Uitvoering experiment: Abby Anderson

Aanpassingen methode:

Met een plof en een diepe, opgeluchte zucht zak ik neer op de dichtstbijzijnde stoel.

"Sorry voor de latigheid!" zeg ik als ik snel met mijn vingers door mijn haren kam om ze ietwat te fatsoenneren, maar ook om de gewoonlijke, boze blikken van iedereen te kunnen negeren. Vooral die van Ruby.

"Ik hoop dat je er een geldige reden voor hebt," meldt Ruby, wiens strenge blik mij toch nog in mijn ziel weet aan te staren, na zelf de domme fout te maken toch eens op te kijken. Het werkt mij behoorlijk op de zenuwen, en ik denk dat dat ook zeer ter uiting komt zodra ik wat stom met mijn haar begin te draaien en opnieuw weg kijk.

"Nou, mijn moeder hield mij weer eens van mijn planning" geef ik eerlijk toe met een uitermate schampere glimlach. Ik had er net zo goed een nerveuze lach erachter kunnen gooien, dat had hetzelfde effect gehad.

Ruby is het er inderdaad niet mee eens dat dit een geldige reden is.

"Beter plannen voortaan".

Verder gaat Ruby er niet meer op in, gelukkig. Toch blijft haar toon hetzelfde; dringend, kortaf, wellicht zelfs wat gestrest. Waarschijnlijk is ze dit ook aan het uitleggen, alleen heb ik niet echt goed opgelet, en nu weet ik niet waar ze het eigenlijk over heeft.

Camilla port mij een keer in mijn zij, en ik moet moeite doen hier geen scène van te maken, wat tot mijn verbazing nog goed lukt ook. Ze leunt haar hoofd meer naar mij toe, tot haast vlak naast mij.

"We hebben een vage brief ontvangen. Verder heb je niet veel gemist" fluistert ze snel, meteen haalt ze haar hoofd weg en doet ze net alsof ze zeer geconcentreerd aan het luisteren is. Ik fluister snel nog een bedankje terug, maar ik betwijfel of ze dit wel heeft gehoord.

Ruby's hele verhaal, waar ik ook nu pas meer op focus, is inmiddels wel een stuk duidelijker. Ze vertelt echter ook al haar gedachtenkronkels, wat onnodig zijn in het verhaal. Maar het is Ruby, en zij wilt graag duidelijkheid voor iedereen, en heeft hier goede bedoelingen mee. Ondanks haar strengere uitstraling is ze een schat van een vrouw die heel open is over alles, behalve dan het feit dat wij met zijn alle nog een heleboel onderzoeken aan het uitvoeren zijn die de overheid niet goedkeurd.

"Zijn het jullie daarmee eens?" vraagt Ruby dan uiteindelijk. Een voor een kijkt zij ons kort aan.

Ik kijk wat om mij heen, en de meeste lijken het daarmee eens te zijn, wat mij laat twijfelen. Waarom zouden we een kans om samen te werken af wijzen?

"Maar staat erin over wat voor soort onderzoeken het gaat?" vraag ik maar onzeker. Ruby's blik valt weer op mij, en zij kijkt mij wat bedenkelijk aan. Dus besluit ik maar wat meer uitleg te geven. "Ik bedoel, staat in die brief genoteerd voor wat voor onderzoek zij willen uitvoeren?". Ditmaal kom ik zelfverzekerder over, tot mijn geluk. Ruby schud echter, wat lijkt op teleurstellend, haar hoofd.

"Dat is het hele ding, Abby," begint zij overnieuw met haar preek, "Er staat niets van details vermeld, referenties, noem maar op!".

Voor een klein moment is iedereen stil, alsof ze van mij verwachten nog een antwoord te geven. Ik heb echter niet zo heel veel te vertellen verder. Mijn vraag is beantwoord.

"Maar gezien het feit iedereen het ermee eens is, wordt deze brief weggegooid," kondigt Ruby aan, "Jullie kunnen nu allemaal aan het werk".

Iedereen staat op van hun zitplek, klaar om aan de slag te gaan met het onderzoek waar zij al een tijdje bezig mee zijn. Voor sommige is dat overheid gerelateerd onderzoek, voor andere juist het tegenovergestelde. Lichtelijk geirriteerd, omdat ik de enige lijk te zijn die wel het risico durft te nemen om de samenwerking aan te gaan, sta ik ook maar op om naar mijn eigen werkplek te gaan. Ruby houdt mij echter tegen.

"Ik zie dat jij het er niet mee eens bent" zegt ze monotoon. Haar diepere stem komt hierdoor nog meer tot uiting.

"Nee," reageer ik terug, "klopt".

Ze pakt mijn bovenarm vast.

"Dit is wel de betere beslissing. Ik hoop dat je dat begrijpt".

