Wzdycham głośno i odkładam telefon na szafkę, a następnie kładę się na łóżko. Jak ja chciałabym móc komuś powiedzieć o TYM. Nie wiem jak mogłam być taka głupia żeby się w TO wplątać. Chciałabym już z TYM skończyć. Czuję, że jestem coraz bardziej senna więc nakrywam się kołdrą i odpływam tam gdzie czuję się bezpiecznie.

- Córciu - mówi moja mama i potrząsa mną lekko próbując mnie obudzić. - Córeczko, wstawaj. Adam do ciebie przyszedł. - na te słowa od razu się podnoszę. - To ja was już zostawię. A ty się lepiej ubierz. - odpowiada i wychodzi z pokoju.

- Cześć, Oliwia. Stęskniłaś się, prawda? - pyta Adam stanowczo i siada obok mnie.

- O-oczywiście, że t-tak. Ale czy ty nie miałeś wrócić j-jutro?

- A co?! Umówiłaś się z jakimś chłopakiem?! Chyba wiesz, że nie lubię kłamstw. - niemalże krzyczy i podnosi się z łóżka.

- Przecież w-wiesz, że k-kocham tylko ciebie. Nie m-mogłabym cię zdr-radzić.

- Mam nadzieję. Dobra, ubieraj się. Musimy iść do moich rodziców więc wybierz coś ładnego.

- Ale ja nie j-jadłam jeszcze śniadania. - mówię cicho wiedząc z jaką reakcją się spotkam.

- I ty myślisz, że mnie to k*rwa obchodzi?! Wstawaj i się ubieraj albo pójdziesz w piżamie!

Ze łzami w oczach podchodzę do swojej komody i szybko wybieram jakieś ciuchy. Następnie kieruję się w stronę mojej łazienki.

- Gdzie ty się wybierasz? - pyta Adam zagradzając mi drogę.

- Idę się u-ubrać. - odpowiadam cicho i próbuję dostać się do drzwi.

- Masz to zrobić tutaj. - mówi ze swoim uśmieszkiem.

Wzdychając głośno ściągam piżamę i szybko nakładam na siebie wybrane ubrania.

- Co tak krótko?! Hmm...Dzisiaj śpisz u mnie. Stęskniłem się za twoim ciałem. A teraz chodź. I pamiętaj, żadnego głupiego zachowania. - mówi i kieruje się w stronę wyjścia z pokoju. Idę za nim biorąc z szafki nocnej swój telefon. - Nie będzie ci potrzebny. - śmieje się i odkłada komórkę z powrotem.

- A-ale...

- Coś ci nie pasuje? - odwraca się w moją stronę pełny gniewu.

- N-nie.

- Oduczyłaś się posłuszeństwa przez ten tydzień kiedy mnie nie było. Przypomnę ci jak należy postępować. - mówi i ciągnie mnie za rękę w stronę wyjścia z domu. Gdy przechodzimy obok kuchni puszcza mnie i z uśmiechem żegna się z moją rodzicielką.

- Śpię dzisiaj u Adama, dobrze? - pytam mamę, która właśnie wyciąga coś z lodówki.

- Nie ma sprawy. A śniadanie? - odpowiada pytaniem na pytanie. Spoglądam ukradkiem na chłopaka i widząc jego wzrok od razu reaguję.

- Zjemy coś na mieście. Do jutra. - mówię i idę ubrać buty.

- Rób tak dalej, a może ominie cię kara. - chłopak szepcze mi do ucha i uśmiecha się szeroko.

Wychodzimy na dwór i kierujemy się w stronę centrum, czyli do miejsca zamieszkania rodziców Adama. Przechodzimy właśnie przez pasy kiedy przypominam sobie coś ważnego.

- Muszę się wrócić po klucze. Zapomniałam ich, a nie wiem czy ktoś będzie jutro w domu kiedy wrócę. - mówię i odwracam się z zamiarem pobiegnięcia po przedmiot.

- Nigdzie nie pójdziesz.- zatrzymuje mnie łapiąc mocno za rękę.

- A-ale, ja muszę....A-ała. - szepczę patrząc na swoje ramię.

- To cię boli?! - krzyczy Adam i mnie puszcza. - A to?! - mówi i uderza mnie z całej siły w policzek. Upadam na ziemię trzymając się za miejsce uderzenia i zaczynam cicho szlochać. - Wstawaj, bo ktoś jeszcze zobaczy!

- Zostaw ją! - słyszę nagle jakiś krzyk.

 - Wiedziałem! - ciągnie mnie za rękę i nie zważając na mój ból zaczyna biec.

- Chyba mówiłem żebyś ją zostawił! - mówi jakiś chłopak i uderza go w brzuch. Adam puszcza moją rękę i oddaje cios. Po chwili zdaję sobie sprawę, że moim wybawcą jest Piotrek. Nie chcąc żeby zrobił sobie krzywdę zaczynam krzyczeć bo na nic innego nie mam teraz siły...