Budzę się zlany potem. Znów śniłem o nas.

Biegaliśmy po plaży, a piasek skrzypiał pod naszymi bosymi stopami. Wdychaliśmy zapach jodu i świeżo złowionych ryb. Słońce piekło niemiłosiernie, ale chłód morza pomagał przeżyć skwar. Ciszę przerywały mewy.
Arkadia.

Ale ciebie nie ma już przy mnie. Pozostaje mi tylko śnić o tobie i o mnie, o nas. Ale to tak bardzo boli.

Rozrywa moje serce na pół. Ściska i miażdży. Mieli. Niszczy. Zabija.

I pozostaje tylko świadomość, że nie wrócisz. Wybrałeś za nas. Miała być demokracja w naszym związku, a stała się dyktatura. Byłeś dyktatorem i nikt nawet tego nie podejrzewał. Bo za tym uśmiechem nie mogły się kryć zapędy totalitarne. A kryły się.

Ubieram się. Przypominam robota. Nie mam już serca. Zabrałeś je ze sobą.

Kazałeś na siebie nie patrzeć — nie patrzę.

Kazałeś nie kochać — znienawidziłem cię.

Kazałeś zapomnieć — pamiętam, choć zniszczyłeś mnie, siebie i nas.

Jestem bezwolny.
Zawsze ty decydowałeś za mnie.

Idę do salonu i nalewam koniaku do literatki. Biorę wdech i wypijam duszkiem alkohol.

Nie polecam. Niedobry. Tylko głowa po nim boli.

Nalewam kolejną porcję płynnego szczęścia.

I po raz kolejny ulegam.

Nie umiem żyć, jeśli nie jestem kierowany.

Wróć.
Wybaczę wszystko. Przeproszę jeśli trzeba.
Stanę się twoim niewolnikiem.
Tylko wróć do mnie.

Kamyś.
Proszę.

Kieliszek roztrzaskuje się.