Hecta had veel voorgesteld bij de hut, maar niet dat het vol gestouwd met zwevende koffiekopjes. Maar ze moest toegeven blij te zijn naar binnen te kunnen, want buiten was het koud.

"We kunnen niet lang blijven," zei Hecta toen ze haar hoofd tegen een kopje aanstootte. Waarom vlogen ze zo in de weg?

"Het is buiten koud, mijn kind," zei de dame en ze pakte een appel van een kast. "Hier heb een appel." Hecta nam het aan zonder vragen. Ze kon natuurlijk zo'n mooie appel niet negeren. Wat ze al helemaal niet kon negeren was de draak die ze door een van de ramen zag.

"Hier is de thee die ik beloofd had," zei de dame van de hut waarvan de schrijver totaal niet is vergeten of die haar een naam had gegeven of niet en te lui is om ervoor terug te lezen.

"Is dat een draak?" vroeg Hecta.

"Ja, dat is Lam," zei Lammetje, de naam van de dame van de hut, want de schrijver vond het toch nodig om even te zoeken naar de naam die er gegeven was.

"Wat zit er eigenlijk in de thee?"

"Hoe bedoel je?" vroeg Lammetje.

"Jake, doet gek." De dame keek met Hecta mee naar de weerwolf die plots om zijn mond begon te schuimen. Hij had net een slok van de thee genomen.

"Oh, maak je geen zorgen."

"Ik denk dat we moeten gaan," zei Hecta, pakte Jake bij de poot en begon hem richting de uitgang te sleuren.

"Maar het is koud buiten."

"Echt niet!" riep Hecta, gooide de deur open en werd begroet door een sneeuwstorm die uit het niets begonnen was. "Oké, misschien toch wel."

"Blijf vooral binnen," zei Lammetje. "Dan kunnen we verstoppertje spelen." Hecta keek naar de dame, daarna naar schuimbekkende Jake, daarna naar de deur.

"Nee," zei ze en sprintte met hem naar buiten en naar de draak toe. Wat een geluk dat die al een zadel had. En al helemaal wat een geluk dat er een touw was om Jake aan de draak vast te binden. Lam leek het duidelijk niet erg te vinden en keek haar onderzoekend aan. Lammetje kwam naar buiten stormen.

"Wat denk je te doen?"

"Geen idee!" riep Hecta en maakte de draak los van de ketting die het beest aan het huis verbond. Daarna klom ze in het zadel. Ze hoefde niks te zeggen en de draak vloog al de lucht in. Die had duidelijk ook geen zin om te blijven, misschien had die ook al tijden geleden naar huis gewild en bleef die door de thee. Ja juist. Eerder door de appels leek Hecta. Het deed haar haast pijn de appelgaard achter te laten. Hadden ze die niet nodig om het gouden ei te vinden?

"We moeten terug naar de grot," zei ze plots was ze herinnerd aan de escape room. "Daarna ben je vrij om te gaan." Het deed haar pijn om dat te zeggen. Ze kende de draak maar een paar seconden, maar ze hield nu al van het beest. Lam gromde, het leek in blijdschap, maar Hecta praatte geen draaks dus zeker weten kon ze het nooit. Even later landden ze voor de grot en stapte Hecta van de draak af. Toen het beest niet meteen vertrok, was ze verward tot ze zich herinnerde dat Jake nog aan Lam vastgebonden zat... Die moest ook nog los. Wat gepriegel later viel de weerwolf op de grond. Het schuimbekken was gelukkig gestopt en Jake leek weer bij zinnen te zijn.

"Je hebt me gered," zei hij terwijl hij klauwde aan haar broekspijpen, alsof hij om water vroeg omdat hij in dagen niet had gedronken.

"Geen probleem," wist Hecta te zeggen, ze voelde zich nog steeds niet op haar gemak in de nabijheid van de jongen. Het hielp ook niet dat ze nu wist dat hij een fucking weerwolf was. Als ze Roodkapje was geweest had ze het misschien kunnen voorspellen, maar haar favoriete karakter om te spelen was altijd de GBW geweest. Ze miste dat en hoopte dat ze naar de fiasco van deze dag het af kon sluiten door een potje met Ruby te kunnen spelen... Ruby... Ze miste haar beste vriendin.

"Ga met me uit," zei Jake plots.

"Oké?" zei Hecta wat verward, meer als vraag of hij gek was dan als een bevestiging.

"Morgen om een uur bij de koffie op de hoek."

"Wacht," zei Hecta, maar voor ze het wist, was de weerwolf weer op twee benen en keek op haar neer.

"Waag het niet te laat te zijn," dreigde hij. Hecta slikte.

"Natuurlijk niet," piepte ze. "Ik kijk ernaar uit." Hecta keek er niet naar uit, maar het moment dat ze voelde dat er nog een appel in haar zak zat werd ze iets rustiger. Het was allemaal een droom dit. Een droom die ze aan het eind van de middag aan Ruby vertelde. De dag had niet vreemder kunnen lopen. Maar gelukkig had ze Ruby en de appel nog.