CHAPTER 9: BONFIRE AND SECRETS
Sandra's POV
Narito kami ngayon sa tabing dagat at nakaupo sa paligid ng isang bonfire. Tahimik ko lang pinanunuod ang mga kaibigan ko. Masaya silang nagkwe-kwentuhan habang kami ni Zoe ay abala lang sa panunuod sa kanila at sa paligid namin. Kanina ko pa napapansin ang manaka-nakang pagtingin ni Ivan sa gawi ko. Siguro iniisip niya na kung paano ako gagantihan pagkatapos nitong araw na 'to.
"Guys, umiinom kayo?" tanong ni Ivan.
"No. It's bad for the health," sagot ni Ems. Hindi naman na ako umangal dahil totoo naman at ito rin ang sinabi ko sa kanila noong nakaraan kaming nag-celebrate.
"Juice lang okay na ako. Hindi ako umiinom," saad ni Zoe.
"G lang ako, Ivan. Anong alak ba 'yan?" tanong ni Lean. Si Lean lang talaga ang manginginom sa aming magkakaibigan eh. Tahimik lang ako at hindi na nakisali sa usapan nila. Tumingin na lang ako sa langit na puno ng mga bituin. Ang ganda nito sabayan pa ng pagaspas ng mapayapang hangin at ang lamig.
"Juice, then. Malamang kahit umiinom si Ems di siya papayagan ni Vince." Ivan said and left us to get some drinks.
"Now, I'm alone with these idiots." Anne said. Kanina pa ko napipikon sa babae na 'to pero bilang paggalang kay Ivan hindi ko siya pinagsasalitaan ng kung ano man.
"If you will just talk some shits better not talk." Emily said coldy.
"We respect Ivan for having you here even if this day is just for us. If you'll just spill some shits with that dirty mouth of yours just shut it up." Zoe said and just turn her gaze on the scenery. I just glance at them. Nang mapunta kay Zoe ang paningin ko ay napansin kong balisa siya at may kalungkutan sa mata niya. Parang may hindi siya sinasabi sa akin o sa amin. Hindi ko din siya napansing energetic buong maghapon.
"Zoe, may problema ka ba?" tanong ko.
"H-ha? W-wala, wala," sagot niya.
"Sigurado ka?" paninigurado ko.
"Okay. Mukhang wala naman na akong maitatago sayo," sagot niya at yumuko.
"Anong problema mo, Zoe?" tanong naman ni Emily na siguro'y narinig ang pinag-uusapan namin.
"He's back at it, Ems. Hindi ko na alam bakit," she answered.
"What a dramatic fools," Anne said and left. Inirapan lang namin siya.
"Tuloy mo na, Zoe. 'Wag mo na pagpapansinin yung insecure na pugita na yun!" inis kong saad. Kanina pa ko nagtitimpi na ngayon ko lang nailabas.
"Nambabae na naman ba si Nathan?" Vince asked.
"Oo, Vince. Nag-away kami nung isang linggo dahil lang sa pinagselosan niya yung kasama ko sa review center. I'm reviewing for the board exam I'm gonna take next next month. T-tapos n-nung n-nagpaalam ako sa kanya para sa trip h-hindi niya ko pinansin. A-a week before the trip m-may nakita akong b-babae na lumabas sa condo niya." She burst out in tears so I hugged her tight. I know she loves Nathan very much. I saw how Vince clenched his fist and Emily turned red because of the anger.
"Oh guys, bakit umiiyak si Zoe?" tanong ni Ivan na kadarating lang at dala-dala ang drinks. He glanced at me with an eyes full of question.
"Niloko lang naman siya ng magaling niyang boyfriend," sagot ko.
"What the fuck? Seryoso?" sagot niya.
"Ivan, hindi ko alam kung slow ka or what. Kailangan mo ba ng halik ni Sandra para bumalik sa senses mo?" Lean said. Nanatili na lang akong tahimik nang marinig ang sinabi ni Lean.
"Pwede... Parang gusto ko na lang maging slow forever kung yun yung kapalit—Ahhh! Ems!" daing niya. Binatukan kasi siya ni Emily.
"Kita mong seryoso dito tapos babanatan mo ko ng ganiyan ha! Kanina pa ko nababanas sa girlfriend mo tapos may lakas ka pa ng loob mang-inis!" sermon sa kaniya ni Emily.
