kurtulmak istemeyen birini kurtaramazsın. elini uzatmıyorsa tutamazsın. yaklaşmıyorsa sarılamazsın. eğer denersen buna rağmen, yolun sonunda dünyanın en yorgun insanı gibi hissedersin. bırak öyle anları, insanları... bu benim kendimle yaptığım anlaşmaydı. uymaya çalışıyorum ama bazen boşa kürek çektiğimi anlamam zaman alıyor. boşa kürek çekiyorum, denizler kurudu. her zamanki halim. kin tutamıyorum uykum geliyor. anneme söylüyorum bana şunu yapmışlardı hatırlat, diye. o da unutuyor. ve fark ediyorum ki ne zaman biteceğini bilmediğim günlerimin birindeyim. önemli olan şu: ne zaman biteceğini bilmiyorum. ve kendimi unutmanın kötü olan değil aksine iyi olan olduğuna ikna ettim. bu dünya soğuyacak* demişti çünkü. boğulmak için kendini okyanusa bırakan birini kurtarmaya çalışırken boğulmak da mümkün. bazı kaybedişler bu dünyanın gerçeği. bazı gerçekler bu dünyanın kaybedişi. tut birini sal ötekini. bir tane ömür var bu dünya için. ikincisi olsaydı denerdim. yemin ederim denerdim onu çekip çıkarmak için.

*nazım hikmet ran - yaşamaya dair