Rodzicom od małego zależało

żeby zakręcać kurek

starałam się, jak mogłam

ale odkąd pamiętam

sił nie miałam

i tak

kap, kap

niby kropla z kropelką

a wystarczy, żeby utonąć.

Jednego dnia przyszedł rachunek

wysoki

permanentne miliony

to mój krzyż

nie ich

muszę go opłacić

boję się tonąć w długach

komornik już puka.

Nie śpię po nocach

nie jem

nie czytam

tylko zasuwam

leczę głowę na poduszce

przykrywam się kołdrą

jak kiedyś w dzieciństwie

okno na oścież otwieram

usta rozszerzam

gardło zdzieram

a ptaki wciąż nie fruną.

Żółta karteczka zniknęła

tlen znów napływa mi do płuc

właśnie sobie przypomniałam

że zabawa się powtarza

nie mogę zakręcić kurka

jest mi obca

neurochirurgia.