โอเคตอนนี้การใช้ห้องน้ำร่วมกับคนแมทยังไม่แย่เท่ากับต้องมาใส่ยูนิฟอร์มเห่ยๆนี่

โอ...กระโปรงมันอาจจะยาวไปหรือเนคไทประหลาดๆนี่กันนะที่ทำให้มันแย่

บางทีชั่วโมงตัดเย็บของมิส คิงส์ เมื่อสามปีก่อนอาจช่วยได้

แล้วฉันควรแต่งหน้ายังไงให้เข้ากับยูนิฟอร์มบ้านี่ดี

วันแรกไม่ต้องอะไรมากหรอก

แต่เธอต้องสวยและเด่นที่สุดนะเมื่อไปถึงที่นั่น

อ่อนไปหรือเปล่าเนี่ย

ให้ตายมันอ่อนไป

ปัง!

"เผื่อเธอไม่อยากไปสายในวันแรกแบบนี้น่ะ ก็ควรออกมาสักที"

เหมือนยูนิฟอร์มนี่ถูกกำหนดให้ดูดีบนตัวแมทแค่คนเดียว มันดูดีแม้ว่าเนทไทนั่นจะสีประหลาดไปหน่อย มันยังคงดูดีแม้เขาจะผูกเนคไทแบบไม่ได้ตั้งใจ

"พี่ควรไปเป็นนายแบบหรืออะไรเทือกนั้น มันจะต้องดีแน่ๆ"เบียเน็ททาร์ได้สางผมตัวเองหงุดหงิด"มันน่าน้อยใจ"เธอพึมพัมกลับตัวเอง

"อะไรของเธอ ฉันจะไปเป็นนายแบบได้ยังไงกัน แต่ก็นะฉันพอรู้ตัวเองอยู่บ้างว่าตัวฉันเองน่ะหน้าตาดี"แมทธิวเดินเอาไปพาดบนไหล่น้องสาว"เสร็จหรือยัง เวลานี้เราควรถึงโรงเรียนได้แล้ว"

"ไปไง"

"กินอะไรก่อนมั้ย จะว่าไปก็พอมีเวลาเหลืออีกนิดหน่อยฉันทำแพนเค้กให้เธอยังทัน เอามั้ย"แมทธิวก้มหน้าลงไปยี้กับหัวน้องสาว

ทันทีที่เบียเน็ททาร์รู้สึกตัวเธอรีบดันตัวออกมาจากเขาทันที"เฮ้ นี่ระวังหน่อยสิผมฉันเซ็ทแล้วนะ !"

"ว่าไงเธอจะเอามั้ยแพนเค้กน่ะ" เขาไม่สนใจ

"ไม่ล่ะ ขอบใจ -อะไร"

" แอปเปิ้ลไงถามแปลก"แมทยื่นแอปเปิ้ลมาตรงหน้าไม่สิมันยื่นมาจนมันจะถิ่มหน้าฉัน

"ฉันหมายความว่าเพื่ออะไรโว้ย เจ้าบื้อ"

แมทเอาลิ้นดุนแก้มแล้วเหร่ตามองมาทางฉันนิดหน่อยนิดก่อนที่ตัวเขาเองจะถอนหายใจแล้วเดินเอามือมาพาดบนไหล่ฉันอีกครั้ง"กินซะ หัดกินอะไรซะบ้างตัวเธอน่ะผอมยิ่งกว่าโครงกระดูกสะอีก"

"ไปก่อนแล้วเจอกัน"

"โว้ย ก็บอกอย่ายุ่งกับหัวฉันไง"แมทยังไม่วายบอกลาโดยการเอามือมายีผมฉันก่อนจะวิ่งหายหัวไปในฝูงนักเรียนนับร้อย

ยืนเอ๋ออยู่พักใหญ่ก่อนตัวเองจะรู้สึกได้ว่ามีสัมผัสเบาๆมาแตะที่ไหล่ ฉันหมุนตัวกลับไปและเลิกคิ้วเล็กน้อยให้กับผู้หญิงสามคนที่น่าจะปีเดียวกัน

