Het was te laat.

Zij waren te laat,
maar ook ik
was te laat.

Hoe konden ze,
jou zomaar laten gaan.
Hoestend en proestend,
jouw einde tegemoet lopend.

Maar zij zijn niet de grootste schuldigen van jouw dood.
Wees dus niet boos op hen, mijn vriend.

Laat al je agresie los
op mij.

Want wat is een Alwetende Verteller,
die geen woord vertelt over jou ziekte.
Wat is een alwetende verteller,
die geen woord vertelt over andere oplossingen
die jouw leven hadden kunnen sparen.

Ik had jou kunnen helpen,
zoals een vriendin dat hoort te doen.

Maar ik zweeg,
als een lege pagina,,
als een bijpersoon
zonder dialoog
in een verhaal.

En nu zie ik pas
de consequenties van mijn daden,
van mijn zwijgen.

Want ik mis je,
meer dan dat ik zou willen.
Meer dan wat ik kan vertellen
in woorden.

Jou lichaam heeft zoveel te verdragen gehad,
en al die tijd liep jij gewoon rond,
lachend door de pijn heen.

En ik,
het zijn slechts enkele dagen geleden dat je ons verliet,
dat je houdbaarheidsdatum verlopen was,
maar ik zit hier, laf wezen te zijn.

Mijn ogen staan vol water,
mijn zicht is wazig,
mijn handen vol met bloed.

Als een papiersnee,
sneed de realisatie door mij heen.

Ik hou van je.
Meer dan dat zij ooit zouden kunnen.

Meer dan dat jij ooit van hen hebt gehouden.

En ik verdiende die snee van waarheid.
Maar de woorden van jouw verhaal moesten mij dieper raken,
mijn aderen, zodat de pijn goed door zou dringen.

Ik weet dat jij het laf vindt.
Je snapte nooit het nut ervan.

Maar, mijn lief, maak je maar geen zorgen.
Ik sterf voor vrijheid
van mijn leed.

Want ik wil weg hier,
weg hier uit deze wereld,
weg uit de wereld waar al het bewijsmateriaal rondloopt voor mijn moord op jou.

En je staat hier
voor me.
Je houdt mijn polsen stevig vast,
een verwoede poging om
het bloeden te stoppen.

Maar beide weten we dat het te laat is,
net zoals ik te laat was voor jou,
net zoals zij te laat waren met hun liefdesbetuiging voor jou.

Maar, mijn lief,
nu zijn wij samen,
in de eeuwigheid.

Zonder tijdslimieten,
of andere vormen van tijd dat dingen laat vergaan.

Mijn liefde voor jou,
zal nu voor altijd voortduren.

En dat ene bloemetje,
slechts een zaailing
dat zich in mijn longen heeft geworteld nadat jij stierf,
sterft samen met mij,
in jouw armen.