Raja

Met z'n vijven – Madax besloot dat de toekomst aan de jonge generatie moet worden overgelaten en bleef thuis – reizen ze de halve metropool door op weg naar het hoofdkantoor van de pro-morf-organisatie. Raja had gedacht dat er geen verdere problemen zouden ontstaan nu haar ogen er weer normaal uitzagen, maar tijdens haar korte woordenwisseling met Kodu waren de sterren teruggekeerd en dus draagt ze nu een zonnebril. Ze zit naast een vermomde Rivar in een verder lege coupé in de maglev. Kodu en Andras zitten achter hen en Per zit op de stoel aan de andere kant van het gangpad. Ze verdenkt hem ervan Kodu niet te vertrouwen, want hij werpt steeds steelse blikken over zijn schouder.

Ze vraagt zich af of ze niet beter naar huis kan gaan, maar zodra ze aan haar ogen denkt ziet ze van dat idee af. Vlug spiekt ze om zich heen en zodra ze ervan overtuigd is dat er echt niemand anders in de buurt is, draait ze zich om naar de jongen naast zich en schuift ze de bril een stukje omlaag. "En? Zijn mijn ogen alweer normaal?"

Hij stuift achteruit en geschrokken wijkt Raja ook naar achteren. Was ze te dichtbij? Ze ziet zijn wangen rood worden en kijkt vlug naar haar vingers.

"Ja," hoort ze hem na een poosje fluisteren en opgelucht blaast ze haar adem uit. Blijkbaar komen de sterren tevoorschijn wanneer ze emotioneel wordt. Dat is niet handig, want ze weet zeker dat ze emotioneel zal reageren als ze over een poosje voor de raad moet verschijnen met haar beschuldigingen. Ze weet al dat zij dat moet doen. Wie anders? De raad van bestuur zal echt niet luisteren naar een pro-morf en al helemaal niet naar een wisselaar, laat staan naar een man die in hun ogen een verrader zal zijn. Hoe is het mogelijk dat haar gezelschap in zo'n korte tijd zo ontzettend is veranderd. Nog maar een week geleden maakte ze zich alleen maar druk over irritante klasgenootjes en nu is ze een revolutie aan het plannen.

Gespannen klemt ze haar handen in elkaar. "Ik denk ..." begint ze en ze kijkt op om te zien of iemand haar hoort. Wanneer ze zowel Rivar als Per ziet kijken, slikt ze en vervolgt: "Ik denk dat ik eerst alleen met mijn moeder moet spreken." Wanneer Per zijn mond opent legt ze vlug uit: "Ik wil haar de kans geven de juiste keus te maken. Ze heeft veel fouten gemaakt, dat weet ik, maar de raad oefent heel veel druk op haar uit en in haar eentje kan ze weinig doen. Als ik haar vertel over ... over alles wat we hebben ontdekt de afgelopen dagen, alles wat er is gebeurd; ik weet zeker dat ze naar rede zal luisteren. En met haar aan onze zijde zullen we sterker staan."

Smekend kijkt ze van de een naar de ander. Achter haar klinkt Andras' gedempte stem: "Ze mag dan wellicht druk ervaren van de raad, maar haar eigen vooroordeel is altijd net zo oneerlijk geweest. Ik wil u niet beledigen, prinses, maar nadat de koning stierf koste het weinig moeite om de koningin te overtuigen van de vermeende schuld van de wisselaars."

Raja draait zich om in haar stoel, waarbij haar opgetrokken knieën tegen Rivar aanbotsen. "Mijn vader ís ook gedood door wisselaars. Maar er zijn ook heel veel wisselaars gedood door onze kant, daar moeten we ons nu niet op richten. Het is belangrijk dat we een brug slaan, geen vingers blijven wijzen."

Kodu snuift en kijkt bewust een andere kant op, maar Andras knikt berustend. "We zullen eerst overleggen met de top en dan zie ik geen reden waarom u niet eerst met de koningin alleen kunt spreken. Wij zullen het bewijsmateriaal houden."

Raja opent haar mond, maar sluit die vrijwel meteen weer. Als zij aan komt stormen, wapperend met de verboden mappen, dan is ze die in mum van tijd kwijt.

Ze schuift terug op haar stoel en slaat haar armen over elkaar. Over niet al te lange tijd zal ze haar moeder moeten overtuigen van het feit dat de oorlog tussen beide volken lang genoeg heeft geduurd. Dan kan ze maar beter nu alvast naar woorden zoeken om te beginnen. Misschien moet ze een lijstje maken met punten.

---

Ze is zo diep in gedachten dat ze niet eens doorheeft dat de maglev bij het station is gestopt. Rivar prikt tegen haar schouder en vlug schiet ze overeind. Achter Per aan loopt ze de trein uit. Tussen de vier mannen in lijkt het net of ze wordt geëscorteerd, maar ze voelt zich veilig genoeg. Ondanks dat Per niet helemaal is wie ze dacht dat hij was, heeft ze er geen moeite mee hem te vertrouwen. Het is Kodu waar ze haar twijfels over heeft, maar in het bijzijn van de pro-morf leider gedraagt hij zich redelijk rustig. Op dit moment ziet hij eruit als een man op middelbare leeftijd met een goed verzorgde baard en nette kleren. Rivar heeft zich vermomd als een schooljongen. Hij draagt haar rugzak op zijn rug en ze moet zich telkens bedwingen er niet aan te komen.

Ze heeft haar haar gekamd met de kam in de badkamer van Madax en een nieuwe vlecht gemaakt. De zonnebril was van Per en is haar iets te groot, waardoor ze hem telkens over haar neusbrug omhoog moet duwen.

Het hoofdkantoor van de PM, zoals zij zichzelf afgekort noemen, is gelokaliseerd in een complex geschakelde kantoren. Het is een volledig legale organisatie, maar de leuzen die geklad zijn op de ramen en deur van het pand liegen er niet om: ze is niet geliefd.

De vier bezoekers worden door Andras naar een wachtruimte gebracht met versleten rode klapstoeltjes. Raja neemt zenuwachtig plaats en wanneer ze de zonnebril afzet kan ze aan Rivars blik zien dat ze weer sterren in haar ogen heeft. Hij schijnt er nog steeds een beetje moeite mee te hebben en gelaten kijkt ze een andere kant op.

Ze hoeven niet lang te wachten. De top van de PM bestaat uit twee vrouwen die hen uithoren alsof ze zich moeten verdedigen bij een moordzaak. Ze zijn pas tevreden wanneer de zon al bijna zakt en dan dringt Per er op aan dat hij de prinses terug naar huis brengt.

Meteen vliegt Raja's hartslag weer de lucht in en als ze haar lijfwacht aankijkt zegt hij hoofdschuddend: "Ik wou dat we tijd hadden om u te leren omgaan met die vreemde wisselgave. Ik hoop maar dat Hare Majesteit ..." Hij spreekt niet verder. Misschien dat zijn aangeleerde respect voor zijn koningin hem ervan weerhoudt te zeggen wat hij eigenlijk wil zeggen. Raja begrijpt het wel. Ze hoopt het met hem mee.

---

De zon is bijna onder wanneer ze het paleis binnengaan. Meteen gaat Raja op zoek naar haar moeder. Ze vindt haar in de eetzaal en haar maag begint te rommelen bij het zien van de schalen vol voedsel. Wanneer was de laatste tijd dat zij een echte maaltijd had gebruikt? Ze gunt zich echter geen tijd om meteen te eten, maar loopt zo zelfverzekerd als ze kan rondom de tafel naar het hoofd waar haar moeder haar met opgetrokken wenkbrauwen aankijkt.

"Een dag vrij betekent niet dat je vervolgens de regels aan je laars kunt lappen, jongedame. Morgen blijf je thuis."

In het licht van recente gebeurtenissen voelt de opmerking zo belachelijk dat Raja even in de lach schiet. Snel trekt ze haar gezicht weer in de plooi en vraagt: "Mama, kan ik u na het eten even spreken? Ik heb iets heel belangrijks te vertellen."

Koningin Mizani knikt afwezig en gebaart naar de stoel naast haar. "Ga zitten en eet wat. We hebben zo wel even een moment. Er staat een late vergadering in de planning, maar ik kan wel wat tijd vrijmaken."

