Mia 

Zaraz po przebudzeniu poczułam, że jestem przygnieciona do ściany. Oczywiście jak by inaczej Dylan leżał rozwalony na większej części łóżka. Wstałam, najciszej jak potrafiłam i podeszłam do biurka, na którym leżała mała biała koperta. Wzięłam ją do ręki i usiadłam na fotelu, który znajdował się w kącie pokoju. Otworzyłam kopertę i wyciągnęłam beżową kartkę, którą zaczęłam czytać.

" Hej Mia. Od czasu, gdy Cię poznałem, byłaś dla mnie wszystkim i chodź, wiedziałem, że ty nigdy nie będziesz moja w stu procentach, to i tak Cię pokochałem. Starałem się, jak mogłem, żebyś patrzyła na mnie tak samo, jak na niego. Nie wyszło. Twoje oczy zawsze błyszczały pięknie, gdy tylko się zawieszałaś i myślałaś o nim. Starałem się, Ci go zastąpić, choć w małym stopniu, ale ty tak naprawdę od zawsze kochałaś jego. Gdy wyjechałaś, wiedziałem, że wszystko się zmieni, szczególnie że nie mogłem jechać z tobą. Od razu Ci napiszę, że nie nie zdradzałem Cię wcześniej, nawet nie zdradziłem Cię do momentu końca naszego związku. Z Amber.. to inna dłuższa historia, która nie jest na taką rozmowę. Chcę, żebyś wiedziała, że moja miłość do Ciebie była prawdziwa i przepraszam, że wszystko wyszło, jak wyszło. Teraz ty będziesz szczęśliwa, a dla mnie to liczy się najbardziej... Jeśli kiedyś będziesz się chciała spotkać, to daj znać i przepraszam Cię, że powiedziałem twoim rodzicom, to wszystko, po prostu pytali. "

  Przeczytałam list, a w moich oczach pojawiły się łzy. Dla niektórych to może puste słowa, które napisał, ale dla mnie miały większe znaczenie. Znałam Archiego i wiedziałam, że słowa, które napisał w liście, były prawdą. Kochał mnie, a ja po prostu nie potrafiłam tego odwzajemnić.

- Hej mała, co się dzieje ? - usłyszałam dobrze znany mi głos, szybko wytarłam łzę z policzka i uśmiechnęłam się w stronę chłopaka, który właśnie wstał z łóżka.

- Nic, nic. Wyspałeś się ? - zapytałam, a chłopak podszedł do mnie, po czym kucnął, co spowodowało, że jego oczy były naprzeciw moich.

- Co tam masz? - zapytał, wskazując kartkę, którą złożyłam na cztery części.

- To ? To nic - zaśmiałam się nerwowo, przeczesując palcami splątane włosy.

- Kłamać nie umiesz, a teraz pokaż - powiedział chłopak, wystawiając rękę, na co wypuściłam powietrze ze świstem i nie chcąc się kłócić, podałam chłopakowi list.

Dylan czytał spokojnie, a ja miałam wrażenie, że z każdym słowem jego mięśnie się napinają. Widziałam, że jego szczęka coraz bardziej się napina, a oczy nabierają wyraźniejszych kolorów. Wiedziałam, że gdy pokażę szatynowi list, to ani trochę mu się nie spodoba.

- Naprawdę ? Miał czelność zwalić wszystko na Ciebie i do tego napisać uroczy list ? - zapytał wkurzony szatyn, wstając ze zdenerwowania.

- Znam Archiego i wiem, że to, co napisać w liście było prawdą - powiedziałam, a chłopak pokręcił głową, tak jakby nie chciał przyjąć do wiadomości, że wciąż go bronie.

- Mia ! Kurwa mać, dlaczego to robisz ? Dlaczego pomimo tego, co Ci zrobił, wciąż go bronisz ! - krzyknął, wyrzucając ręce, czym chciał pokazać, że nie ma już sił.

- Może dlatego, że po prostu za bardzo ufam ludziom? Daje te pieprzone drugie szansy ! Wybaczam Dylan, ale nie zapominam.. Wiesz o tym bardzo dobrze - powiedziałam, sama nie wiem czemu, ale wiedziałam dobrze, że jest to czuły punkt chłopaka.

