Miesiąc bez ukochanej osoby? Ciężko sobie to nawet wyobrazić, a co dopiero doświadczyć. Co robić? Jak się czuć? Co prawda uczuciami nie jesteśmy w pełni wstanie kontrolować, a myśli przychodzą same.

Tęsknota potrafi zabić wszystko, co w życiu cię bawiło, sprawiało radość. Ma się ochotę płakać i rozpaczać nad głupimi rzeczami. Oczywiście są takie osóbki, które są twarde i nie dają po sobie znać, że coś czują.

Taką osobą byłam ja. Na zewnątrz skała, wewnątrz papka. Nie zawsze był smutek. Moi przyjaciele, rodzice sprawiali, że szczery uśmiech wkradał się na moją twarz. Oni widzieli, że coś jest nie tak. Może to moje zachowanie, może to ubiór zdradzał moje prawdziwe oblicze.
Nic nie było jak dawniej, może to, że stałam się dorosła zabiło po części moje bardzo głupie pomysły. Ruszył za to mózg, który podsuwał racjonalne pomysły i wyjścia z sytuacji.
Ten czas nie był do końca stracony, odzyskałam dawnego przyjaciela, który jednocześnie jest moim byłym. Ironia losu. Trochę czułam się winna całej tamtej sytuacji, było to może i dawno- bo parę lat temu, ale jednak niedokończone sprawy zostają w głowie. Nie traktowałam ludzi tak jak powinnam, miałam ich gdzieś.

Jedną osobę mam na pewno na sumieniu, mimo przeprosin zraniłam ją tak, że sama sobie nie potrafię wybaczyć. Bo która normalna osoba rozkochuje w sobie, po czym chodzi z ta osobą, tylko po to by nie być samemu? Nawet nie będę odpowiadać, bo odpowiedź jest prosta jak drut. Nie dziwię się, że nie wybaczyła mi ta osóbka. No cóż, trzeba było zachować się inaczej, jednak czasu nie cofnę. Mogę jedynie uczyć się ze swoich błędów.

Błędy- słowo tak wiele mówiące. Każdy je popełnia. Są różnej wagi, niektóre da się naprawić, inne zostaną do dzisiaj. Nikt nie jest święty, blondyn też nie. Czasami mam wrażenie, że szczęście i moje życie to odległość galaktyki. Ale moi drodzy, to już później wyjaśnię.