gök ağır ağırırken gördüm seni
gözlerindeki yıldızlar parlaktı ve narin
çenene yasladığın acı niyeydi bilmem
zaten hiç anlamazdım matemden
ancak bildiğim şeyleri paylaştım seninle
sevginin kırgın ve kırılgan yanını
güzelliği unut, güzel şeyler vermeyecektim sana
ruhumdan kopan hiçbir ihanet güzel olamazdı zaten

ama biliyordun
ellerimi dolaştırdığım çiçekler solduğunda
ve toprak öldüğünde avuçlarımda
bendeki bir şeyler yanlıştı

yıldızlar birer birer kayarken gökten, izledim seni
yüzündeki ifade yırtıcıydı ve keskin
ellerinde bir bıçak vardı, neden
bilmek de istemedim zaten
ama yanına vardığımda kalbime sapladığın
her bir ihanetin kesiklerini taşıdım ruhumda
ve sen ruhumu söküp aldığında
göğsündeki fütursuz kahrı hissettim
avuç içlerimde solan çiçeklerden bile daha acınası
biliyorsun, bunu ben istedim

ihanetin tatlı sularını içtik avuçlarımızdan
evlilik yemini eder gibi biledik hıncımızı
beni gördüğün ilk yerde öldürecektin
ama sana hiç vermedim sevginin iyi yanını
iyileştirmedim yaralarını
yarınlarını kanatıp ruhunun dudaklarından içerken yası
ruhsuz bir kadın gibi
ettiğin yeminle alay etmiştim, yalandan

biliyordun
söylediğim yalanların katil gibi peşimde dolaştığını
kanlı adımlarla sokakları arşınlarken
beni öldürme zorundalığını

sevdiğin için değil
aşkın sarhoş edici tiyatrosunda
kaval benim dudaklarımdaydı
yuttuğum doğruları çıkardım kaburgalarımın arasından
kıyametinin korkutucu her sahnesini ezberledin
beni sevdiğin için değil
ihanetlerimi doğrularımdan daha çok sevdin