Köpek bir süre sonra ağacın altından ayrılmıştı ama ben hala o ağacın tepesindeydim. Kendime lanetler ederek, defalarca inmeye çalıştım. Keşke tapınaktan hiç ayrılmasaydım.

Kendime lanetler yüksek sesle etmeye başlamıştım ama miyavlıyordum resmen. Utanç verici sesimin farkına vardıktan sonra, aşağıda bir kız çocuğu belirdi. Parlak gözleri ile bana bakmaya başladı.

Bir süre sonra da, ağacı tırmanmaya başladı. Hayır, hayır küçük bunu yapma.

Olamaz yeterince yüksekteydim. Bu kız buraya binerse, nasıl inecek. Cesaretimi toplayıp, aşağı atlamam lazım. Ben bunları düşünürken, çocuk dallardan tutarak tırmanmaya devam ediyordu. Durmasını söylüyordum, yüksek sesle ama sesim bir kedi gibi çıkıyordu.

En sonunda bana ulaştığında, şaşırarak onun mavi gözlerine bakmaya başladım. Gerçekten çok güzel gözleri vardı. 10 yaşında sanırım.

Bana elini uzatıp, “Gel bana. Korkma, seni kurtarmaya geldim.” Dedi ve gülümsedi. Vakit kaybetmeden kızın yanına yakınlaştım. Bana zarar vereceğini düşünmüyordum. Beni tek eli ile kucakladı. Kafamı onun boğazına yerleştirirken, tırnaklarımı elbisesine geçirmiştim. Düşmemek için sıkıca tutmam gerek. Resmen beni bir çocuk kurtarıyordu. Bir kaç dal indikten sonra bir anda ikimizde havalanmıştık. Kızın ayağı kaymıştı ve ikimiz de yere düşüyorduk...