"Şu çocuklara bak. Kaygıları yok, yaşamak için tek sebepleri biraz daha oynayabilmek hayatla."

   "Onların da kendilerine göre çektikleri var. Çektirenler var. Sen çocukken hiç mi ağlamadın?"

   "Gözündeki yaşı silmezsen ağladığını anlamazsın."

   Arkadaşının yanındaki ağaca dayadı bedenini. Omuzlarındaki yükü de bırakıverecekti dibine bu hayatın kendinin değil de emanet olduğunu hatırlamasa.

   "147.411"

   "Her geçen gün daha da düşüyor ölüm sayısı sanki."

   "İki hafta önceye göre dünya nüfusu bir milyondan daha fazla arttı."

   Omzundaki yükünün üzerine yüklediği örme heybesini indirdi, içinden iki kitap çıkardı. Parmaklarına baktı. Olmayabilirdi. Şükretti. Kitapları arkadaşına uzattı.

   "Bitirdim."

   "Sana vereli tam iki sene oldu. Bu en uzunuydu."

   "Aslında iki gecede bittiler ama anlamam için iki sene gerekiyormuş."

   "Peki ne anladın?"

   "Şu ilerideki yaşlı adamı görüyor musun?"

   "Evet."

   "Ha işte o yaşlı adamın bu dünyaya yaşlanmak veya yaşamak için değil de ölmek için geldiğini anladım. Ölmek istediğime karar verdim."

   "Kendine mi kıyacaksın?"

   "Hayır, ölmek istediğim kadar da yaşayacağımın farkındayım. Yaşayacağım ama ölmek için. Su içeceğim ama ölmek için. Yemek yiyeceğim ama ölmek için."

   "Acı mı çektireceksin kendine? Bu dünyayı dünya yapan üzerinde insanların yaşaması."

   "Muhabbet kuşları doğada kendi başlarına yaşayamazlar. Dünyayı kafes sanırlar ama insanlar kuşları kafeslemeye başlamadan önce özgürce yaşıyorlardı. Yani, anlatabiliyor muyum? Dünyayı onlara zorla kafesten ibaret edersin ama dünya başka bi' şeydir ve onlar bunu artık bilmezler. Öğrendikleri andaysa tutamazsın iki tel arasında."

   "Senin hikâyenle neresini bağlamalıyım?"

   "Ben çocukken gökyüzünde süzülen bir muhabbet kuşuydum. Büyürken kafese koydular. Gökyüzünü unutturdular. Şimdiyse gökyüzünü hatırladım ve kafesin kapısını açacak tek anahtar iki metrelik kapaklı kutu."

   İyi bir anlatıcı olmadığını düşündü.

-

*свет