"Sen önden git."

   Pedallara daha yavaş hareketlerle değip ilerideki yayanın geçmesini bekledim. Mahalledeki karakola ara sıra uğrayan psikologdu. Ön yargı iyi bir şey değildir ama bu kadının insanları küçümsediğini düşünüyordum. Parke taşlarının üzerinden geçtikçe oynamasıyla çıkan sese kulak vererek parkın olduğu sokaktan sürmeye devam ettim. İki kişi dışında park neredeyse boştu. Önümden giden Sevgi'nin çığlık atarak ellerini iki yana açmasına gülümseyerek baktım. İsmi Sevgi değil Neşe olmalıydı.

   "Duyuyor musun?"

   "Neyi?" diye bağırdım.

   "Rüzgar haber getirmiş, Sevgi dünyayı kurtaracakmış." Yanından araba geçerken ellerini indirmek gibi bir tereddüte bile düşmeden sokağın sonuna kadar öyle sürmeye devam etti.

   "Sen mi yoksa his olan sevgi mi?"

   "Tabi ki de ben akıllı."

   "Ne yaparak kurtaracaksın dünyayı?"

   "Hiçbir şey. Dünya bu hale insanlar bir şeyler yaptı diye geldi. Hiçbir şey yapmayıp yalnızca kendin olursan dünya güzel bir yer olur."

   "İçinde kötülük olanları ne yapmalı?"

   "Kimse gerçek kötü değildir akıllım. Birileri onları kötü yapar."

   Yanına kadar yaklaştığımda önüne kırıp aniden onu geçtim. Gerçekten böyle mi düşünüyordu yoksa insanlara felsefi açıdan farklı biri olduğunu göstermeye mi çalışıyordu, bilmiyordum ama hep bir yanım öyle olduğundan emindi -yani büyük bir yanım. Onun hep hayatımda olacağını düşünüyordum. Çocukken arkadaşım, büyüyünce sevdiğim, -neden büyüyünce sevdiğim insan olduğu konusunda anlamadığım bir şey vardı, çocukken seven olamıyor muydu insan?- daha da büyüyünce karım olacaktı. Biliyordum.

   "Seninle evleneceğiz biz."

   Sağa sola bakıp sokakta biri var mı diye baktım. Aklımdan geçenler yuvarlanıp aklına mı düşmüştü?

   "Yüzün kızardı!"

   Elimin birini direksiyondan çekip yanağıma koydum.

   "Olmadı öyle bir şey. Sıcaktandır."

   "Kasımda mı? Hı hı."

   Caddeye çıktığımızda yine ben kırmızı ışıklarda geçiyor ve onu karşı tarafta bekliyordum. Korkak, diye bağırdım. Korkak değilim, ölmeyi sevmiyorum, dedi.  

-

*antipati