- Co się stało? - pytam obawiając się historii rodem z horroru.

- Co tu robi samochód Piotrka?

- No wiesz, on też ma prawo odwiedzić swoją rodzinę. Jeśli chcesz, możemy wrócić kiedy indziej. - proponuję Przemkowi kierując się w stronę jego auta.

- Nie, zostań. Nie ma takiej potrzeby, zresztą masz rację. Będę go po prostu ignorować. - mówi chłopak. -  Ale lepiej wejdźmy głównym wejściem, co ty na to?

- Nie ma problemu. - wzruszam ramionami i udaję się na przód domu. Przemek idzie za mną, a następnie dzwoni do drzwi. Czekamy chwilę aż ktoś zareaguje gdy ukazuje się nam mama Pawlickich.

- Oliwia, jak miło się widzieć! - mówi i mnie przytula.

- Panią również.

- Przecież prosiłam abyś mówiła do mnie mama.- śmieje się i gestem ręki zaprasza nas do środka. - Wchodźcie. Kawy, herbaty?

- My tylko na chwilę. - wtrąca się Przemek. - Klaudia urodziła.

- Naprawdę? To świetnie, jak się czuje? A dziecko?

- Mamo, spokojnie. Wszystko z nią dobrze, z Kają też. - tłumaczy Pawlicki z uśmiechem.

- Czyli to oznacza, że oficjalnie jestem babcią. - odpowiada radosna. - Ojciec, chodź no tu! - krzyczy wgłąb domu, a po chwili do przedpokoju wchodzi tata Przemka.

-  O, Oliwia! Witaj z powrotem. - mówi radosny. - Coś się stało?

- Zostałeś dziadkiem, tato. - informuje go Przemek.

- Naprawdę? W takim razie, gratuluję ci synu. - odpowiada szczęśliwy i przytula Pawlickiego.

- Może wejdziecie do salonu? Co prawda nie ma Dajany, ale jest Piotrek. - proponuje mama Przemka.

- My się już będziemy zbierać. Jutro zabieram Oliwię na trening do Gorzowa.

- Tak szybko? No cóż, mam nadzieję, że jeszcze się spotkamy. Musisz mi koniecznie opowiedzieć dlaczego wróciłaś do Leszna. - mówi pani Pawlicka i otwiera nam drzwi wyjściowe. - Do zobaczenia.

***

- Witaj w Gorzowie. - oznajmia Przemek gdy wjeżdżamy na parking pod stadionem. - Jak pierwsze wrażenie? - mówi i gasi silnik.

- Wiesz, miasto jak miasto. - śmieję się i wychodzę z samochodu. - Idź już bo się spóźnisz.

- Jesteś pewna, że chcesz siedzieć na trybunach? - pyta Pawlicki ze zmartwioną miną.

- Tak, jestem pewna.

- Chodź, zaprowadzę cię. - proponuje chłopak i rusza w kierunku stadionu.

- Przemek, nie rób ze mnie pięciolatki. Sama trafię.

- Nie ma mowy. Jesteś tu pierwszy raz, jeszcze się zgubisz. - opowiada i idzie w kierunku trybun. Nie mając większego wyboru ruszam za nim.

***

- Na pewno poradzisz sobie sama? - pyta Pawlicki gdy zajmuję sobie miejsce.

- Tak, leć już bo się spóźnisz.

- Dobrze, po treningu po ciebie przyjdę. Do zobaczenia. - mówi i odchodzi w kierunku parku maszyn.

Zostaję sama, a nikt jeszcze nie wyjechał na tor więc postanawiam wyciągnąć telefon. Chcę włączyć instagrama gdy ktoś mnie zaczepia.

- Oliwia. - podnoszę głowę, a moja radość od razu znika.

- Piotrek, co ty tutaj robisz?

- Stęskniłem się. - mówi chłopak i siada obok mnie.

- Zajmij się wreszcie swoim życiem. Skąd w ogóle wiedziałeś, że tu będę?

- Podsłuchałem jak Przemek wczoraj rozmawiał z rodzicami. Zrozum, musiałem cię zobaczyć.

- A ty zrozum, że już ci nie ufam. Nie po tym co mi zrobiłeś. - odpowiadam smutna przypominając sobie wydarzenia sprzed roku.

- Wiem, że jestem największym idiotą na tym świecie, ale mam nadzieję, że po tym co zrobię mi wybaczysz. - mówi i klęczy na jedno kolano wyciągając z kieszeni czerwone pudełeczko w kształcie serca.

- Co ty... - próbuję mu przerwać, ale chłopak nie ustępuje.

- Oliwio, wyjdziesz za mnie?

I kolejny rozdział skończony. Końcówka taka trochę szalona, ale nie chciałam żeby było za nudno 😜 Więc mam nadzieję, że się spodobało i do napisania niedługo 😜