Dylan stanął i wpatrywał się w jeden punkt, a między nami nastała głucha cisza, która była nie do zniesienia.

- Właśnie Mia i dlatego on tobą manipuluje.. W ten sposób chce wzbudzić w tobie poczucie winy, a jak chcesz wytłumaczyć to, że nagadał takich głupot twoim rodzicom ? Zwalił wszystko na Ciebie, bo Cię zna. Wie, że łatwo przebaczasz i wie, że ufasz ludziom, w ten sposób może łatwo się wybielić - powiedział chłopak, podchodząc w moją stronę i łapiąc moje ręce w swoje - Proszę Cię Mia, nie bądź naiwna, chodź raz, pokaż, że nie można tobą manipulować - poprosił, patrząc w moje oczy.  

  Kompletnie zbita z tropu odetchnęłam głośno. Nie byłam pewna czy słowa Archiego były prawdą, wręcz przeciwnie, miałam pewne wątpliwości co do tego. Co, jeśli Dylan miał rację? Archie próbował w ten sposób się wybielić i zwalić winę na mnie ? Może próbował po prostu spowodować, że będę mieć poczucie winy, co wyszło mu idealnie. Powinnam przestać brać słowa innych do siebie i w końcu się sprzeciwić. Chyba wreszcie nastał ten dzień, kiedy w końcu przestanę go bronić, a on w końcu dostanie to, na co zasłużył.

- Masz rację - powiedziałam, wciąż patrząc w powiększone źrenice chłopaka - Powinnam przestać wierzyć w każde słowo ludzi.. - przyznałam rację chłopakowi, co spowodowało, że na jego usta wpłynął lekki uśmiech.

- Zuch dziewczyna - powiedział chłopak, całując mnie w policzek.

- Czyli co nasza zemsta na nich dalej aktualna ? - zapytałam, a chłopak przytaknął.

A co jeśli to, co pisał Archie, było prawdą ? Co, jeśli zrobisz im krzywdę tym wszystkim - wciąż krążyły mi po głowie te myśli, które starałam się odgonić.

- To teraz chodźmy coś zjeść - powiedziałam w stronę chłopaka, a on pomógł mi wstać i razem ruszyliśmy w stronę kuchni.

***  

  Po zjedzeniu śniadania w towarzystwie mojej mamy, uznaliśmy, że dobrym pomysłem będzie się iść wykąpać i choć trochę ogarnąć. Gdy byliśmy już w stanie wyjść na miasto, a raczej ja byłam, bo Dylan dosłownie potrzebował pięciu minut i wyglądał idealnie, ze mną niestety tak nie było. W końcu, jak to z nami kobietami, nawet godzina nie pomaga, żeby wyglądać choć trochę dobrze.

- Jedziemy ? - zapytał Dylan, wchodząc do łazienki, gdy nakładałam tusz na rzęsy.

- Tak, już idę - powiedziałam, zakręcając maskarę.

- Nie wiem, po co się malujesz, przecież bez makijażu też wyglądasz obłędnie - stwierdził chłopak, na co się zaśmiałam.

- Taka natura kobiet - stwierdziłam, puszczając mu oczko i wymijając go w progu drzwi.

- Oj kobiety, to skomplikowane istoty - stwierdził cicho chłopak.

- Słyszałam - zaśmiałam się, a chłopak pokręcił głową.

Gdy skończyliśmy swoje przekomarzanie, Dylan poszedł po walizkę z niespodzianką dla Amber, a ja ruszyłam do kuchni, gdzie siedziała mama i sprawdzała coś na komputerze.

- Jak tam mamuś ? Dzidziuś się dobrze rozwija ? - zapytałam, a kobieta się zaśmiała.

- Rośnie jak na drożdżach, ale przynajmniej z nim nie mam takiego problemu, jak z tobą - powiedziała kobieta, a ja się zaśmiałam.

- Oj niech tylko będzie chłopiec, to dopiero Ci da w kość, jak dorośnie - stwierdziłam, a kobieta pokręciła głową.

