Wrócili właśnie z przeszukania. Sprawdzali dom jednego z sprawców ostatniej kradzieży. Dobrze, że informator ostrzegł ich o tym, że mężczyzna lubi broń. Gdy tylko podeszli pod drzwi, karabin jakiego użył napastnik wybił kilkanaście dziur. Jedna drasnęła Atwatera w udo. Dlatego Voight nie wahał się wejść na pełnej pompie. A gdy złapali gościa pożałował, że kiedykolwiek w życiu dotknął broni. Mimo tego nic nie znaleźli. Facet był mądry, przynajmniej po części, bo nie schował gangów w domu.

Jay, po powrocie na komendę, nadzwyczajnie szybko opuścił auto, aby zdać kamizelkę i broń. Zazwyczaj wszyscy razem wchodzili do wydziału i każdy zajmował się swoimi zadaniami. Od jakiegoś czasu Halstead właśnie tak ucieka z pracy i od niewygodnych pytań. Co było tego powodem? Albo raczej kto?

Oczywiście sierżant Platt nie omieszkała zauważyć tym razem, że nader często ostatnio spieszy się do wyjścia z pracy. Na co odpowiedział krótkim: "Nie wiem o co chodzi? " i wszedł do wydziału. Musiał zabrać jeszcze coś, co schował w biurku. Łańcuszek z medalionem. Z jednej strony święty Jerzy z drugiej Michał Archanioł.  Dostał to kiedyś od swojego przyjaciela. Był dla niego cenny ale teraz przyda się komuś innemu. Zabrał kurtkę z krzesła i chciał wyjść.

- Jay. - zatrzymał go zachrypnięty głos sierżanta - Gdzie się tak spieszysz?

- Mam coś do zrobienia. - wyjaśnił, mimo iż biuro było puste nie chciał aby ktoś coś sobie pomyślał.

- Idziesz do Avy? - Hank wyszedł z gabinetu stając obok jego biurka. Podniósł z niego telefon i pokazał detektywowi. Jay z rezygnacją wrócił po telefon stając oko w oko z sierżantem. - Często u niej jesteś. - to stwierdzenie sprawiło że Jay się spiął.

- Pomagam jej z PTSD. - wyjaśnił.

- Od tego są psychiatrzy.

- Z doświadczenia wiem że psychiatrzy nie do końca dają radę. - zebrał telefon z dłoni sierżanta i schował do kieszeni. - Dzięki. - odwrócił się i chciał wyjść 

- Jay. - znów się zatrzymał - Nie mieszaj jej w głowie.

- Nie zamierzam... - odparł i wyszedł.

Wszedł do jej sali widać jak przegląda gazetę. Zdziwił go ten widok. Dawno nie widział nikogo z oldschoolową prasówką.

- Część. - rzucił wtedy dziewczyna  podniosła na niego wzrok. Jej twarz rozpromieniła.

- Część. - odpowiedziała zadowolona - Jak minął dzień?

- Dobrze.  - Na chwilę jej twarz spochmurniała jakby to, że udał mu się dzień nie spodobało się jej.

- Dobrze? - złapała go za rękaw i pociągnęła do sobie - A ta plama? - na rękawie przy łokciu znajdowało się kilka kropelek krwi. Musiałem odprysnąć, gdy Atwater dostał w udo. Stał tuż obok niego.

- To nic zapomniałem zmienić. Nie jest moja.  - wyzna, to nie pocieszyło dziewczyny, musiał odwrócić jej uwagę. - Mam coś dla Ciebie.  - Wysunął z ręki łańcuszek i położył delikatnie na jej dłoni. - To Archanioł Michał... - odwrócił medalik - A to Święty Jerzy.

- Piękny. - podobał jej się ten przedmiot ale nie wiedziała po co jej to pokazuje.

- Święty Jerzy jest patronem...

- Żołnierzy. - dokończyła za niego. Był zaskoczony, że to wie.

- Tak. - odpowiedział z uśmiechem - Archanioł Michał jest patronem Policji.