"Hay, di ka pa din nagbabago. Sadista ka pa rin hanggang ngayon. Anyway, Zoe, matagal-tagal pa ko sa Manila. Baka gusto mong abangan ko siya para sayo at bugbugin para naman mabasag yung pinagmamalaki niyang gwapong mukha," Ivan replied. Natawa na lang ako.
"No need. I know my worth hindi ako yung nawalan," sagot niya at umalis na sa pwesto namin.
"Kakausapin ko yung pinsan ko na yun para sa kaniya at para na rin sa peace of mind ni Ems," Vince said.
"So, what are we going to do now?" tanong ni Ivan.
Agad din namang bumalik si Zoe ng mapakalma ang sarili. "Wait up, Ivan. Ano ba talagang relasyon niyo ng brat na kasama mo?" I asked out of curiosity. Tinignan naman ako nila Emily na may pang-aasar.
"We're just let's say special friends." he answered. I was surprised, I thought friends lang sila.
"A-ah. K-kaya naman pala! Kayo guys bakit niyo minura? Special pala kay Ivan dapat treat niyo din ng matino," sagot ko na lang upang maitago ang sakit na nararamdaman ko. Hindi ko pa rin matanggap sa sarili ko na may iba na siya. Sandra, accept the fact hindi na ikaw ang mahal niya! Gumising ka na sa kahibangan mo!
"Enough of that guys! We're here to have fun right? Then why don't we start of catching up!" Vince said to lighten up the mood.
"Yeah! Kamusta ang buhay sa New Zealand, Ivan?" tanong ni Lean.
"It's fine. I met an old friend. He's better now huh. He doesn't look like a dog of his family now. He looks better than before pero mas gwapo pa rin ako at hindi ko makakalimutan yung ginawa niya sa'kin pero may paglilinaw siyang ginawa," he answered. I know it's Ken, kuya told me he met Ivan in New Zealand and he said that Ivan will be back soon. Is what he means coming back? Or there's something more?
"Old friend? Sino?" tanong ni Lean.
"Ken," sagot ni Zoe. Nakita ko ang gulat at takot sa expression ni Emily pero agad din itong nawala at pinalitan ng ngiti. So nagkita sila ni Ken... Matagal ko nang hindi nakita sa mata ni Emily ang takot.
"You, Sandra, how are you?" Ivan asked me to change the topic.
"Me?" Yumuko ako at ibinaling sa malayo ang tingin. "I'm fine," sagot ko na hindi siya tinitinganan. Ayokong makita niyang hanggang ngayon hindi pa rin ako okay. Hanggang ngayon hindi pa rin ako maka-move on sa ginawa ko sa kanya. Na hanggang ngayon di ko pa rin kayang kalimutan siya.
Emily's POV
Sandra's face screams sadness and heartache. Nobody noticed it but I know she had a hard time answering Ivan's question. Nabalot muli ng nakabibinging katahimikan ang paligid namin.
"By the way, hanapin mo muna yung special friend mo. Baka mamaya na-holdup na yun dahil sa kayabangan." Lean said and sip on the cup of juice.
"I know her. She can take care of herself." he answered and just glimpse at Sandra who's still looking at the sky.
"I have one question to the both of you, Sandra and Ivan," I said.
"What?" they asked in unison.
"Do you regret anything you have done in the past?" tanong ko. Hindi kasi talaga matahimik ang utak ko hanggat hindi ko naitatanong 'to.
"What? I don't get the context, Ems," sagot ni Ivan.
"I mean, do you regret leaving us?" I answered. What I mean by 'us' is Sandra. Tinignan ako ni Ivan na may pagtataka pero agad ding rumihistro sa isip niya ang sinabi ko.
"No. I don't have any regrets. Ginawa ko naman yun para lahat tayo makausad eh. Lahat tayo makalimutan yun. Ako na nag-adjust kasi ayoko siyang mahirapan. Tapos na yung paghihirap niya sa akin. 5 years with her is enough. That was the best years of my life," he said. His words, it's painful. I don't know how she broke up with him. I only know their pains. They are both hurting right now.
"You, Sandra?" tanong ko kay Sandra.
"No. Natutuhan ko na ang aral na dapat komg matutuhan at hanggang ngayon pinagbabayaran ko 'yon. At least I've got the chance to get closer to him and I'm proud of what he become. Hindi naman siya makakarating dun kung hindi ko ginawa yun," she answered. Ang sakit ng mga salita nila ngayon. They are indirectly talking to each other.
