Niestety sprawdził się ciemny scenariusz i blondyn nie miał jak dojechać, było mi przykro i czułam, że nasza znajomość nie wyjdzie. Jak ma wyjść jeśli nie wychodzą spotkania, a nasze rozmowy są coraz rzadsze?

Parę niechcianych łez spłynęło po moich policzkach, przetarłam je szybko, tak by nikt nie zauważył. Postanowiłam zadzwonić do rodziców i powiadomić ich, że podjadę autobusem do nich, ponieważ znajdowali się niedaleko.

-Tato podjadę do was-powiedziałam smutnym głosem. Musiał to wyczuć, ponieważ powiedział:

- Coś się stało? - wyczułam troszkę w jego głosie.

- Nie mógł przyjechać- oczywiście wiedział o kim mówię i nie skomentował tego.

- Dobrze, spotkamy się w centrum sklepu.

- Dobrze - po czym się rozłączyłam. Udałam się na przystanek, jednak okazało się, że jest zmiana rozkładu jazdy. Włączyłam nawigator, jednak nie dał mi on nic. Po przejściu sporego kawałka drogi znalazłam przystanek, z którego odjeżdżał mój autobus, czekałam nie całe pięć minut, ponieważ właśnie o tyle jeździła ta linia autobusowa.

W autobusie myślałam o tym co się wydarzyło, a raczej co się mogło wydarzyć, a nie doszło do skutku. Byłam pełna pesymizmu i czułam lekki uraz do Janka. Nie powiedziałam mu jednak nic, ponieważ nie lubię urażać ludzi, poza tym nadal mi się podobał. Cóż najwidoczniej nie byliśmy sobie pisani, zresztą to nie jego wina, a rodziców. Czy ja zawsze wszystkich usprawiedliwiam? Jaka ja jestem czasami naiwna, szkoda czasem słów na moje zachowanie.

Nie jechałam nawet dziesięciu minut, a już byłam na miejscu. Potrzebowałam świeżego powietrza i czegoś pozytywnego. Napisałam do Oliviera, to on mnie pocieszył w tamtym momencie, czułam się nieco lepiej. Kto jak kto ale on zawsze poprawia mi humor i daje promyczek nadziei, kiedy wszystkie światełka endorfin gasną.

Rodzice zrozumieli, że nie chciałam za bardzo rozmawiać na ten temat, nie oceniali stalowookiego, ponieważ go nie znali. Nie lubią wyrażać swojej opinii dopóki kogoś nie poznają osobiście.

Resztę dnia spędziłan w zadumie i gryzącymi moją głowę myślami.