Czasami ogarnia mnie 
tak ogromne znużenie, że 
nie mogę zrobić nic więcej, niż 
leżeć na podłodze 
i rozmyślać.

Myślę wtedy o
żyletce w łazience,
zapałkach w szafce,
nożu na półce,
linach i drzewach
i rzekach. 

A wtedy nachodzi mnie myśl
"co mnie powstrzymuje?"
i prawda jest taka, że 
nie wiem.

Choć nie,
odpowiedź jest prosta,
spływa na mnie jak wodospad. 

Moje ciało jest bardzo
tchórzliwe,
i chyba boi 
się śmierci. 

I może to znużenie
jest po prostu 
ostatnią deską ratunku
mojego zbuntowanego ciała?