- Ja bym bardziej obstawiała, że córki trzeba bardziej pilnować - zaśmiała się kobieta, co wywnioskowałam, że słowa tyczyły się mnie.

- Idziemy ? - zapytał Dylan, na co przytaknęłam i pocałowałam kobietę w policzek.  

Razem z Dylanem ruszyliśmy samochodem mojej mamy do mieszkania, które kiedyś było moim domem, a obecnie mieszka w nim mój wróg. Przez całą drogę do mieszkania miałam myśli, co powinnam powiedzieć. W końcu jakby nie patrzeć to ja zdradziłam Archiego, ale to oni zachowali się okropnie wobec Davida. Sama nie wiem, kiedy samochód się zatrzymał, a my staliśmy na mostku. Wysiadłam z samochodu lekko zdenerwowana, bo sama nie wiedziałam, czego mam się tam spodziewać.

- Dasz radę, jak coś jestem obok - powiedział chłopak, trzymając swoją rękę na moich plecach.

W tamtym momencie czułam się okropnie. Mój żołądek się skurczył ze zdenerwowania, a ja kompletnie nie wiedziałam co mam zrobić. Wzięłam głęboki wdech i powolnym krokiem ruszyłam do "mojego mieszkania". Drżącą ręką włożyłam klucze do zamka i otworzyłam drzwi. Miałam wrażenie jakbym była w jakimś filmie. Weszłam do pomieszczenia, które jeszcze kiedyś uznałabym za mój kącik, a teraz zostałam stąd tak po proostu wywalona. Przeszłam przez korytarz w poszukiwaniu Amber lub Archiego i tak jak myślałam, znalazłam ją w salonie. Owiniętą w mój koc, siedzącą na mojej kanapie i oglądającą jakiś gówniany serial na moim telewizorze. Gdy ją dostrzegłam, wszystkie obawy zniknęły, a mi od razu podskoczyło ciśnienie, co spowodowało duży zastrzyk adrenaliny.  

  - Kogo my tu mamy ? Nasza bajkowa księżniczka - stwierdziłam, śmiejąc się bez krzty wesołości, na co dziewczyna lekko podskoczyła i momentalnie zerwała się na równe nogi.

- Mia ? - zapytała, nie dowierzając w to, co widzi.

- Nie kurwa książę - stwierdziłam, podchodząc do szafki, na której było postawione ich wspólne zdjęcie.

Zaśmiałam się, przyglądając fotografii, która przez przypadek wypadła z moich rąk, co spowodowało, że szybka rozbiła się na małe kawałeczki.

- Upss - stwierdziłam, robiąc smutną minę.

- Co tutaj robisz ? - zapytała dziewczyna lekko wystraszona.

- Myślałaś, że się nabiorę na te tkliwe słówka Archiego ? Kocham Cię, moja miłość do Ciebie była prawdziwa, balablabla - powiedziałam, podchodząc do dziewczyny, która z każdym moim krokiem się odsuwała.

- Nic nie rozumiesz - powiedziała dziewczyna przestraszonym głosem.

- Nic nie rozumiem? Doprawdy ? Wystarczy, że rozumiem fakt, iż zachowałaś się jak śmieć. Jak pieprzona księżniczka, która myślała, że życie toczy się jak w bajkach i żadne konsekwencje nie będą wliczane. Wiesz, że zniszczyłaś go psychicznie? Szkoda, że Ciebie nie potraktował ktoś jak śmiecia, tak jak ty potraktowałaś Davida. - stwierdziłam, będąc blisko dziewczyny.

- Kurwa Mia, chyba nie wiesz, co mówisz. Wiesz, czemu uciekłam sprzed ołtarza ? Bo nie mogłam wytrzymać. Nie mogłam wyjść za faceta, który rok temu mnie zdradził - wykrzyczała dziewczyna, a ja momentalnie stanęłam i zmarszczyłam niezrozumiale brwi.

- Co ty powiedziałaś ? - zapytałam zdziwiona słowami dziewczyny.  

  Czy David ją naprawdę zdradził rok temu, czy to była tylko tkliwa wymówka, żebym nie robiła jej krzywdy.