- Nie wiedziałam, że jesteś religijny. - zabrzmiało to jak drwina, ale nie celowo.

- Nie jestem. - odpowiedział - Ale ten medalik dostałem od przyjaciela. Miał go zawsze przy sobie. Gdy mi go dał, pomógł mi przetrwać początki PTSD.

- Medalik? - sceptycznie pochodziła do tego jak detektyw starał się jej pomóc. Na początku bardzo się bała i w przypływie chwili chciała jego wsparcia. Z czasem jednak, zaczęła traktować go jak wroga. Kwestionował jej czyny, myśli i uczucia. Mówił co dobre, a co złe. To jej nie pomagało, a jeszcze mocniej denerwowało. Bo znów przez te wszystkie nauki stawała się bezbronną, bezsilną nastolatką, którą nie może decydować o sobie.

- Mój przyjaciel zginął od odłamka pocisku na misji. - wyjaśnił jej.

- Więc kiedy Ci to dał?

- Zginął pół metra ode mnie. - wyznał patrząc jej prosto w w oczy. Nie wiedziała co powiedzieć  to było straszne, ale jej mózg dziwnie przetwarza informacje. - Gdy go ratowałem wcisnął mi to w dłoń. - dodał spuszczając na chwilę wzrok - Teraz chciałem dać go tobie.

- Jak ma mi pomóc? - obracają medali w dłoniach. Był dla niej kawałkiem srebrnej blaszki na srebrnym łańcuszku.

- Musisz znaleźć jakieś dobre myśli i trzymać się ich. To ma być tylko takim schowkiem na nie. Jak tylko zaczniesz wychodzić ze strefy komfortu miej przy sobie to. Będzie ci przypominać co jest rzeczywiste, a co tylko miesza ci w głowie. - wyjaśnił. Dla niej to był tylko głupi bełkot psychologiczny. Już to kiedyś słyszała, gdy wpadła w depresję podczas kolejnej chemii...

Leżała kolejny miesiąc w stanie zwanym katatonią. Była półprzytomna i nie chciała wychodzić z łóżka. Jej matka bała się ją zostawiać na kilka chwil, a co dopiero na dłużej, dlatego zrezygnowała z pracy w biurze na rzecz pracy w domu. Kosztowało ją to wiele, ale Ava była dla niej ważniejsza.  Za to dziewczyna nie zdawała sobie z tego sprawy. Była pogrążona w depresji tak mocno, że nie dostrzegała starań innych. Podobnie jak teraz.

- Dziękuję. -odparła lakonicznie - To miłe z twojej strony. 

- Wiem co teraz myślisz. - powiedział wpatrując się w nią - Nie widzisz sensu w tym co mówię, ale uwierz, to dobry początek. 

- Dobrze by było, gdyby mnie stąd wypościli.  - warknęła nagle - Mógłbyś zapytać swojego brata kiedy to się stanie??? 

- Jasne. - wstał i wyszedł. Czuł, że to co się z nią dzieje brnie w dokładnie tym samym kierunku, co jego choroba. Nie chciał tego dla niej. Wyszedł na korytarz idąc w stronę Willa, który stał przy recepcji, podpisując dokumenty. - Cześć. 

- Hej. Ty znów tutaj? - zaśmiał się, widział brata częściej niż zwykle i wiedział co jest tego powodem. 

- Jak widać. - zbył jego pytanie - Powiedz mi dlaczego trzymacie tu jeszcze Ave Burns. 

- Żartujesz? - spojrzał na brata z wyrzutem - Nie mogę udzielić ci takiej informacji. 

- Przestań Will, przecież wiesz... 

- Nie, Jay, nie mogę. Zapytaj jej matki albo Voighta. Ode mnie nie dowiesz się niczego. I tak jestem na cenzurowanym. - odparł i zniknął z oczu brata za rogiem. Jay bezradnie zwiesił głowę. Jego chęć poznania stanu zdrowia dziewczyny była bardzo silna. Wiec nie zostało mu nic innego jak wykonać telefon.