"You, Ems, what are you afraid of right now? I mean we finished college and now you and Vince will prepare for boards. What things do you fear of?" Lean asked. Hindi malabong nakita niya ang takot sa mata ko noong binanggit ni Zoe ang pangalan na 'yon.
"Nothing. Wala akong kinatatakutan kahit yung boards. Hinanda ko na ang sarili ko sa kung anumang ihahain sa akin ng mundo," sagot ko. Wala naman talaga kong kinatatakutan.
"What if someone from your past comeback? Hindi ka pa rin natatakot?" Zoe asked.
"Hindi. Past na nga diba? Tsaka anong dapat kong ikatakot?" tanong ko.
"Okay. That's what you said but your eyes says different," sagot niya. Napayuko na lang ako at hindi na sumagot.
"Lumalalim na ang gabi. Wala pa ba kayong balak pumasok?" tanong ni Lean.
"Wala pa. I'm gonna enjoy the scenery," sagot ko.
"Well then, inaantok na kasi ako. Mauna na akong pumasok," paalam niya.
"Kami din Ems," saad ni Sandra. Tumango lang ako sa kanila. Iniwan nila kami ni Vince. Tumingin ako sa magandang tanawin dito. Ang bundok, dagat, buwan at mga bituin. Tila ba nagkakaisa sila upang magkaroon ng kakaibang kislap sa kabila ng kadiliman. Napansin kong nakatingin sa akin si Vince.
"What are you thinking?" he asked.
"Just the conversation earlier. About Zoe and Nathan. Napansin ko na yung sad aura ni Zoe bago pa tayo pumunta dito," I answered. Kahit hindi naman talaga 'yon ang iniisip ko. I just say it for cover up.
"'Wag mo na isipin yun. Ako na bahala kay Nathan pag-uwi natin."
"Bakit ba kasi kailangan niya mambabae? Hindi naman yun necessary! Zoe doesn't deserve it."
"Ems, 'wag mo na itago. Alam kong hindi naman yan ang iniisip mo. Is it about him?" he answered.
"You got me there, babe." I said.
"You're afraid of his comeback?"
"Yes. I don't know why." I honestly answered. Pakiramdam ko may kakaibang dala ang pagbabalik ni Ken sa buhay ko.
"It's inevitable, babe."
"Vince, I have one question to you that I've been dying to ask."
"What is it?"
"How come you comfortably talking to me about him knowing he's a threat to you?"
"I want to know what you're thinking that's why. Hindi naman kita mapipigilan na isipin siya. Hindi ko naman din pwede burahin siya sa isip mo kasi wala akong kakayahan gawin yun. I want you to be comfortable to me saying what bother you and what are the thoughts in your head."
"But.. You're hurting right? Hindi ako manhid not to know, Vince."
"Yes, I am but you're worth the pain."
"Vince, if I'm already hurting you so much leave me."
"No. Ito na naman ba tayo sa topic na 'yan? Diba pinag-usapan na natin 'yan?"
"I can't stand to know you're hurting! You're a big part of me now."
"I know but please don't ask me to leave you. It hurts. Wala pa naman siya, Ems eh. Hayaan mo muna ko sa tabi mo. Ayaw pa kitang bitawan hanggat alam kong wala ka pang solid na kakapitan. Hindi pa siya maayos, Ems. Ibabalik kita sa kaniya kapag alam kong ayos na siya."
"That's not it, Vince! I'm doing this because I know sobra na ko." I said.
"Ems, please 'wag na natin pag-usapan 'to. Hindi ako aalis sa ayaw at sa gusto mo!" he said and walk away from me. Napayuko na lang ako, ngayon lang kami nag-away ng ganito. He's always understanding and chill. Hindi ko alam bakit nauwi sa ganoon ang pag-uusap namin. Pakiramdam ko may tinatago siya sa akin. Hindi naman siya ganoon dati eh.
Vince's POV
I'm having a hard time talking about that topic. I know she's afraid of his comeback but that doesn't mean it's the end of us. Sayang lahat ng sakit na dinanas ko kung sa simpleng takot niya lang ay iiwan niya ako. Someone trusted her to me. I can't left her yet because he's at the process. This is just a little way to help. I can't leave her now. I love her I really do that's why I can't leave her yet. I was just staring at the night sky when I heard my phone ringing. So I took it out from my pocket and answer the call.
