1.Trzy kraje zdecydowały się nazwać kota inaczej. Choć Garfield znany jest niemal pod każdą szerokością geograficzną, w trzech państwach słynny kot nosi inne imię. W Szwecji wabi się Gustaf, w Norwegii ? Pusur, a w Islandii ? Grettir. Nie wiadomo, co podkusiło Szwedów i Norwegów do zmiany, ale uważa się, że islandzki tłumacz pasków publikowanych w porannej gazecie zmienił imię na Grettir, ponieważ kot był rudy, tak jak islandzki banita i bohater narodowy Grettir Ásmundarson.

2.Garfield zmienił zasady układania listy bestsellerów „New York Timesa”. Książki zbierające paski komiksowe Davisa cieszyły się ogromnym powodzeniem. Wydany w 1980 roku pierwszy tom, pt. „Garfield jako taki”, okupował pozycję numer jeden przez dwa lata. W 1982 roku zdarzyło się, że na liście znajdowało się jednocześnie siedem tytułów z Garfieldem. Wydawcy skarżyli się, że z tego powodu nie są w stanie wskoczyć do zestawienia, dlatego redakcja zmieniła reguły sporządzania listy. Od tego czasu nie było więc już możliwe, żeby ktoś inny powtórzył taki wyczyn.

3.Jim Davis wciąż kontroluje pracę nad Garfieldem i wymyśla wszystkie historie, ale osobiście nie rysuje już finalnych pasków. Rudy kot z zamiłowaniem do lazanii zyskał tak dużą popularność, że autor nie był dalej w stanie sam zajmować się wszystkim. Już po kilku latach, jak przyznaje, na tworzenie komiksu poświęcał jakieś 15 procent czasu, pozostałe 85 procent zajmowało udzielanie licencji i pozwoleń na przeróżne gadżety z Garfieldem. W końcu postanowił zatrudnić współpracowników. Aktualnie tworzenie pasków wygląda tak, że Davis wymyśla scenariusz i szkicuje pobieżnie ołówkiem wstępną wersję czarno-białych paneli, a następnie inny rysownik, Eric Reaves, poprawia kontury na niebiesko i wpisuje litery w dymki, po czym przekazuje kartkę Larry’emu Fentzowi, który precyzyjnie nakłada na niebieskie linie czarny tusz. Ostatni etap to kolorowanie ? odpowiada za nie Tom Howard. To jedyna część pracy wykonywana na komputerze. Gdy pasek jest już gotowy, Jim Davis sygnuje go swoim charakterystycznym podpisem i można wysyłać pracę do gazet. Zazwyczaj każdy odcinek tworzony jest na rok przed publikacją.