Garfield... Mroczna prawda?

Wszystko uroczo, tyle że nie do końca. W październiku 1989 roku opublikowana została seria rysunków, które dały początek teorii, że cały komiks to tak naprawdę… urojenia umierającego zwierzęcia.

Co znalazło się w feralnych odcinkach?

Wszystko zaczyna się od pobudki Garfielda, który od razu czuje się nieswojo. W domu nie ma ani opiekuna ani psa. Kot tłumaczy sobie to w ten sposób, że pojechali po zakupy. Ale czytelnicy mogą zobaczyć widok domu z zewnątrz – jest on dosłownie zabity deskami z tabliczką “na sprzedaż” na zewnątrz. Garfield zaczyna uświadamiać sobie, że od lat nikt w tym domu nie mieszkał i wpada w panikę na myśl o tym, co to oznacza.

Pojawiają się Jon i Odie wraz z porcją jedzenia dla kota… tylko po to żeby za chwilkę wyparować, okazując się majakiem zrozpaczonego Garfielda w pustym domu.

Ostatnia część tej niepokojącej serii to już pełna desperacja kota, który krzyczy “nie chcę być sam!”. Jak na zawołanie ukazują się jego przyjaciele, pytając czy ma ochotę na śniadanie. Garfield, w nietypowym dla siebie stylu, odmawia, mówiąc “Kto by potrzebował jedzenia? Potrzebuję was!”.

Na sam koniec autor umieścił zagadkową wiadomość (tłum. własne):

Wyobraźnia to potężne narzędzie. Może zabarwiać wspomnienia, kształtować postrzeganie rzeczywistości lub malować przyszłość tak wyraźnie, że ta wabi nas lub przeraża, wszystko w zależności od tego jak teraz postępujemy.

Entuzjaści teorii spiskowych wysnuli na podstawie tego komiksu wniosek, że to jedyny moment, w którym obserwujemy prawdziwe życie Garfielda. Jest on kotem pozostawionym w opuszczonym domu, któremu coraz bardziej doskwiera brak jedzenia. Szczęśliwe życie u boku opiekuna? To tylko agonalne wizje. Ten konkretny odcinek pokazuje nam, według teorii, moment śmierci Garfielda, w którym zdaje sobie na powrót sprawę ze swojej tragicznej sytuacji.

Teoria o umierającym kocie wyjaśnia też Garfieldową obsesję na punkcie jedzenia – to “tylko” halucynacje.

Na szczęście dla zdezorientowanych fanów, Garfield tworzony jest przez jednego autora, Jima Davisa, więc można było go o potwierdzenie tej teorii zapytać. Co odpowiedział? Ano tyle, że Halloweenowy odcinek nie powinien być uznawany za kanon komiksu, a on chciał po prostu swoich czytelników tak naprawdę, naprawdę wystraszyć. Czy to obala teorię spiskową? Pewnie tak, chociaż najwierniejsi jej zwolennicy dalej tworzą w internecie zestawienia potwierdzające fakt, że Garfield to postać tragiczna.