"What?" I asked. I know who the caller is.
"How is she?" he asked. The same question he ask every time he calls.
"She's mad." I answered.
"Why?"
"It's none of your business."
"It is!"
"Okay fine. Wala naman akong maitatago sayo."
"So bakit nga, Vince?"
"She's afraid."
"Afraid if what?"
"Afraid of breaking my heart."
"She loves you, huh."
"Of course she loves me. I'm her boyfriend anyways."
"Boyfriend your ass."
"I smell some jealousy," I said.
"Why would I?"
"Oh you don't need to deny it to me. I know you for pete's sake!"
"Enough of that jealousy thing. How's your squad?"
"They are fine physically but emotionally? I think no."
"Why?" he asked. Sadness is evident in his voice.
"They are all dealing with breakups." I said those words as I clenched my fist as I remember the conversation earlier.
"Ang dami na talagang nagbago simula no'ng umalis ako."
"Natural. It's been years, men."
"Yeah. It's been years since the last I stepped my feet on the Philippines."
"Kamusta ka na ba?" I suddenly asked. I usually ask this to him everytime we talk. Nakasanayan ko na rin siguro.
"Getting better. I'm still preparing my company."
"Ohhh. Well then, good luck. Until then, sa akin muna siya."
"Ingatan mo 'yan ah, Vincent." he strictly said.
"Opo, tatay. Sige na bye na. Hahanapin ko pa siya kasi iniwan ko sa tabing dagat." I answered and ended the call.
Naglakad na ako pabalik sa pinag-iwanan ko kay Ems at hanggang ngayon nandoon pa rin siya nagsusulat siya sa buhangin gamit ang isang maliit na patpat. Tumabi ako sa kaniya at binasa ang sinusulat niya.
'Emily Savvanah Howards RN'
Tinitignan ko lang siya habang nagsusulat pa rin sa buhangin.
'Published Author, Nurse' 'yan ang sinulat niyang muli.
"Are you still mad?" I asked. I know she's aware of my presence.
"No. I'm confused and sad," she answered.
"I'm sorry. I was just tired of dealing the same issue," I apologized.
"I'm sorry too. I didn't expect you are tired about that. I'm so sorry. Unli ko kasi."
"It's fine. Halika na? Pasok na tayo. Gabi na rin," I answered. Tumayo na siya sa kinauupuan niya at lumapit sa akin. Hinapit ko naman siya sa kaniyang beywang at naglakad na kami papasok sa hotel. Hinatid ko siya sa kwarto niya at saka lang ako dumiretso sa kwarto ko matapos ito. Naligo muna ako at nagbihis bago ako nahiga sa kama. Thoughts filled my head again. Sooner or later he'll be back and she will discover our dirty little secret. Time will come and all of this will be discovered. I already prepare myself for it.
Ken's POV
Nakatulala lamang ako sa harap ng desk ko habang binabasa ang isang article tungkol sa pagkakaroon ng isang successful company. I'm already conducting my research while having reviews for the board exam. I graduated engineering last month and now I'm preparing for my sweet revenge to my parents. I wrote some notes on my notebook.
"Ken, lunch is ready!" Ate Kass said.
"Okay! Sunod ako," sagot ko. Sinara niya muli ang pinto ng kwarto ko. Matapos kong ligpitin ang mga gamit ko ay lumabas na ako at dumiretso sa dining area.
"How's your research, Ken?" Kuya Kenneth asked.
"I gathered more informations. How was the search for a place?" I answered.
"Well, we bought a building 10 minutes away from here. It's ready for renovation," he answered.
"Nice. Ate Kass, how was the search for the man power?" I asked turning my gaze to her.
"Many applicants are flocking," she answered. Tumango lang ako at nagsimula nang magsandok ng pagkain.
"Kuya Ken, do you remember Ate Andy? The girl who has brown hair in your highschool days." Kyle asked.
"Yes. Why?" I answered.
"I bumped into her yesterday at the mall."
"Okay," I answered like a not interested guy. Nagpatuloy ako sa pagkain. Matapos kong kumain ay bumalik ns ako sa kwarto ko para ipagpatuloy ang ginagawa.
The next day Ate Kass ordered me to buy groceries. I was about to go inside the grocery store when a girl in jeans and plain white shurt bumped into me because she's busy typing on her phone.
