Wszystko każdego dnia jest dokładnie takie samo – światło sączy się przez zasłony, gdy słyszę odległy szum ruchu gdzieś na ulicy i bulgoczący grzejnik na wodę. Mógłby to być równie dobrze Dzień Świstaka, gdyby nie to, że moje ciało robi się coraz bardziej zmęczone, a skóra bardziej przezroczysta. To oznacza, że od lutego minęło już trochę czasu. Jest już prawie maj. Dobrze mi idzie to moje postanowienie, żeby dożyć swoich urodzin, a przede wszystkim narodzin Lauren.

Jestem jednak mniejszy niż wczoraj. Mam mniej włosów. Moje mięśnie zwiotczały, praktycznie nie widać ich zarysów, bo zanikają przez ciągłe leżenie. Nie jestem w stanie sam się przemieszczać po domu. Tata już nie nalega na to, żeby znosić mnie do salonu, a co dopiero na dwór. Zmienia tylko regularnie moją pościel i poprawia poduszki. 

Louis leży na łóżku polowym.

Próbuję usiąść, żeby na niego spojrzeć, ale nie mam siły.

– Dlaczego tam spałeś? – pytam cicho.

Dotyka delikatnie mojej ręki. Zaczyna pocierać moje kostki, składając motyle pocałunki na wierzchu dłoni. Jest ostrożny i czuły.

– Bolało cię w nocy. – odpowiada zmartwiony, po czym się podnosi.

Nie pamiętam, żebym skarżył mu się w nocy.

Rozsuwa zasłony tak samo, jak robił to wczoraj. Wygląda przez okno. Za nim rozciąga się blade, rozmyte niebo.

Kochaliśmy się dokładnie dwadzieścia siedem razy i spędziliśmy w jednym łóżku sześćdziesiąt dwie noce, a to dużo miłości.

– Śniadanie? – pyta z łagodnym uśmiechem. Słońce wpada do pokoju zza jego pleców. Jego włosy wydają się przez to tak jasne.

Nie chcę umierać.

Nie widziałem go jeszcze wystarczająco dużo razy w słońcu. Nie wysłuchałem wszystkich dźwięków, jakie mógłby z siebie wydać. Nie poczułem jego ust na każdym milimetrze mojego ciała. Nie trzymałem go za rękę, gdy to on był chory.

Za krótko byłem kochany.

Za krótko kochałem.