Tooru jak przystało na dżentelmena otworzył drzwi przed Miyoshi i przepuścił ją przodem.

Studentka prawa zajęła miejsce pod oknem, a chłopak zrobił to samo.

– Co podać? – spytała kelnerka, która do nich podeszła.

– Latte z podwójną białą czekoladą poproszę – zamówiła brunetka.

– Gorącą czekoladę z cynamonem.

Okimasa wywróciła oczami na zamówienie swojego chłopaka. To było tak przewidywalne.

– Czy podać też jakieś ciasto do tego?

– Dwa razy czekoladowe poprosimy.

Kelnerka zanotowała wszystko w notatniczku i odeszła w kierunku lady.

– Jesteś okropnie przewidywalny Tooru – pokręciła głową z uśmiechem, przechodząc na swój rodzimy japoński.

– Kocham czekoladę, w różnej postaci.

– Aż dziw, że cały czas masz tak dobrą formę.

– To dzięki siatkówce. Wiesz treningi zajmują sporo czasu.

– Dalej grasz?

– Nie umiem przestać, wejście na boisko ma w sobie to coś. Czuję się tam jak ryba w wodzie, tak jak ty kiedy śpiewasz.

– A co u Hajiego? Dawno nie miałam okazji porozmawiać z nim na Skypie, studia zajmują zbyt wiele czasu, czasami wolałabym zostać w Japonii.

– Ostatnio widzieliśmy się dwa dni przed moim przylotem tutaj, z Omi-san tak samo.

– A jak sobie radzisz łącząc jednocześnie studia, treningi siatkówki i pracę?

– Mam smykałkę do modelingu złotko, to bardziej jak drugie hobby niż robota. Ze studiami też mi jakoś idzie, fotografia dobrze mi wychodzi.

Pracownica kawiarni przyniosła parze ich zamówienia.

– To... Jak ci się podobał musical? – zapytał Oikawa, mieszając w napoju.

– Żartujesz sobie? Lepszej niespodzianki wymyślić dla mnie nie mogłeś, dziękuję. Żałuję tylko że trwał tak krótko.

– Twoja ulubiona królowa?

– Nie umiem wybrać pomiędzy Aragońską, Boleyn, a Howard, miały najfajniejsze piosenki. A ty?

– Howard bez dwóch zdań. Jej historia najbardziej mnie przejęła. Wiem, że kiedyś inaczej patrzeli na dorosłość u kobiet, ale ....... – zawiesił się, szukając słów – dzisiaj to by raczej nie przeszło.

– Cieszę się, że żyję w dwudziestym pierwszym wieku, a nie szesnastym.

– Ja też. Następnym razem chodźmy na Nędzników.

– Nie masz ich dość? – roześmiała się Miyoshi.

– Nigdy, przenigdy.