Çok kişiydik zamanında,
Bakmayın şimdi kuru ve
yalnız kaldığıma.
Gövdeme eşya harcı diye bakanlar,
Durup bir bakın helime,
halsizliğime...
Hiç evimin kapısını çalmadınız,
Cama burnunuzu dayayıp bakmadınız
Öldü mü, kaldı mı diye?
Ne yaptım ben size?
Ne kötülüğümü gördünüz bugüne kadar?
Zaten bir başımayım,
Zaten yalnızlıktan kurumuş dallarım.
Bir de siz vurun bir balta
Durmayın indirin gövdeme
defalarca...
Benim ölümden,
Sizin yorgunluktan
Nefesimiz kesinlinceye kadar
Ne duruyorsunuz vursanıza...
Her şeyimi aldınız benden,
Yapraklarımı, kuş cıvıltılarını, dostlarımı
her şeyimi...
Bir kuru canım kaldı alacağınız geride
Geride kalmasın, durmayın
Vurun baltayı gövdeme.
Yıkılırken bile, size yıkılmayacağım.
Çünkü ben sizsiz de yaparım,
Ama siz bensiz yapamazınız.
Gün gelecek beni de anlayacaksınız
Ama o gün ben olmayacağım.
Bir dalım bile kalmayacak geride.
Şimdi vurun ve bitsin bu yalnızlığa olan hikaye...

SELİN SABCIOĞLU

Not: Şiirimi resimden ilham alarak, zeytin ve bütün katledilen ağaçlarımız için yazdım.