Kto czyta i śledzi tę książkę dłużej pewnie zauważył, że rozdziały wstawiam tutaj nieregularnie i coraz rzadziej. Cóż, mogę o tym powiedzieć - studia. Przytłoczenie nauką i zmęczeniem sprawia, że odechciewa mi się żyć, a co dopiero pisać. Staram się jakoś panować nad rozporządzaniem czasem i motywować do działania, ale rzadko to wychodzi. Dopiero w ostatnią środę uświadomiłam sobie, że w porównaniu do innych kierunków, weterynaria naprawdę dużo czasu spędza na obowiązkowych zajęciach i wykładach. Już pomijam naukę własną, bo tej też jest całkiem sporo.

Co się stało, że w końcu o tym pomyślałam? Jak zawsze, wykłady zmuszają do myślenia.

Godzina 19.40. Już końcówka ostatniego wykładu. Nagle wykładowczyni zmienia temat.

- Mam wyłączyć projektor. Wiecie gdzie jest pilot? Mieliście tu już wcześniej wykłady?

Przyjaciółka w niedoli, siedząca tuż obok mnie i odliczająca ostatnie 5 minut do końca, głośno i wyraźnie wypaliła:

- Tak, przez ostatnie 12 (słownie - dwanaście), k*urwa, godzin.

Kurtyna.

A potem wszyscy się dziwią, że okresowo porzucam tę książkę i nie mam czasu o nią dbać...

Ave

PS Zdjęcie moich puchatych skarpet, które zabieram na wykłady, bo nie mam zamiaru spędzać ponad dwunastu godzin w butach. Szczególnie, że mamy tylko trzy 15 minutowe przerwy...