Nie mieliśmy w sobie odwagi,

by wyrzeźbić naszą miłość w najtrwalszym kamieniu

Baliśmy się,

trudu, łez i poranionych dłoni

I krwi

Śniliśmy o marzeniach niespełnionych,

marzyliśmy o rzeczach niewyśnionych i 

przegraliśmy — sam na sam z sobą

Gdzieś ta miłość zgubiła się po drodze,

zostawiając po sobie — popiół, łzy i pustkę

I te tęsknie wpatrujące się oczy — bez końca

Serce już wtedy przegrało z rozumem