"Daarom ben  ik ook niet op je ingegaan" zucht ik geirriteerd.

Ruby knikt slechts, waarschijnlijk content met mijn antwoord, en laat mij los. Heel even wacht ik, of ze nog iets gaat zeggen, maar zodra dit niet het geval blijkt, vervolg ik mijn weg naar mijn werkplek, waar Camilla al op mij zit te wachten.

* * * * *

"Maar ik snap nou niet dat je dat dan niet aangeeft" eindigt Camilla haar lange reeks aan vertelsels. We zijn inmiddels alweer onderweg naar huis, en terwijl ze mij van alles vraagt, geeft ze mij niet echt de kans om echt goed antwoord terug te geven. Het scheelt dat ik dit van haar gewend ben.

"Dat heb ik aangegeven, het is alleen dat...,"begin ik, maar pauzeer even, de tijd nemend om na te gaan wat er precies ook alweer is gebeurd vandaag, "Ruby en ik kunnen gewoon niet goed communiceren met elkaar".

Camilla kijkt mij kort bedenkelijk aan.

"Je moet haar gewoon vertellen wat je denkt. Dat doet zij ook".

Ik slaak een korte zucht voor ik antwoord, "Dat weet ik, ik ben daar alleen nooit zo goed in geweest".

Een wat sarcastisch neussnuif is wat ik als antwoord terug krijg, maar zelf heb ik daar ook niet zo heel veel meer op te vertellen. Het is goed zo, Ruby heeft haar gelijk, en ik was toch in de minderheid geweest. Dat hoef ik niet eens op de proef te stellen om dat te weten.

"Abby, luister eens," begint Camilla dan toch. We lopen net mijn straat in.

"Je moet een keer duidelijk met haar zijn, ongeacht wat wij ervan denken. Nu gaat alles nog prima, maar ooit gaan jullie elkaar de haren in puur omdat jij te eigenwijs bent jou kant te vertellen" zegt ze voorzichtig. De toon waarop ze spreekt is zeer serieus, het serieuste dat ze in een tijdje is geweest, zeker vandaag.

Alles wat ik kan doen is slechts een klein vriendelijk glimlachje geven, ze kent mij goed genoeg om te weten dat ik haar hiermee gelijk geef. En ze begrijpt mij ook. In plaats van te spreken in woorden, legt ze heel even haar hand op mijn boven arm, tot we op de stoep staan voor mijn huis.
We geven elkaar een vlugge kus op de wang.

"Doe je moeder de groetjes van me!" roept ze blij zodra ze doorloopt. Ze is niet eens zo heel ver van mij vandaan, ik had haar goed kunnen verstaan op een normalere toon. Maar hé, ze gebruikt vaker een hoger volume dan dat nodig is.

Ik schud lichtjes mijn hoofd.

"Zal ik doen!" zeg ik terug voordat ik mij ook omdraai en mijn weg naar binnen ga. Bij de deur merk ik dat de post ook door de brievenbus is gestoken, maar nog niet is opgehaald door mam. Daarom pak ik het voorzichtig op en controleer of er toevallig iets voor mij bij zit. Dit lijkt echter niet het geval te zijn.

"Mam? Ik ben thuis!" roep ik voor de zekerheid zodra ik de deur achter mij sluit. Ik krijg geen reactie terug, wat samen met het feit dat de post niet was opgeruimd bewijst dat ze nog op haar werk is.  Het huis voelt ook behoorlijk leeg aan, maar stiekem ben ik daar wel blij mee.

Ik leg de enveloppen op tafel en besteed er verder ook geen aandacht meer aan. De korte, onbepaalde tijdinterval die ik alleen heb moet ik nu op de juiste manier spenderen.

Snel ga ik de trap op en vlucht ik de studeerkamer in. Zo snel als ik maar kan start ik de computer op, wat uiteraard mijn geduld moet testen. Waarom zijn apparaten zoals paarden op dat gebied? Ze voelen je stress aan, en raken daardoor net zo gestrest, waardoor ze minder presteren. En het helpt niet dat dit onding net zo'n opstartproblemen heeft als mijn moeder in de ochtend.

Met lichte stress open ik een internetbrowser, zorg ervoor dat informatie niet achterhaald kan worden, en herpak mijn rust door een keer diep in en uit te ademen.

Wat was de naam ook alweer van de instantie die met ons samen wou werken?

Voorzichtig begin ik met typen, waarbij ik bij elke letter die ik intik, steeds meer twijfel. Ik moet dit doen, anders doet niemand het. Alleen kan ik me de naam niet meer herinneren die Ruby meerdere malen heeft genoemd. Misschien had ik het moeten noteren.

