"ขออนุญาตค่ะ ไม่ทราบว่าคุณเอ่อ... อาจารย์ใหญ่โรสใช่มั้ย"

หญิงวัยกลางคนที่นั่งพิงพนักเก้าอี้ตัวใหญ่เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

"เอ่อ ฉันหมายถึง'ใช่มั้ยคะ'" โอเคหลังจากตระหนักได้ว่าฉันควรมีมารยาทบ้างในการพบกันครั้งแรก

"ใช่จ่ะ เชิญนั่งก่อน" หล่อนว่าก่อนจะปิดแฟ้มเอกสารตรงหน้าลงอย่างเบามือ"เธอคงจะเป็นคุณโรเบิร์ตใช่มั้ยล่ะจ๊ะ"

แหงสิ

ก็หล่อนเป็นคนเรียกฉันมาเอง

"เอาล่ะจ่ะ ฉันว่าเธอคงจะไม่ได้อ่านกฎระเบียบของโรงเรียนอันน่ายกย่องของเราที่ทางเราส่งไปใช่มั้ยล่ะจ๊ะ" หล่อนพรำ่พลางยื่นซองสีน้ำตาลขนาดเท่าเอสามมาตรงหน้า"ตามกฎระเบียบแล้วเนี่ย ข้อแรกเลยฉันคิดว่ากระโปรงของเธอมันจะสั้นไปหน่อยหรือเปล่า"

"สั้น?" ฉันเล็มมันออกไปแค่นิดเดียวเองให้ตายขืนให้ใส่ยาวกว่านี้ก็ลากพื้นพอดีกัน

"ใช่จ่ะ สั้นหรือเธอมีปัญหาอะไร" หล่อนเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม"อีกข้อนะจ๊ะ ทางโรงเรียนของเราได้ให้สิทธินักเรียนของเราใช้กระเป๋าที่ไม่ใช่ของโรงเรียนได้นะจ๊ะ"

ก็ของโรงเรียนโคตรจะเชย ถ้าขืนบังคับให้ใช้มีหวังนักเรียนทั้งโรงเรียนตั้งกลุ่มประท้วงแน่

"แต่ต้องเป็นกระเป๋าสีดำสุภาพเท่านั้นนะจ๊ะ ฉันเกรงว่า-"หล่อนพยักพเยิดหน้าพร้อมคางแหลมๆตรงมาที่ชาแนลสีแดงที่วางอยู่บนตักของฉัน ให้ตาย"กระเป๋าของเธอผิดกฎนะจ๊ะ"

"เอาเป็นว่ายังมีอีกหลายข้อที่เธอและอาจจะรวมถึงพี่ชายเธอด้วยที่ยังไม่รู้ ลองเอาซองนี่ไปอ่านดูนะจ๊ะ"

และนั่นเป็นประโยคสุดท้ายที่หล่อนพล่าม

"กระเป๋าใบใหม่"ฉันกรอกเสียงใส่โทรศัพท์ทันทีเมื่อปลายสายตอบรับ

"อะไรกัน ไหนตกลงกันแล้วไงชาแนลนั่นคงเป็นใบสุดท้ายที่แม่จะให้ลูกได้"คาร์ลาตอบเสียงงัวเงีย แหงล่ะก็ที่นู่นมันยังไม่เช้าเลยไง

แต่ใครสนกันล่ะ

"แม่ต้องซื้อกระเป๋าให้ใหม่"

"เดี๋ยวนี้" ฉันย้ำ

"มีเหตุผลอะไรที่แม่ต้องทำตาม นอกจากความเอาแต่ใจของลูก"

"อ๋อ เหตุผลเหรอมีแน่ล่ะ"ฉันถ่ายกฎระเบียบประหลาดบ้าบอส่งให้คาร์ลาทันทีที่กดพักสาย"นี่ไงเหตุผล"

"เอาเป็นว่าแม่ขอดูอีกที กลับไปตั้งใจเรียนได้แล้วอย่าให้แม่ต้องผิดหวัง
ฝากความคิดถึงแมทด้วย รักลูกจ่ะ"

"ฮัลโหล เฮ้! แม่ ฮัลโหล?" 'รักลูกจ่ะ' ขออ้วกทีเถอะ

To mum

ถ้าแม่ไม่ตัดสินใจให้เร็ว หนูอาจโดนยึดกระเป๋า แล้วถ้ากระเป๋าโดนยึดหนูก็คงไม่มีกะจิตกะใจมาตั้งใจเรียนหรอกนะ.

ขอแค่สลัดดีๆสักจานกับน้ำแร่สักขวดเถอะน่า

โรงอาหารที่นี่เสียงดังชะมัด ไหนใครบอกคนอังกฤษเป็นผู้ดีไงเล่า ไหนกัน

อิ้ว

เฟรนฟราย มันบด ไก่ทอด ทาร์ต ให้ตายกินกันเข้าไปได้ยังไง

ติ้ง!

You got message from Matt : ทางนี้! หันซ้าย

แน่นอนฉันหันไปตามข้อความแมทนั่งอยู่กับกลุ่มผู้ชายร่างแห้งๆกับร่างบึกบึนรวมกัน ไม่มีทางที่ฉันจะย่างก้าวกายเข้าไป

Matt : มานั่งด้วยกัน
Brook : ไม่
Brook : กลิ่นโคตรจะไม่โอเค, บอกทีสลัดอยู่ตรงไหน
Matt : เคาน์เตอร์ริมสุดทางเดิน
Matt : แล้วจะไปนั่งตรงไหน ที่เต็มหมดแล้วเบิกตาดู!
Brook : หาได้แล้วกันน่า

ม้านั่งสีเขียวด้านนอกตึกก็ไม่ได้แย่สักเท่าไหร่ ถ้าหากฉันไม่บ้าจริงๆที่จะออกมานั่งกินมื้อเที่ยงตอนอากาศเลขตัวเดียวขนาดนี้อะนะ

*เนื้อเรื่องที่แต่งขึ้นไม่ได้มีเจตนาจะว่าหรือเหยียดอาหาร,สิ่งของหรือผู้คนใดๆทั้งสิ้นนะคะ เป็นแค่จิตนการตามพล็อตที่คิดได้ในแบบของเด็กผู้หญิงที่หยิงและเอาแต่ใจเท่านั้นค่ะ

ขอบคุณค่ะ//