Pov Aimee

Wchodzę do kuchni, w domu nie na nikogo poza mną, a Marie, więc postanowiłam do niej przyjść żeby porozmawiać. Louis wiele razy mi powtarzał, że nie powinnam się z nią tak bardzo spoufałać, ale ja inaczej nie umiem. Była przy mnie odkąd tylko pamiętam. Zajmowała się mną jak swoim dzieckiem, którego nigdy nie miała.

- Zrób dziś lasagne - zwracam jej uwagę, a ona na mnie spogląda. - Louis ma dziś podły humor, a to jego ulubione dane, więc powinno mu poprawić chociaż trochę nastrój.

Podchodzę do krzesła i siadam na nim. Marie krząta się po kuchni i coś tam robi. Podziwiam ją za to, że pomimo swojego wieku ciągle coś robi i nie traci przy tym sił. Ja nie wiem czy bym tak potrafiła.

- Nie wydaje mi się żeby zwykła lasagne mogła w jakikolwiek sposób wpłynąć na nastrój pana.

- Ale ta twoja jest niezwykła i umie zdziałać cuda - uśmiecham się do niej. Ona chyba też wstała dziś lewą nogą, bo przeważnie jest radośniejsza. Chyba dzisiejszy dzień ma coś w sobie negatywnego.

- Dla pana Louisa takie rzeczy są nieistotne. Ten dom traci swój urok jaki posiadał gdy żył jeszcze Don Federico. Nie zdziwię się jeśli niedługo przeniesiecie się do Anglii, a ten dom umrze zupełnie jak jego pan - nie ukrywam, że udziela mi się ten jej menancholijny nastrój. Już nie mam ochoty się uśmiechać.

- To nigdy nie będzie miało miejsca, bo ja na coś takiego nie wyrażę zgody. Nawet na tydzień nie chcę mi się jechać do tego pochmurnego i deszczowego kraju. Życie tam to musi być prawdziwa katorga - coś mi się wydaje, że wystarczyłby mi tylko miesiąc w takim kraju, a dostałabym ataku ostrej depresji. Ja jestem stworzona do życia w moich ukochanych ciepłych i słonecznych Włochach.

- Nie wydaje mi się żeby on cię pytał o zdanie, ale nie rozmawiajmy już o tym, bo po twoje twarzy widzę, że już się zmartwiłaś, a to jest ci przecież nie potrzebne. To ja wezmę się już za tę lasagne, bo pan powinien za jakieś półtorej godziny wrócić.

Bez słowa opuszczam kuchnię, bo rozmowa z Marie zamiast podnieść mnie na duchu podziałała na mnie odwrotnie.

***
Oglądam najnowsze gazety z ubraniami od najlepszych projektantów w całej Florencji. Niektóre są tak cudowne, że po prostu muszę je mieć, nie ma innej opcji.

Nagle do pomieszczenia wchodzi Louis, i to tak, że drzwi mało nie wylatują z futryny.

- Nie wierzę, że byłaś zdolna zrobić mi coś takiego! - wrzeszczy na mnie, a ja nie mam pojęcia o co mu chodzi. Przecież nic nie zrobiłam.

Nim zdążam powiedzieć coś na swoją obronę to on jest już przy mnie, chwyta mnie za ramiona i zmusza do tego bym wstała. Po chwili jednak puszcza moje ramiona by uderzyć mnie z całej siły w twarz. Resztkiem sił udaje mi się zachować pozycje stojącą tylko po to bym on jedną ręką chwycił mnie za szyję.

- Sadziłaś, że się nie dowiem iż starasz się by wszyscy się dowiedzieli kim tak naprawdę jesteś!

Cholera, Ettore zaczął działać na własną rękę.

Im więcej waszych konkretnych komentarzy tym szybciej kolejny rozdział.