Raja werpt een blik op Per, die naast de deur op zijn gebruikelijke plek is gaan staan, en schuift met knikkende knieën aan tafel. Ze heeft een moment uitstel gekregen en hoopt maar dat ze een paar happen naar binnen kan werken. De hele rit terug naar huis heeft ze geoefend op perfecte zinnen om haar moeder te overtuigen. Nu het bijna zover is lijkt alles wat ze heeft bedacht ineens gemaakt en onecht. Ze haalt diep adem en hoopt maar dat ze haar emoties onder controle kan houden. In het paleis, en zeker tijdens het gesprek met de koningin, kan ze moeilijk een zonnebril dragen.

Ze plukt een paar gegrilde groentes van een schaal en steekt ze in haar mond. Al kauwend bekijkt ze haar moeder. Op het voorhoofd van de koningin ligt een frons en aan de strakke lijnen van haar kaken kan ze zien dat ze ergens mee zit. Toch vraagt ze niets. Ze zal straks nog meer zorgen toevoegen en ze kan zich nu niet laten afleiden door andere problemen.

Zodra haar moeder haar bestek neerlegt veert ze overeind. Haar vork komt iets te hard op haar bord terecht en ze krijgt een afkeurende blik toegeworpen.

"Sorry," prevelt ze. Ze volgt haar moeder de eetzaal uit naar het kleine kantoor dat de koningin altijd gebruikt voor privézaken. Daar nemen ze plaats op de tegenover elkaar geplaatste zetels. Per staat buiten op wacht.

Raja blijft een minuutje stil omdat ze de juiste woorden om te beginnen plotseling is vergeten, maar dan zegt haar moeder: "Kom, kom, je weet dat ik zo een vergadering heb. Wat heb je me te vertellen? Kan het anders tot morgen wachten? Ik heb nogal veel aan mijn hoofd. Raadslid Ker wil een nieuwe wet doorvoeren om een legitimatieplicht op te leggen, zodat er geen illegale morfs meer binnen de grenzen zullen zijn."

En plotseling weet Raja precies wat ze moet zeggen. "Weet u dat de wisselaars vanaf dag één onterecht de schuld hebben gekregen van de derde wereldoorlog? Enkel en alleen omdat zij overleefden buiten de koepels? Het was een kleine groep, kwetsbaar, makkelijk onder de duim te houden en vanwege hun uitzonderlijke huidgave werden ze gevreesd. Wist u dat wij, de mensen uit de koepels, degenen zijn die de vete zijn begonnen?"

Koningin Mizani knijpt haar ogen een beetje samen en vraagt op scherpe toon: "Wil je het over de morfs hebben? Daar heb ik nu echt geen tijd voor." Ze wil overeind komen, maar Raja buigt voorover en legt een hand op die van haar moeder.

"Alsjeblieft, mama, luister naar wat ik te zeggen heb. Het is belangrijk, ik wil niet ..." Ze zuigt haar lippen naar binnen, klemt ze opeen en probeert haar hart tot bedaren te brengen. Wist ze maar wanneer haar ogen van vorm veranderden, kon ze het maar op de een of andere manier voelen. Ze sluit kort haar ogen en is bang dat, wanneer ze ze weer open doet, ze zullen verraden wat er aan de hand is.

Ze telt tot drie, ontspant haar gezicht en opent behoedzaam haar ogen. Haar moeders blik verandert niet en opgelucht ademt ze in.

"Je wilt niet wat?" vraagt de koningin ongeduldig.

Raja recht haar rug en zegt dan: "Ik wil niet dat u in de problemen komt. Ik geef u een kans om de juiste keus te maken. Om recht te zetten wat jarenlang steeds schever is getrokken. Om goed te maken wat fout is gedaan, niet om het zogenaamd vanwege de lieve vrede weg te moffelen." Ze is steeds luider gaan praten.

Haar handen blijven halverwege een beweging in de lucht hangen wanneer ze plotseling ziet dat haar moeders ogen zo wijd worden als schoteltjes.

De sterren zijn terug.