Dobra, na poczatek
Jest to krótkie. Ale super stare. 2018 rok.
Czyli byłam wtedy jakoś w...
Uh...
5 klasie?
Wstyd mi za siebie że takie rzeczy pisałam.
Czuć tu baśnią Andersena
na przykład "Kołnierzykiem"
Ale spełnia wymogi liczbowe dot. słów na egzaminie - ponad 200.
Mialam to zapisane w starym zeszycie i przepisywałam na telefon starając się nie poprawiać błędów (więc interpunkcja)

XD. XD.
CRINGE ALERT

.︵︵︵︵︵︵︵︵︵︵︵︵︵

Była sobie raz poduszeczka; nie duża, nie mała - taka w sam raz. Wypełniona była piórami gęsimi i miała ładny błękitny kolor. 

Pewnego razu poduszeczka, rozmawiając z długą i szeroką poduchą zauważyła trzy igły leżące w kącie i postanowiła się nimi zaopiekować, że stała się więc poduszeczką na igły, które stały się jej dziećmi. Gdy uszyto nową, czerwoną i aksamitną, postanowiono zmienić stanowisko poduszeczki na igły na wyższe - poduszkę na krzesło. Poduszeczka nie chciała rozstawać się ze swoimi igłami, ale kiedy chwyciły ją palce nie opierała się. Igły - jej dzieci - przeszyły jej serce, gdy ręce haftowały na błękitnym materiale kwiaty. Na poduszeczkę zaczęto mówić poducha, gdyż zajmowała wyższe stanowisko. Dzieci siadały na niej, mówiąc: Jaka ładna poduszka! Jaka ładna! Powinna być w muzeum! A dorośli przytakiwali: Tak tak! To najlepsza poduszka tutaj! Oj tak! Poduszeczka była wtedy dumną, ale nieczęsto widywała się ze swoimi dziećmi - igłami. W końcu dostała się do muzeum i wbito w nią malutkie kryształowe szpileczki dla ozdoby. Wyglądała naprawdę pięknie. Była zawsze radosna i optymistyczna. Gdy pytano się ją o sekret szczęśliwego życia mówiła:

-zostań poduszką na igły a wszystko się ułoży! Tak tak! Widziałam wiele, ale ten etap mojego życia był najprzyjemniejszy. Tak tak! Tak tak! - a małe szpileczki powtarzały: - Tak tak! Tak tak! 

W końcu zszarzała i zbladła, wybrudziła się. Ludzie wyrzucili ją na śmietnik. A ona wspominała dawne dzieje, cicho szepcząc:Tak tak! Oj tak! - a kryształowe szpilki powtarzały: Tak tak! Tak tak! 

Oto mój rękopis: