Siedzę przy oknie i patrzę
Jak ktoś znajomy rozrywa mi serce
Siedzę i płaczę
Bo już nie wytrzymuję
Mam już tego dość
Mam ochotę poddać się
Ale wiem, że jak to zrobię
To na dno się stoczę
I nic nie osiągnę

Daję sygnał
Ale nie zostaje on zauważony
Ludzie wokół mnie są dziwni
Ale to chyba już tak po prostu jest
Że widzą czubek własnego nosa
A innego człowieka w ogóle

Chciałabym coś zrobić
Ale nie mogę
Bo pomyślą, że jestem chora
I wyślą
Do tego słynnego psychiatryka