Na een vierde keer een variant van wat lijkt op wat ik heb onthouden, krijg ik gelukkig wetenschappelijk gerelateerd resultaat. Dat is mooi, het kost me vaak nog wel eens langer om iets nuttigs te vinden.

Ik zie enkele artikelen over eenzelfde onderzoek. Ook een korte informatiepagina over de instelling, waarbij ook weer gerefereerd wordt naar hun bekend onderzoek.
Zei Ruby niet dat er geen informatie te vinden was? Ik wil niet veel zeggen, maar ik heb het idee dat ik nu al meer heb gevonden dan zij. Het is alsof ze er amper moeite in heeft gestoken.

Gelukkig vind ik hier ook contact gegevens. Mam is nog niet thuis, dus ik kan snel nog een reactie terug schrijven. Het enige mogelijke probleem dat nu tot stand komt, is dat ik geen idee heb wat de inhoud was van het bericht dat Ruby heeft ontvangen. Maar hé, ik heb ook zo veel literatuurverslagen weten te schrijven zonder het boek ook maar te hebben aangeraakt. Dit kan niet zo extreem moeilijk zijn, toch?

Uit een glas vol pennen, pak ik de eerste die mijn hand kan vinden, en pak een blanco vel papier uit de printer. Het schrijven gaat eigenlijk vrijwel soepel. Naast verslagen bullshitten heb ik toch nog iets anders geleerd bij literatuur, en dat is dat de inhoud van een formele brief zo kort en bondig mogelijk geschreven moet zijn. Details zijn dus ook helemaal niet nodig.

Ik leg de pen neer op de brief, zet mijn handen tegen het bureau aan, en zet mij op deze manier af om de bureaustoel naar achter te laten rollen. Ik pak een envelop uit de kast, schrijf hier vervolgens het gegeven adres op, en duw de brief erin.

Ik werp snel een blik op de klok. Het is half 6. Gezien het feit dat mijn moeder nog niet thuis is, gok ik zo dat ze tot 6 moet werken. Binnen die 30 minuten die ik heb, kan ik snel deze brief nog op de post doen.

En dat is precies wat ik doe.

*****

"Abby!" Schreeuwt Camilla nogal vrolijk tegen mij. Ik zwaai vrolijk terug als antwoord. Camilla wou samen met mij naar werk, ze stond erop, maar dit resulteerde erin dat ik mij behoorlijk moest haasten. De energie is niet bepaald aanwezig.

Tot mijn geluk haast zij zich mijn kant op, zodat we sneller met elkaar kunnen kletsen, en zij haar aanstekelijke energie kan doorgeven aan mij. Ze lijkt echter wat rustiger dan normaal, haar gezicht is veel minder uitgedrukt dan normaal.

"Is er iets aan de hand?" vraag ik rustig. Ik kijk haar niet meer aan, zodat ze gevoelsmatig wat meer ruimte heeft. Ze stoot echter haar schouder tegen die van mij, waardoor ik haar weer toch wel wat beduusd aankijk.

"Heb jij iets uitgespookt?" vraagt ze speels, maar er zit mij een iets te serieuze ondertoon in haar stem, en dag beangstigd mij.

"Nee," zeg ik met enige twijfel, "Hoezo?"

"We moeten verzamelen bij Alana" verteld ze, veel te serieus voor haar doen. De speelsheid die ze zojuist had, is helemaal verdelwenen. Ook het feit dat we niet naar het lab gaan, is niet veel goeds, en ik kan niet anders doen dan mij zorgen maken om alles.

"oh".

"Abby," begint ze vervolgens, "Heb jij laatst een reactie gestuurd op die samenwerkings uitnodiging?".

Ik slik een zojuist gevormde brok in mijn keel weg en kijk naar de grond. Dom spelen heeft zin meer, ze weet nu al mijn antwoord zonder daadwerkelijk het te hebben uitgesproken. Ze kent me veel te goed.

"Hoezo?" vraag ik dan maar, wachtend op het ergste wat ik maar kan verwachten.

Camilla schud haar hoofd, al kan ik niet uitmaken of dit teleurgesteld is, of gefrustreerd. Misschien zelfs allebei.

"Het laboratorium is omsingeld. Ze weten over onze onderzoeken. Het is slechts een mum van tijd dat ze erachter komen dat wij allemaal betrokken zijn".

"Daarom moeten we dus verzamelen bij Alana" concludeer ik hardop. Ik durf Camilla weer aan te kijken. Zodra mijn blik de mijne vind, is haar blik vol sympathie in plaats van teleurstelling. Dit geeft enige opluchting, maar laat het schuldgevoel dat ik heb niet wegvagen.

"We moeten erop voorbereiden dat we niet meer thuiskomen. Nooit meer".

Ik knik.

"We hebben geen andere keus dan vluchten".