"I-i'm sorry. I wasn't looking—Ken," she said while staring straight at my face.
"Long time no see, Ands." I answered.
"You bastard! Don't call me that! Why aren't you on your grave right now?"
"It's because it's not yet my time."
"If you have plans on coming back to her life, just don't. She's fine without you," she said and walk away. Her words struck me. Is she really better without me? I disregard the thoughts and go inside the grocery store and bought the things on the list. I immediately go home after that.
Inayos ko muna sa pantry namin ang mga binili ko bago ako umakyat sa kwarto ko. Nagbihis ako ng pambahay at nilabas ang sample test questions ng board exam. Sinusubukan kong ibaling ang atensyon ko sa ginagawa ngunit lumilipad ang aking isipan sa sinabi ni Andy.
"If you have plans on coming back to her life, just don't. She's better off without you."
"If you have plans on coming back to her life, just don't. She's better off without you."
"If you have plans on coming back to her life, just don't. She's better off without you."
Is she really better without me? Sayang ba lahat ng efforts ko? Nagkamali ba ako ng kalkulasyon? Natigil ang pag-iisip ko nang bumukas ang pinto at pumasok si Ate sa loob ng kwarto ko.
"Ken, they want you to have training on our company," she said.
"Okay. Kailan ako magsisimula?" tanong ko.
"Next week. You'll be working alongside with Ana."
"Okay. If they thought that's a way for our soon to be marriage to work then not. Sinong niloloko nila?"
"What were you thinking earlier?" she asked still looking at the ceiling. She's now laying on my bed.
"Is she better without me, Ate? Sayang na ba ang efforts ko?" sagot ko.
"I think so, Ken. She survived for the past 20 years without you and now she's getting close to achieve her dreams."
"As I get close to my freedom, unti-unti na din siyang lumalayo sa akin. May babalikan pa kaya ako?"
"Walang sigurado sa mundo, Ken. Kung 'yan lang ang layunin mo para sa mga efforts na 'to bakit ka pa nagsasayang ng oras mo?"
"Hindi lang 'to para sa kaniya, Ate. Para rin 'to sa sarili ko. Para mapatunayan ko na kaya ko ng wala ang tulong nila. Kaya kong tumayo sa sarili kong paa. Kaya ko umunlad ng hindi nagpapakasal sa taong di ko naman mahal!"
"Oh, yun naman pala eh. 'Wag mo isipin na may kailangan kang balikan, kasi kung palagi 'yan ang iisipin mo, palagi kang ma-di-discouraged sa mga gusto mong gawin."
"I'm not dicouraged, I'm just thinking."
"Parang ganoon na rin yun, Ken."
"Hindi lang maalis sa utak ko yung thought, Ate. Nakausap ko kasi si Andy kanina. Nabangga niya ko sa may grocery store and she said, Ems is better without me."
"Ken, time flies so fast. It's been almost 20 years. Hindi mo sigurado kung ikaw pa rin ang mahal niya. Naiintindihan ko kung bakit ganoon ang naging reaksyon ni Andy kasi iniwan mo yung kaibigan nila. Hindi mo man lang naipaglaban yung relasyon niyo. Kaya she's mad at you."
"I believe in the saying first love never dies and I promise to her that I'll love her even from afar."
"Paano kung 'yang pangako mo, kinalimutan niya na?" she asked. Natahimik ako ng marinig ito sa kaniya. Nakalimutan niya na nga kaya yung pangako ko? Lumabas na si Ate ng kwarto ko. Napag-desisyonan ko na lamang na magpahinga. Humiga ako sa kama ko at binuksan ang phone ko. I opened instagram to see what's recent on Emily's life. Sakto naman na unang bumungad sa akin ang picture nilang magkakasama na nakatalikod sa camera at nakaharap sila lahat sa dagat.
'My mahiwaga' the caption says. I scrolled up and Vince posted a photo of him and Emily holding a cake. Emily is kissing Vince's cheeks on the photo. They look so happy on the picture.
'Congratulations, Binibini. Finally after 4 long years of unending paper works and sleepless nights we made it! We made it to the top! Cheers to more achivements and I can't wait to seat beside you on our book signing! I love you so much!' his caption says. I didn't notice tears come out from my eyes. I didn't remember when was the last time I cried. Fuck this! Why do I need to cry? Is this how much I suffered? Tears continue to fall even I already wiped it. Nang kumalma ako ay tumayo na ako at pumunta sa banyo upang maghilamos. Nagbihis ako ng pang-alis, bibili ako ng art materials. Mabilis akong nag-drive paalis sa condo building namin at dumiretso sa bookstore. Bumili ko ng canvas at pintura na iba-ibang kulay. Pati paint brush na iba't ibang uri.
