Pov Aimee

Jak tak dokładniej się przyjrzę to rozpoznaje, że osoba, która do nas przyjechała to ojciec Nialla. Przysuwam się do Louisa i dyskretnie zadaje mu pytanie.

- Zabiłeś go jednak? - do tej pory nie wiem jaki los spotkał Horana i szczerze to jakoś bardzo mnie nie interesowało. To jego winie za to, że Louis wpadł na pomysł tego ślubu.

- Oczywiście, nie mogłem postąpić inaczej. Nie martw się jednak zachowałem wszystkie środki ostrożności, nikt nie będzie nawet podejrzewać, że to ja za tym stoję. Wygląda na to, że ktoś go napadł i zabił jak od nas wracał - jego słowa mnie uspokajają. Nie mam ochoty dziś na strzelaninę. - Idź do domu - rozkazuje mi.

Jawnie mu się nie sprzeciwiam, ale także i nie wykonuje ślepo jego poleciania. Nie wchodzę do domu tylko chowam się za drzewami tak by nikt mnie nie widział. Już nie raz podsłuchiwałam Louisa, więc mam w tym wyprawę.

- Naprawdę mi przykro z powodu twojego syna. Chciałem zapewnić mu ochronę, ale on odmówił. Żałuję, że mimo wszystko mu jej nie przydzieliłem - Louis kłamie jak z nut. Jest w tym naprawdę dobry.

- Nie przyjechałem tu mówić o moim zmarłym synu - od razu robi mi się szkoda Nialla. Kochającego ojca to on nie miał. - Mam nadzieję, że nasze interesy nadal są aktualne. Dostałem zaproszenie na twój ślub... - odpuszczam sobie słuchanie tej rozmowy i idę do domu.

Papcio może nie był święty, ale dla niego rodzina była najważniejsza, a interesy znajdowały się na drugim miejscu. A ojciec Nialla ma gdzieś jego śmierć, interesują go tylko układy z Louis'em. Don Federico miał rację, że robił tylko interesy z Włochami.

Oni przynajmniej wiedzą co w życiu ma największą wartość.

***
- Gdzie dokładnie jedziemy? - pytam Etorre, Marie obudziła mnie w środku nocy twierdząc, że dostała takie telefoniczne polecenie od Louisa, a następnie kazała mi się ubrać i jechać gdzieś z moim szoferem. Oczywiście, że mam zaufanie do Louisa, ale i tak wzięłam ze sobą swój pistolet. To jest naprawdę podejrzana sytuacja, a ja wolę być przygotowaną na wszystko.

- Sam nie wiem. Pan podał mi telefonicznie adres, który wprowadziłem do GPSa. Jednak sądzę, że nasz cel znajduje się w lesie albo koło niego - nie mam nic przeciwko lasowi, ale nie o w pół do drugiej nad ranem.

- A nie podejrzewasz o co może chodzić? Możesz mi to śmiało powiedzieć na pewno cię nie wydam - znamy się już trochę czasu, więc mam nadzieję, że Ettore wie iż mi można ufać.

- Przykro mi pani, ale naprawdę nie mam pojęcia. Pan nigdy nie wtajemniczał mnie w swoje interesy - i nawet mnie to nie dziwi. Louis wiedząc, że mogę go o wszystko wypytywać zdecydował, że najlepiej będzie jeśli on nie będzie miał o niczym pojęcia.

Po kolejnych kilku minutach jazdy, pojazd się zatrzymuje w środku lasu, a ja zauważam kilka metrów dalej światło. Wychodzę z samochodu i idę w jego kierunku.

Czuję się jakbym szła na egzekucję. Mam tylko nadzieję, że nie moją.

Im więcej waszych konkretnych komentarzy tym szybciej kolejny rozdział. Może nawet dziś.