สวยหนิแต่ฉันสวยกว่าย่ะ

ผู้หญิงที่ยืนตรงกลางผมบลอนด์เป็นลอนก้าวเท้าให้ได้ใกล้ฉันมากขึ้นหรือเพื่อให้ตัวเองดูเด่นกว่าสองคนข้างหลังจะอะไรก็ช่างเหอะ ฉันสนใจแค่ว่าสะกิดฉันทำไม

ฉันเลิกคิ้วอีกครั้งเพื่อว่าจะมีใครสักคนยอมอ้าปาก

"ไง ฉันเจเนซิสเป็นประธานนักเรียนของที่นี่" แล้วไง "เธอคงจะเป็นเด็กใหม่ที่นามสกุลโรเบิร์ตสิใช่มั้ย"ในที่สุดคนที่ก้าวเท้าออกมาก็เริ่มอ้าปาก"ฉันได้รับคำสั่งจากอาจารย์ใหญ่โรสให้ดูแลเธอเป็นเวลา หนึ่งสัปดาห์เต็ม"เจเนซิสชะเง้อมองข้างหลังฉันด้วยท่าทางสงสัยราวกับมองหาใคร"แต่จากคำสั่งบอกว่าจะมีเด็กใหม่ที่นามสกุลเดียวกันมาสองคนไหนหนิ ไหนล่ะอีกคน ฮื้ม?" หล่อนยื่นกุญแจอะไรสักอย่างมาตรงหน้า เอ..แต่ดูเหมือนข้างหลังกุญแจนั่นจะเป็นGucciรุ่นที่น่าจะตกยุคไปเมื่อสองปีก่อนมันจะดูจงใจไปหรือเปล่า"นี่กุญแจล็อคเกอร์ของเธอ"

"เธอเจเนซิสใช่มั้ย ขอบคุณแต่ฉันดูแลตัวเองได้" หล่อนดูจะน่าเสียไปเล็กน้อยก่อนจะหันไปกระซิบกับคนข้างหลังด้านซ้ายแล้วหันกลับมาปั้นยิ้มต่อ

"และถ้าเธอสงสัยว่าโรเบิร์ตอีกคนไปไหน ก็เชิญไปตามหาเขาเอง"ฉันเอื้อมมือไปดึงกุญแจมาจากเจเนซิสแล้วยกChanelรุ่นล่าสุดที่บอกกับแม่ว่าจะเป็นใบสุดท้ายแล้วจริงๆขึ้นมาตรงหน้าแล้วหย่อนกุญแจลงไป

อย่าคิดว่าอวดของแบบนั้นกับคนอย่างเบียเน็ททาร์เลย ขอร้องเพราะฉันไม่ยอมแน่

นี่ฉันลงเรียนแต่ภาษาไปสินะ แหงล่ะง่ายจะตายให้หลับตาทำข้อสอบยังได้

โอเค เรื่องหลับตาทำนั่นออกจะเวอร์ไปหน่อยแต่จะบอกให้ว่าฉันกลับแมทน่ะเกิดและโตที่เยอรมันมา ห้าปี เอาง่ายๆคือพูดเยอรมันได้ก่อนอังกฤษเสียอีก และถูกส่งไปปรับนิสัย(ดัดสันดานน่ะ)กับป้าและลุงที่สเปนเมื่อปีก่อนแล้วถึงค่อยถูกย้ายมาที่นี่

"สวัสดีนักเรียนที่น่ารักของฉันทุกค-" ประตูห้องถูกดังขึ้นขัดจังหวะผู้ชายหัวเกือบไม่มีผมพุงยื่นขณะกำลังพูดอยู่

"ขออนุญาตค่ะอาจารย์ แต่มีคำสั่งให้เบียเน็ททาร์ โรเบิร์ตไปพบอาจารย์ใหญ่โรสที่ห้องทำงานหลังชั่วโมงเรียนเลิกค่ะ" ฉันคงจะหูฝาดไปสินะ ไม่สิเมื่อกี้หล่อนคนที่เปิดประตูมาพูดชื่อเบียเน็ททาร์และนามสกุลของฉันหนิ "อย่าลืมไปนะจ๊ะเบียเน็ททาร์" หล่อนทิ้งท้ายก่อนจะปิดประตูไป

แฮร่! นังบรูคนังคนขี้อวด555555 คอมเม้นต์มาคุยกันก็ดีน้าาา