewacht. Uwe Hoogheid heeft uitstekend werk geleverd. Onze dank daarvoor."

Raja begrijpt er niets van. "W-welk bericht?"

Per schraapt zijn keel en legt uit: "Uwe Hoogheid heeft gisteren een enerverende dag gehad, uw moeder heeft u proberen te wekken, maar Uwe–"

Stampvoetend onderbreekt Raja hem. "Oh alsjeblieft, hou op met dat ge-Uwe Hoogheid en zeg gewoon wat er is gebeurd toen ik sliep. Heeft mijn moeder bericht gestuurd? Is dat het?"

Voordat Per of iemand anders antwoord kan geven, gaat de zijdeur open en komt de raad binnen. De koningin is er niet bij, maar aan de gezichten van de mannen en vrouwen van de raad van bestuur kan Raja zien dat ze niet blij zijn. Ze staren de twee wisselaars met woeste blikken aan en demonstratief gaat Raja naast Rivar staan. Ze heeft het gevoel dat ze midden tussen twee vuren is belandt en hoopt maar dat ze zich niet zal verbranden.