Insanlar sevmezdi onu, o da insanları.
Yaklaşmak istemezdi yalanlara. Ama hayatı büyük bir yalandı. Onlara ne çok yakın, ne de çok uzak olmak isterdi. Güvende olacak kadar yakın, ama gözlerinde görünmez olacak kadar uzak. Seslerini duyacak kadar yakın olmak isterdi, ama dediklerini anlamayacak kadar uzak.
Onun için hayat buydu, ince bir çizginin üstünde dengede duran bir cam parçası. Düşse hem param parça olacaktı, hem de yaralayacaktı etrafındakileri. Aslında onlar pek umrunda değildi, ama dikkatlerini daha çok üstüne çekme fikri, tüylerini ürpertiyor, soğuk terler akıtıyordu cılız vücudunda.
Etrafını görmeyecek kadar kör olmaya, ama önündeki yolu tüm netliği ile görmeye ihtiyacı vardı.

Ayakta duracak kadar diri görünmeye, bir şey hissetmeyecek kadar da ölü olmaya ihtiyacı vardı. Böylelikle ona ne çok yaklaşacaklardı, nede o onlardan fazla uzak kalacaktı.
Herşey bir denge meselesiydi.