Overal waren appels. In de bomen, aan de voet van de bomen in het gras... Hecta schudde haar hoofd. Niet overal waren appels. Er zweefde er geen in de lucht en in de grotgang achter ze waren ook geen appels. Het waren enkel de bomen en het gras rond de bomen die er vol mee lagen.

"Ik denk dat we de appels gevonden hebben," zei Hecta.

"Nee echt," zei Jake en snoof een keer de lucht op. Iets wat steeds meer als een gekke tik Hecta op begon te vallen. Waarom moest hij aan alles snuiven? Voor ze het wist was hij weer vijfhonderd meter bij haar vandaan en stond ze praktisch alleen in de boomgaard. Nu met de angstaanjagende badboy voelde ze zich een stuk meer op haar gemak zo tussen de bomen. Ze ademde diep in. Ze wilde dat Ruby er was om dit te zien. De gedachte aan haar beste vriendin liet haar achterom kijken. Waar was de grot heen? Hecta deed sporadisch bijna een Jake uitspraak, maar wist nog net twee handen over haar mond te slaan waardoor ze in stilte naar de leegte keek.

Dit kan niet waar zijn, dacht ze. Ik droom. Ik ben de kist in gesprongen en ben nu buitenwesten. Om het nog even te controleren kneep ze in haar arm. Het deed pijn. Kut. Dat was niet goed. Haar blik ging naar achteren. Van Jake was niks meer te zien. Ze moest hem zien te vinden... Ze wilde het alleen niet. Ze wilde niet met hem vast zitten hier. Iedereen behalve hij. Ze wilde dat ze in haar game zat. Dat ze al personage wist dat ze in een verhaal zat. Dat zou nog eens wat zijn. Dat dit allemaal een verhaal was en dat de schrijver haar enkel in deze situatie aan het forceren was. Dat ze hier alleen met Jake was, omdat het een cliché is dat de verlegen boekenwurm en de badboy plots bij elkaar komen. Hecta kon wel over haar nek gaan bij die gedachte. Ze hoopte met heel haar hart dat ze niet in een wattpad verhaal zat. Want als dat zo was... Ze wilde er niet aan denken. Ze zou er niet aan denken. Ze zou Jake gewoon zoeken en aan zijn nekvel meetrekken als het moest. En ze zouden terug uit die kist klimmen en uit de escape room komen en daarna hoefde ze hem het hele weekend niet meer te zien. Dan kon ze weer met Ruby gamen en- Een luide grom haalde haar uit haar gedachten. Waar kwam dat vandaan? Nog een grom en ze begon als een rietje te trillen.

"Wie durft er aan mijn appels te likken!" klonk er een luide stem door de boomgaard heen. "Jij vervloekte wolf! Maak dat je weg gaat en hier nooit meer terugkomt! Verdwijn!" Hecta staarde de verte in en begon plots te vrezen dat ze een nieuwe bril nodig had, omdat ze helemaal niks kon zien. Of in ieder geval, ze zag Jake niet. Ze zag enkel een oude vrouw die een hond bij het nekvel vasthield. Of was het een wolf? Voor ze het wist werd de wolf door de appelgaard heen gegooid en landde voor Hecta's voeten. Hecta gilde het uit.

"Wat is dit? Nog een wolf?" vroeg de oude vrouw die nu voor Hecta stond. De gil van net kwam in haar keel vast te zitten. De oude dame was twee keer zo lang en vier keer zo breed als Hecta was. Ze was als een muur. Een muur die een schort met appels droeg, oorbellen met appels droeg, een appel aan een ketting droeg, zelfs haar armbanden hadden appel motieven en Hecta vermoeden dat de bladeren die op haar jurk stonden die van een appelboom waren. Het kon niet anders.

"Hallo? Meisje? Ben je je tong verloren?"

"Nee, sorry. Ik bedoel, niet sorry, maar euhm. Misschien toch wel sorry? Ik weet niet waar ik ben? Ik kwam met een jongen samen door een deur en door een grot kwamen we hier terecht? Dus eh sorry dat we uw appelgaard verstoren."

"Appelgaard? We noemen dit gewoon een boomgaard. Maar ik kan de creativiteit waarderen. Jullie zijn door een gort gekomen, zeg je?" De vrouw leek plots een stuk aardiger en minder intimiderender dan een paar seconden geleden. Hecta knikte. "Dat heb ik in eeuwen niet meer gehoord. Je bent niet door een gat gevallen? Een konijnenhol in misschien?"

"Euhm nee, behalve als een kist een plek is waar konijnen hun hol hebben."

"Nee," zei ze oude vrouw. "Wat is je naam?"

"Hecta."

"En hoe heet deze wolf die je meegebracht hebt?"

"Ik heb geen-" wolf meegebracht, wilde Hecta zeggen, maar dat moment veranderde de wolf vlak voor haar neus in een naakte Jake. Ze keek meteen beschaamd weg.

"Jake," zei hij nors. "Wat de fack ben je met ons van plan?"

"Ik ben niks van plan," zei ze oude dame. "Ik denk dat er wat verkeerde ideeën zijn ontstaan omdat jij zo nodig mijn appels aan moest raken met je natte neus. Dat wil ik niet hebben. Dus misschien was mijn eerste indruk op jou niet al te best." Hecta keek weer haar kant op, maar toen ze zag dat Jake nog steeds niks aan had, keek ze snel weer weg.

"Ik geloof je niet oude heks."

"Dan doe je dat niet, kleine wolf."

"Ik ben een alfa."

"Oh shush, dat vroeg ik niet. Daarnaast, waar is je roedel als je een alfa bent? Is zij dat? Alleen zij? Of is ze, hoe noemen jullie dat ook alweer, je luna?"

"Nee, bek houden takkenwijf. En geef me kleren."

"Je hebt toch echt zelf je kleren kapot gemaakt," zei de oude dame afkeurend, maar gaf hem wel een mantel aan. Hecta durfde enkel door geritsel van stof te kijken om dat bevestigd te krijgen. "Maar, jongelui. Wat is jullie plan?" Jake wilde zijn mond weer open doen, maar de oude vrouw liet hem met een handgebaar zijn mond dichthouden. Hij probeerde duidelijk wel te praten, maar zijn lippen leken aan elkaar geplakt te zijn. De oude vrouw keek met aanmoedigende ogen Hecta's kant op.

"We moesten appels vinden voor de escape room zodat we het gouden ei konden vinden en kunnen winnen?" zei ze niet wetende of de vrouw überhaupt een woord zou snappen van wat ze zei.

"Een lesteep roem?"

"Escape. Dat betekent ontsnappen in het Engels," zei Hecta behulpzaam. "We zaten dus in een ontsnapkamer, een soort spel waarbij je met een groep allemaal opdrachten uit moet voeren om een kamer uit te komen waar je samen in opgesloten zit."

"Ah, ik ken veel talen, maar die was mij niet bekend. Bedankt voor de uitleg, Hecta."

"Euhm, mevrouw? Wat is uw naam eigenlijk?"

"Ik heet Lammetje," antwoordde ze. "Is het misschien een idee om de appelbomen met rust te laten. We hebben ze al lang genoeg wakker gehouden met ons gekwebbel hier. Ik zal wat thee voor jullie in mijn hutje zetten."

"Wat aardig van u mevrouw," zei Hecta en volgde haar naar haar hut toe. Jake kwam ook mee, al was het waarschijnlijk eerder omdat hij wilde dat zijn lippen los van elkaar zouden komen dan dat hij zin in thee had.