Pagdating ko sa condo namin ay dumiretso ko sa kwarto ko. Binuksan ko ang cabinet ko kung saan nakalagay yung canvas stand at iba ko pang paintings. Habang kinukuha ko ang stand ay biglang may tinamaan ang stand na painting kaya natanggal ito sa lalagyan. It's my painting of Taal Volcano. Taal is the last place I've been with her. Binalik ko na ito at sinarado ang cabinet. Sinarado ko ang pintuan ng kwarto ko at nilock ito. Tinanggal ko ang laman ng desk ko at sininop ito sa drafting table ko. Nilapag ko doon ang mga materyales na binili ko. Tinanggalan ko ng plastic ang canvas. Kumuha ko ng isang mechanical pencil sa pencil holder ko at nagsimula nang mag-drawing ng outline. Nang matapos ko ang outline ay napansin kong ang naiguhit ko ay isang couple na nakatingin sa buwan at bituin sa tabing dagat. Hinubad ko ang hoodie ko at hinagis ko lang sa kama ko. Nagsimula na akong magbukas ng mga pintura at sinimulan nang pintahan ang outline. Unti-unti nang umaangat ang ganda nito. Pagkatapos nang isang oras ay napaupo na lang ako dahil sa pagod. While staring at my masterpiece I realized, I cried earlier. Tinignan ko ang bakas ng pintura sa damit, braso at kamay ko. Pain, pain is the reason why I painted a beautiful masterpiece. Arts is my way to release everything. Drawings and paintings are my rest. Akala ko tapos na ngunit may naramdaman nanaman akong likidong tumutulo galing sa mata ko.
"Argh! Why?!" I shouted. My room is sound proof so I don't have to worry.
"Bakit?! Wala kang karapatang umiyak, Ken! Wala! Ikaw ang nang-iwan diba?! Wala kang karapatang umiyak!!! Tigilan mo na 'yan!" I shouted again. This is how I release my frustrations. Niyakap ko na lamang ang mga tuhod ko at doon hinayaang bumagsak ang mga luha ko. I think it's not bad to cry just once. Nang mahimasmasan ay pumasok ako sa banyo para maligo. Pagkatapos kong maligo ay inayos ko na ang mga ginamit ko. Hinugasan ko ang mga paintbrush at itinabi ito sa lalagyan ko ng ballpen. Binalik ko sa loob ng cabinet ang canvas stand habang ang painting naman ay isinabit ko sa tapat ng desk ko. Binalik ko na ang mga gamit na tinanggal ko sa dati nitong pwesto.
Lumabas ako ng kwarto ko at pumunta sa kusina. I opened the fridge and check if there's beer, luckily I found 2 cans. Kinuha ko ito at binuksan ang lata. Ininom ko ito habang nakasandal sa counter.
"Anong problema, Ken?" Ate Kass asked when she enter the kitchen.
"Nothing." I answered and get the other can and went to the balcony. I'm watching the sunset from here. Nagulat ako nang may umagaw ng isang can sa akin. Tiningnan ko kung sino ito at nakita kong si Kuya Kenneth ito.
"Babae na naman?" he asked.
"No." I answered and turn my gaze back to the sunset.
"Ah si Ems. 'Wag mo kong niloloko, Ken. 'Yang mata mo, namumugto. Umiyak ka 'no?"
"No." I denied.
"You don't need to deny it. It's ok to cry for quite some time. It's okay to be vulnerable for awhile cause you're a human. There's no exemption even gender to make you feel vulnerable."
"I just can't take the load anymore."
"You can talk to us, to me. You don't need to carry the burden alone."
"It's my burden to carry. Asikasuhin niyo muna yung tinatayo kong kompanya. Akyat muna ko, Kuya." paalam ko. Tumango lang siya kaya pumasok na ako sa loob at dumiretso sa kwarto ko. Nahiga ako sa kama ko and stared at ceiling for a few minutes and let my eyes fall asleep hoping that the next day is better than now.
A/N: Happy 44 reads! Thank you for reading! Enjoy reading my update Bemskies!♡
Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top