- To, co słyszałaś, David rok temu zdradził mnie na imprezie po pijaku.. Myślałam, że potrafię z tym żyć, ale fakt, że miałabym spędzić z nim całe życie, nie dawał mi spokoju. Nie mogłam tak żyć, zrozum - powiedziała dziewczyna, a jej oczy zaszły łzami.

- Dlaczego mam Ci wierzyć ? - zapytałam, a dziewczyna westchnęła.

- Bo jesteśmy przyjaciółkami - powiedziała, na co się zaśmiałam.

- Byłyśmy i nigdy więcej nie mów, że nimi jesteśmy - powiedziałam, na co dziewczyna momentalnie przytaknęła - Jak to się zaczęło - zapytałam, a dziewczyna przełknęła ślinę.

- Wtedy.. Co Archie przyjechał i mnie odwiózł, to poczułam coś do niego... A bardzo dobrze wiedziałam, że ty go nie kochasz, ponieważ cały czas po głowie chodził Ci Dylan. Wtedy od słowa do słowa zaczęliśmy się dogadywać i on zapytał, czy ty i Dylan.. A ja nie zaprzeczyłam, bo go zdradziłaś. Zdradziłaś go z Dylanem, co było nie fair Mia. - mówiła, a ja jej momentalnie przerwałam.

- Nie mów, co jest fair, a co nie bo ty się sama nie zachowałaś lepiej - stwierdziłam

- Wtedy on mnie pocałował i poczułam coś, czego nigdy nie czułam przy Davidzie. Przepraszam Mia, że tak wyszło - powiedziała dziewczyna, na co się zaśmiałam.

- Wiesz co ? Nigdy nie zasłużyłaś, żeby być przyjaciółką któregoś z nas. Po tym wszystkim, co zrobiłaś mi i Davidowi lepiej dla Ciebie, żebyś nie przyznawała się, że nas znasz, bo dla nas już nie istniejesz. Jeszcze chciałabym Ci tylko coś przekazać - powiedziałam, po czym wyszłam na korytarz i rzuciłam przed nią bagaż z jej ubraniami, a dziewczyna się zdziwiła.

- Moje ubrania ? - zapytała zdezorientowana.

- Otwórz - powiedziałam, a dziewczyna otworzyła swoją walizkę i z przerażeniem patrzyła na pocięte ubrania.

- Co wyście zrobili- powiedziała, a ja się zaśmiałam.

- Teraz twoje rzeczy to zwykłe szmaty, jak i właścicielka - powiedziałam, po czym podeszłam do szafki, gdzie leżało jeszcze jedno zdjęcie naszej parki.

Wzięłam zdjęcie i z całej siły rzuciłam w ścianę, co spowodowało, że zdjęcie rozwaliło się, a Amber wciąż patrzyła z wielkim przerażeniem raz na swoje rzeczy raz na ścianę, z której odpadła malutka warstwa farby.

- Dla nas nie istniejesz, mam nadzieję, że zdechniesz - powiedziałam i rzuciła w dziewczynę kluczami od drzwi.

Już miałam wychodzić, gdy na stole dostrzegłam mojego laptopa. Podeszłam do niego i wyszłam, zabierając to, co moje. Po Dylanie minie widziałam, że był ze mnie dymny.

- Pięknie kochana - stwierdził, zabierając z moich rąk urządzenie i wkładając je do samochodu.

- Trzeba walczyć o swoje - stwierdziłam, siadając na miejsce pasażera.

Chwilę później chłopak odpalił samochód i z piskiem opon odjechał z posesji, na której nigdy więcej nie chciałam się pojawić.

Jechaliśmy spokojnie, rozmawiając na różne tematy, gdy nagle chłopak zatrzymał samochód, a ja kompletnie nie wiedziałam, co się dzieje.

- Mia.. Leje Ci się krew z nosa - stwierdził, a ja dotknęłam nosa, z którego faktycznie zaczęła lać się krew..  

***

Tududu ! 2022 słów ! Jestem w szoku, że tak dużo ! Jak wam się podoba nowy rozdział ? Co myślicie o Amber i Archie ? Dawajcie znać ! A jeśli są tu jacyś maturzyści to powodzenia! Trzymam kciuki! Kocham was ! Buziaczki ! <3